ΑΡΑΒΙΚΗ

ΓΡΑΦΗ

ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ:

Α. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ

1. ΟΙ ΑΡΑΒΙΚΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ

Η προφορά και η γραφή των αραβικών αριθμών είναι η εξής:

Οι αριθμοί γράφονται σε αντίθετη φορά (σειρά) από ότι οι λέξεις. Δηλαδή οι αριθμοί γράφονται από δεξιά προς αριστερά, όπως και η γραφή στην ελληνική και τα γράμματα των λέξεων από αριστερά προς δεξιά.

2. Η ΑΡΑΒΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

Η Αραβική Γλώσσα γράφεται από τα δεξιά προς τα αριστερά, δηλαδή αντίθετα με την ελληνική, με το  αραβικό αλφάβητο, το οποίο αποτελείται από 28 γράμματα. Τα βραχέα φωνήεντα (βλέπε πιο κάτω) συνήθως δεν γράφονται, ενώ ορισμένες φορές δηλώνονται με πνεύματα που τοποθετούνται πάνω ή κάτω από σύμφωνα. Ορισμένοι χαρακτήρες (κυρίως τα σύμφωνα) ενώνονται με τους γειτονικούς τους, δημιουργώντας συμπλέγματα,  ενώ άλλοι μόνο με τους προηγούμενους ή τους επόμενους. Κάθε γράμμα έχει τέσσερις αναπαραστάσεις, με μεγάλες ομοιότητες μεταξύ τους, ανάλογα με το εάν είναι αρχικό, μεσαίο, τελικό ή απομονωμένο. Με τη μετατροπή αυτού του συστήματος γραφής σε μορφή καλλιγραφικής τέχνης, τα γράμματα απέκτησαν εύπλαστα σχήματα, δημιουργώντας από ένα ποικιλόμορφο και κομψό οπτικό αποτέλεσμα, όμως μια πάρα πολύ δύσκολη στην εκμάθησή της γραφή.

Ειδικότερα η Αραβική Γραφή, όπως και οι άλλες αρχαίες αιγυπτιακές γραφές (Ιερογλυφικά, Φοινικική κλπ), γράφει τις λέξεις μόνο φθογγικά και από δεξιά προς τα αριστερά, όμως με ένα πάρα πολύ δύσκολο στην εκμάθησή του τρόπο γραφής,  σε σχέση προς την ελληνική ή τη λατινική. Ειδικότερα στην αραβική γραφή:

1) Οι λέξεις γράφονται σε οριζόντιες στήλες από αριστερά προς δεξιά, δηλαδή όπως και στις αρχαίες αιγυπτιακές γραφές και αντίθετα από την ελληνική, και με κενό μεταξύ τους.

2) Οι λέξεις γράφονται με τόσα γράμματα όσα μόνο τα σύμφωνά των λέξεων και τα μακρά φωνήεντα ( βλέπε πιο κάτω), κάτι όπως συνέβαινε και στις αρχαίες αιγυπτιακές γραφές, αλλά και στις σημιτικές (φοινικική, εβραϊκή κ.τ.λ.).

3) Τα σύμφωνα που έχουν βραχύ φωνήεν (βλέπε πιο κάτω) παίρνουν πάνω ή κάτω από αυτά ένα σημάδι (παύλα ή οξεία ή τελείες) ανάλογα με το τι φωνήεν έχουμε.

4) Τα σύμφωνα που έχουν μακρύ φωνήεν (βλέπε πιο κάτω) παίρνουν δίπλα από αυτά το ανάλογο γράμμα που υπάρχει για τα μακρά φωνήεντα, δηλαδή ένα από τα γράμματα «άλιφ, ουάου, για».

5) Αν έχουμε λέξη που αρχίζει από φωνήεν, τότε βάζουμε ως αρκτικό γράμμα μια κάθετο γραμμή, το γράμμα άλιφ, για να δείξουμε ακριβώς αυτό και πάνω ή κάτω από αυτό ένα σημάδι ανάλογα με το τι φωνήεν έχουμε ως αρκτικό, κάτι ως γίνεται και με τα σύμφωνα που έχουν φωνήεν (Περισσότερα βλέπε πιο κάτω). Το ίδιο γράμμα, το άλιφ, όμως χωρίς ενδεικτικό σημείο, μπαίνει και μετά από σύμφωνο, αν το σύμφωνο αυτό έχει μακρό φωνήεν (δηλαδή δυο) αα, κάτι όπως συμβαίνει σε όλες τις σημιτικές (αραβική, εβραϊκή κ.τ.λ.) γραφές.

6) Οι γραπτές λέξεις διαβάζονται – γράφονται όπως υποδείχνει το αλφάβητο, κάπως ως γίνεται στην ελληνική γραφή και κάτι που δεν ισχύει στην αγγλική γραφή λόγω ιστορικής γραφής.

7) Για ιστορικούς λόγους (στην πραγματικότητα για ετυμολογικούς, για διάκριση ομοήχων λέξεων) υπάρχουν και μερικά ομόφωνα (παραλλαγές) σύμφωνα, όπως τα:

te, ta , που προφέρονται t,

Ze, zal, zad, za, που προφέρονται ζ και αυτό που χρησιμοποιείται περισσότερο είναι το «ze».

se, sin, saad,  που προφέρονται σ και αυτό που χρησιμοποιείται περισσότερο είναι το «sin».

kaf, qiαφ, που προφέρονται κ

Με τα ομόφωνα αυτά γράμματα γίνεται είτε υπόδειξη ιδιαίτερων προφορών είτε διάκρισή λέξεων που προέρχονται από άλλη εκτός αραβικής γλώσσας, κάτι ως γίνεται στη λατινική. Στη λατινική οι λέξεις π.χ. που προέρχονται από την ελληνική γράφονται με τα γράμματα PH, TH… , ενώ οι άλλες με τα F, D…. πρβ:  alphabeta, thesis, Philadelphia & futura, furtuna…  και αυτό, ώστε να διακρίνονται οι ομόηχες λέξεις που σχηματίζει στο λόγο η παραγωγή και η σύνθεση των λέξεων.

Παραλλαγές της αραβικής γραφής: η  παχλευί (στην Περσία),  η συριακή (  28 γράμματα), η αιθιοπική (με  22 γράμματα), η ορντού στην Ινδία  κ.α.   Συγγενείς  γραφές είναι: η κουφική, η νάσκι....

3. ΑΛΦΑΒΗΤΟ, ΕΙΔΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΝ ΑΡΑΒΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Α. ΤΟ ΑΡΑΒΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ

Στο αραβικό αλφάβητο:

1) Υπάρχουν 28 γράμματα (παλιά μόνο 22) και τα γράμματα αυτά είναι μόνο για τα σύμφωνα και τα μακρά φωνήεντα.

2) Δεν υπάρχουν κεφαλαία και μικρά γράμματα. Ούτε και τα ορθογραφικά σημεία: τόνος, διαλυτικά, πνεύματα κλπ Επίσης δεν υπάρχουν ομόφωνα γράμματα, όπως τα ελληνικά: Ο & Ω, Η & Ι & Υ…

3) Τα γράμματα «άλιφ, ουάου, γιε» δεν είναι όπως τα ελληνικά άλφα, όμικρον, ιώτα, δηλαδή τα α, ου, ι, αλλά όπως τα εβραϊκά και φοινικικά «alef, ayin, yod». Δηλαδή είναι για τα μακρά φωνήεντα  (Περισσότερα βλέπε «μακρά και βραχέα φωνήεντα»)

4) Τα γράμματα μπεθ, ντάλεθ, γκίμελ δεν είναι όπως τα ελληνικά β, δ, γ, αλλά  ως τα λατινικά b, d, g. Δηλαδή είναι συντομογραφικά συμφωνικών συμπλεγμάτων που στην ελληνική γράφονται αναλυτικά, με τους φθόγγους που αποτελούνται, δηλαδή μπ, ντ, γκ.

5)  Δεν υπάρχουν γράμματα για το φθόγγο Π και το σύμπλεγμα  γκ/γγ = λατινικά G.  Οι  ξένες λέξεις με g  γράφονται, όπως στην ελληνική αναλυτικά, δηλαδή με τα αντίστοιχα αραβικά ΓΚ, και ο φθόγγος Π με το αντίστοιχο αραβικό Β βάζοντας  του ταυτόχρονα και δυο τελείες κάτω από το Β.

6) Τα γράμματα Vav, ye είναι και σύμφωνα και φωνήεντα, κάτι ως γίνεται με το γράμμα  Υ(υ) στην ελληνική (πρβλ: αυτά, Εύα.. & ου, μύτη..).

ΑΡΑΒΙΚΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ: άλιφ , μπα ,   τζίμ ,  νταλ ,  χε . ουάου,  ζάιν ,  χα ,   τα ,    για ,  καφ ,   λαμ ,     μιμ,   νουν,    σιν,  αίν, φα, σαντ, κάφ ,  ρα, σιν, τα , θα ,  χα ,     δαλ ,   νταντ ,   δα ,   γιέ .

Β.  ΤΑ ΑΡΑΒΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥΣ

Στην Αραβική γλώσσα («Αλ λόγαχ αλ Αραμπίγια») οι λέξεις γράφονται με συνεχή ροή, δηλαδή τα γράμματα ενώνονται μεταξύ τους σχηματίζοντας γραμματικά σύνολα και  ως εξ αυτού δεν υπάρχει εκεί η ενωτική-διαχωριστική γραμμή (-). Για τον λόγο αυτό, το κάθε γράμμα γράφεται με 4 διαφορετικές μορφές, ανάλογα με την θέση του μέσα στην λέξη.
Ο πίνακας αυτός δείχνει όλες τις μορφές που παίρνει το κάθε γράμμα. Μην ξεχνάτε ότι τα Αραβικά γράφονται από τα δεξιά προς τα αριστερά

.

Παράδειγμα 1ο

Η λέξη "Shams" (= ο ήλιος, "Sun") γράφεται ως  εξής: Αρχίζουμε με το γράμμα Σ στην αρχική του μορφή, κατόπιν βάζουμε το γράμμα Μ στη μέση του μορφή και τέλος το γράμμα Ν στη τελική του μορφή

Μετά ενώνουμε τα σύμφωνα και η λέξη Shams στα αραβικά (υπενθυμίζουμε ότι η αραβική γραφή γίνεται από δεξιά προς αριστερά) γίνεται ως εξής:

Παράδειγμα 2ο
Η λέξη Φάντι (Fadi)  γράφεται ως  εξής: Αρχίζουμε με το γράμμα  Φά",  ακολουθεί το γράμμα "Άλεφ" , μετα το "Ντάλ" , μετα το  "Dal" και τέλος το γράμμα "Ιά". Η λέξη θα σχηματιστεί έτσι (υπενθυμίζουμε ότι εδώ γράφουμε από αριστερά προς δεξιά):

Μετά την ένωση όλων των γραμμάτων η λέξη θα έχει την κάτωθι μορφή:

Σημείωση: Τα γράμματα «Άλεφ» και «Ντάλ», ανήκουν και τα δύο στην ομάδα των έξι που δεν ενώνονται με τα γράμματα που τα ακολουθούν, όταν βρίσκονται στην αρχή ή στο μέσο μιας λέξης.

Σημειώσεις:

1) Τα γράμματα: Άλεφ (A), Δάλ (Δ), Ντάλ (ΝΤ), Ρά’ (Ρ), Ζάϊ (Z), Ουάου (Ου) έχουν την ίδια μορφή είτε βρίσκονται στο μέσο της λέξης είτε στην αρχή. Αυτό σημαίνει ότι τα εν λόγω γράμματα δεν ενώνονται με το γράμμα που τα ακολουθεί, παρά μόνο με το γράμμα που υπάρχει πριν από αυτά.

2) Όταν ένα γράμμα από την ομάδα των έξι που είδαμε πιο πάνω, ακολουθεί ένα άλλο γράμμα της ίδιας ομάδας, το δεύτερο γράφεται με την αρχική του μορφή.

3) Όταν το γράμμα «Άλεφ» έρχεται μετά από το γράμμα «Λάμ» τότε αυτά τα δύο γράφονται με μια άλλη μορφή (αυτή είναι στην πραγματικότητα η μορφή που θα είχαν και τα δύο γράμματα στο μέσο της λέξης) και αυτή η μορφή διαβάζεται ως «Λά»

Γ.  ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ  ΦΩΝΗΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΚΗΣ

ΤΑ ΜΑΚΡΑ ΚΑΙ ΒΡΑΧΕΑ ΦΩΝΗΕΝΤΑ

Στην αραβική γραφή, όπως και στην αρχαία Αιγυπτιακή γραφή, καθώς και στη Φοινικική, Εβραϊκή κ.α., από τη μια υπάρχουν τρία συγκεκριμένα γράμματα που αναφέρονται στο αλφάβητο (τα γράμματα αυτά λέγονται «αλιφ, ουαου, για» ) και μ’ αυτά σημειώνονται τα μακρά φωνήεντα, δηλαδή οι περιπτώσεις με  δυο: αα, ουου, ιι μετά από σύμφωνο και από την άλλη κάποια συγκεκριμένα σημεία με τα οποία σημειώνονται τα βραχέα φωνήεντα, δηλαδή οι περιπτώσεις που έχουμε ένα φωνήεν: α, ε…  μετα από σύμφωνο. Ειδικότερα στην Αραβική γραφή υπάρχουν τα εξής γράμματα και σημεία για τα φωνήεντα:

1. Τα «μακρά φωνήεντα», τα τρία γράμματα των φωνήεντων που υπάρχουν στο αλφάβητο και τα οποία είναι: το Άλεφ ή άλιφ , το Ουάου και το Ιά.
2. Το «Χάμζα» το οποίο θα δούμε πιο κάτω.
3. Τα «βραχέα φωνήεντα». Είναι κάποια σημεία που μπαίνουν πάνω ή κάτω από τα σύμφωνα που έχουν (ένα μόνο) φωνήεν. Η ονομασία τους στα Αραβικά είναι "Tashkeel". (Επίσης ονομάζονται και Harakat.. απλά διαφορετική ονομασία σε κάποιες αναφορές).

Πως χρησιμοποιείται ένα «Τασκίιλ» στα γράμματα:

1. Το "Φάτ-χα" είναι μια μικρή πλάγια γραμμή που τοποθετείτε ΕΠΑΝΩ από το γράμμα. και προφέρεται σαν ένα σύντομο "A" ο οποίος συνοδεύει τον ήχο του γράμματος.
2. Το "Ντάμμα" είναι μια μικρογραφία του γράμματος «Ουάου» που τοποθετείται ΕΠΑΝΩ από το γράμμα και προσδίδει έναν βραχύ – σύντομο- ήχο «ου» ο οποίος συνοδεύει τον ήχο του γράμματος.
3. Το «Κάσ-ρα» είναι μια μικρή πλάγια γραμμή που τοποθετείται ΚΑΤΩ από το γράμμα και προσδίδει έναν βραχύ – σύντομο- ήχο «Ι», ο οποίος συνοδεύει την προφορά του γράμματος.
4. Το «Σουκούν» είναι ένας μικρός κύκλος  που τοποθετείται ΕΠΑΝΩ από το γράμμα όταν δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ ΗΧΟΣ να συνοδεύει τον ήχο του γράμματος..

Μακρά φωνήεντα λέγονται οι περιπτώσεις με δυο: αα, ιι, oυου μετά από σύμφωνο, όπως π.χ. στις λέξεις: «Αβραάμ, διίσταμαι…». Τα μακρά φωνήεντα στην αραβική είναι τα εξής:

προφέρεται aa, προφέρεται uu,  προφέρεται ii

Το γράμμα  προφέρεται αα και λέγεται άλεφ, το γράμμα  προφέρεται ουου και λέγεται ουάου, το γράμμα  προφέρεται ιι και λέγεται γιε ή γιοντ. Το σύμφωνο που έχε μακρό: αα, ιι, ουου παίρνει μετά από αυτό και το ανάλογο γράμμα. Για παράδειγμα, το γράμμα ,

= νταα ,    = ντουου,  =  ντιι

(Μη ξεχνάτε ότι στην αραβική  γράφουμε από αριστερά προς δεξιά)

Βραχέα φωνήεντα λέγονται οι περιπτώσεις με ένα μόνο φωνήεν: α, ου, ι, ε, ο μετά από σύμφωνο, όπως π.χ. στις λέξεις: Αβραμόπουλος, ικανός, ο αέρας.. Σημειώνονται όχι με γράμμα, αλλά με ανάλογα σημεία. Τα σημεία για τα βραχέα φωνήεντα στην αραβική λέγονται σουκουν, χάμζα, σαντα…. (βλέπε πιο κάτω)  και μπαίνουν άλλοτε πάνω ή κάτω από το σύμφωνο που έχει φωνήεν και άλλοτε πάνω ή κάτω από τα άλεφ, αγιν, γιοτ με κάποιους περίπλοκους κανόνες (βλέπε πιο κάτω).

Πίνακας με το γράμμα b(=ΜΠ) και τα σημεία των βραχέων φωνηέντων

Σημειώνεται ότι:

1) Τα ενδεικτικά αραβικά σημεία για τα βραχέα φωνήεντα δεν αναφέρονται στα σημιτικά  αλφάβητα, αρχαία και νέα, επειδή είναι σημεία και όχι γράμματα.

2) Στην ελληνική γραφή δεν υπάρχουν γράμματα για μακρά και βραχέα φωνήεντα, γιατί εδώ έχουμε άλλο μηχανισμό γραφής. Εδώ ο κάθε φθόγγος φωνήεν γράφεται με αντίστοιχο γράμμα (τα: α, ε, ου, ι, ο)  και εφόσον έχουμε επανάληψη του ίδιου φθόγγου φωνήεντος (άρα όταν έχουμε μακρό φωνήεν) επαναλαμβάνουμε τη γραφή του ίδιου γράμματος φωνήεντος, π.χ.: Αβρ-αά-μ & Αβραμόπουλος, νέος & νέες,  ε & εε & εεε & εεεε...

Απλώς στη Βυζαντινή μουσική υπάρχει το σύμβολο (-), η καλούμενη μακρά, που υποδεικνύει μακρά, παρατεταμένη προφορά και μπαίνει πάνω από το γράμμα που πρέπει να προφερθεί με τέτοια προφορά, καθώς και το σύμβολο (υ) ή μια τελεία (.), η καλούμενη «βραχεία»,  που υποδεικνύει όχι μακρά προφορά.

Ε. ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΩΝ ΣΗΜΕΙΩΝ

Τα ενδεικτικά σημεία  Tashkeel συνήθως παραλείπονται στην αραβική γραφή, επειδή τα φωνήεντα που υποδεικνύουν τα εν λογω σημεία  υπονοούνται εύκολα από τα σύμφωνα της λέξης. Σωστότερα η προφορά των λέξεων προσδιορίζεται από την θέση τους μέσα στην πρόταση και τη σύσταση της (της πρότασης ).  Η σωστή προφορά, άρα και η σωστή σημείωση των φωνητικών σημείων είναι κάτι πολύ σημαντικό στην Αραβική γλώσσα, γιατί  το νόημα πολλών λέξεων. Είναι  ανάλογα με την θέση που έχει ένα φωνητικό σημείο σε αυτή. Για παράδειγμα:

ΣΗΜΕΙΑ ΦΩΝΗΕΝΤΩΝ (TASHKEEL)

(Τα σημάδια: mada, fatha, dammah, kasrah)

Τα σημεία των βραχέων φωνηέντων λέγονται στα αραβικά «Tashkeel» και είναι, όπως είδαμε πιο πριν, η φάδα, που δείχνει το α, η δάμα που δείχνει το ου, η κάρσα που δείχνει το ι και η «σοκουουν», που δείχνει απλώς σύμφωνο χωρίς φωνήεν. Τα ενδεικτικά σημεία αυτά μπαίνουν πάνω ή κάτω από τα γράμματα των συμφώνων . Βλέπε και πιο κάτω πως γράφονται οι συλλαβές σα, σου, σι και το σύμφωνο μόνο του.

Αν η λέξη είναι φωνηεντοαρκτική, όπως π.χ. στην ελληνική οι λέξεις «αέρας, Αραβία, Αίγυπτος».., τότε βάζουμε στην αρχή της λέξης ένα συγκεκριμένο γράμμα, το άλεφ ή άλιφ, χωρίς να ενωθεί με το επόμενο σύμφωνο. Ακολούθως, αν το αρκτικό φωνήεν είναι το μακρό αα, τότε βάζουμε πάνω από το άλιφ το σύμβολο (~) που λέγεται «μαντα». Η λέξη π.χ. αασν = Aashn  στη γραφή (υπενθυμίζουμε ότι η αραβική γραφή γίνεται από δεξιά προς αριστερά) γράφεται

Αν το αρκτικό φωνήεν είναι το μακρύ εε, τότε βάζουμε κάτω από το άλιφ δυο τελείες και το σύμβολο της κάσρας ή το  που λέγεται «χάμ(τ)ζα» (Hamza). Η λέξη π.χ. "Eeman" (= πίστη) γράφεται ως εξής :

 Αν το αρκτικό φωνήεν είναι βραχύ α, ι, ου, τότε πάνω ή κάτω από το άλιφ μπαίνει η  "Hamza" και το σύμβολο της φαδας ή της ντάμα, ανάλογα με το αν έχουμε α ή ου. Αντίθετα αν έχουμε ι, τότε μπαίνει η κάσρα και η χάμζα κάτω από  το άλιφ. Η λέξη π.χ.  ashn γράφεται  , η λέξη ushn γράφεται ,  η λέξη Ishn γράφεται

Αν θέλαμε να γράψουμε μια λέξη που έχει δυο σύμφωνα και αρχίζει από Σ και τελειώνει σε Ν, τότε γράφουμε ενωμένα τα αραβικά σύμφωνα ΣΝ, ως εξής:

Αν θέλουμε η λέξη αυτή να έχει προφορά με Α, δηλαδή να γράψουμε «σαν», τότε βάζουμε το ενδεικτικό σημάδι  (/) που λέγεται «φάδα» πάνω από το σύμφωνο Σ.

Αν θέλουμε η λέξη αυτή να έχει προφορά με ι, δηλαδή να γράψουμε «σιν», τότε βάζουμε το ενδεικτικό σημάδι  {/) που λέγεται «κάσρα» κάτω από το σύμφωνο Σ.

Αν θέλουμε η λέξη αυτή να έχει προφορά με ου, δηλαδή «σουν», τότε βάζουμε το ενδεικτικό σημάδι του φωνήεντος ου, που λέγεται «δαμα»,  πάνω από το σύμφωνο Σ,

Αν θέλουμε το ληκτικό σύμφωνο να μην προφερθεί με φωνήεν, βάζουμε πάνω από το σύμβολο (ω) που λέγεται «σοκουουν».

Το γράμμα    =  ντ.

Με το σημάδι (που λέγεται 'Fatha')   επάνω από αυτό προφέρεται ντα.

Mε το σημάδι  (που λέγεται 'Dammah')  επάνω από αυτό προφέρεται «ντου»,

Με το σημάδι ( που λέγεται 'Kasrah') επάνω από αυτό    προφέρεται «ντι»,.

Το γράμμα  =  ρ.

Με  'Fatha'  πάνω από αυτό,  = ρα.

Με 'Dammah' πάνω από αυτό   = ρου

Με 'Kasrah' κάτω από αυτό = ρι

Τα σύμφωνα που έχουν  μακρό εε, βάζουμε δυο τελείες κάτω από το σύμφωνο και το σημείο  «φάδα» πάνω από το σύμφωνο. Η λέξη «σεεν» γράφεται Αν το μακρό εε είναι στο τέλος της λέξης, τότε και οι δυο τελείες και η φάδα μπαίνουν κάτω από το σύμφωνο. Η λέξη «σνεε γράφεται

ΣΗΜΕΙΑ ΣΥΜΦΩΝΩΝ

1. Το Σάντα (Shadda), απεικονίζει τον διπλασιασμό του γράμματος, έχει τη μορφή του ελληνικού γράμματος ωμέγα (ω) και τοποθετείται επάνω από το γράμμα. Για παράδειγμα στην λέξη «Κίσσαχ» παρακάτω (η οποία παρεμπιπτόντως σημαίνει «Ιστορία»), βλέπουμε ένα «Shadda» επάνω από το γράμμα «Σάντ»:

Πιο απλά, τo σημάδι Shadda (w) υποδείχνει διπλό γράμμα (δυο μμ, νν…). Μπαίνει πάνω από το γράμμα που διαβάζεται διπλό, π.χ.: "Qissah" (which means "Story" by the way):

Σημειώσεις :

1. Όταν υπάρχει ένα «shadda» σε κάποιο γράμμα και ταυτόχρονα υπάρχει και ένα "Tashkeel", τότε το "Tashkeel" τοποθετείται επάνω ή κάτω από το «shadda» και ΌΧΙ επάνω ή κάτω από το γράμμα.
2. Παρατηρήστε τις δύο τελείες επάνω από το τελευταίο γράμμα της λέξης «Κίσσαχ». Μοιάζει με το γράμμα «Χα’» αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Είναι μια άλλη μορφή του γράμματος «Τα’» (ονομάζεται «Τα’ Μαρμπούταχ» που σημαίνει "δεμένο Τα’ ") λόγω του σχήματός του. Μοιάζει με «Χα’» γιατί γενικά προφέρεται σαν τέτοιο ( η λέξη προφέρεται σαν «Κίσσαχ»), αλλά όταν άλλα γράμματα (καταλήξεις) προστίθενται σε μια λέξη (για γραμματικούς λόγους κυρίως) τότε το γράμμα «Τα’» γράφεται με την κανονική του μορφή. Ας δούμε την λέξη "Κισσάτουνα" (Qissatuna) (σημαίνει «η ιστορία μας») αφού θα τοποθετήσουμε τα γράμματα «Νουν» και «’Αλεφ» τα οποία δημιουργούν την λέξη «Να» η οποία στα Αραβικά είναι αντωνυμία:

2) To Σοκουουν (sokouοun), υποδεικνύει ότι έχουμε σύμφωνο χωρίς φωνήεν. Όταν θέλουμε να δείξουμε προφορά συμφώνου χωρίς φωνήεν βάζουμε πάνω από αυτό το σημείο «σοκουουν, όμως αυτό συμβαίνει ελάχιστα και μόνο στο τέλος των λέξεων.

3 ) Το  Τανουίν (Tanween), εκφράζει το γράμμα «Νουν» (ن), όμως στο τέλος μιας λέξης. Έχει τρεις μορφές αρκετά όμοιες με τα «Τασκίιλ» με τη διαφορά ότι το «Τανουίν» χρησιμοποιείται μόνο επάνω ή κάτω από το τελευταίο γράμμα της λέξης. Ο ακόλουθος πίνακας σας δείχνει το «Τανουίιν» για τα γράμματα «Άλεφ», «Μπα» και «Τα’»:

Τα σημάδια Sukuun, hamha, shadda

Αν η λέξη έχει δυο όμοια σύμφωνα, όπως π.χ. οι λέξεις «ραμπ-μπα, Σάββατο…», τότε γράφουμε μόνο το ένα σύμφωνο και πάνω από αυτό γράφουμε  το σύμβολο (ω), που λέγεται «σαντ-ντα».

Και αν στην περίπτωση αυτή υπάρχει και βραχύ φωνήεν, δηλαδή ένα από τα: α, ι, ου , τότε βάζουμε τα ενδεικτικά σημεία πάνω ή κάτω από το σύμβολο «σαντντα». Και αν έχουμε μακρό φωνήεν, τότε γράφουμε δίπλα το σύμφωνο το γράμμα του μακρού φωνήεντος.

Η λέξη π.χ. σσν =  shshn γράφεται ως εξής

Ομοίως η λέξη  "Qissah" (= "Story" ) γράφεται ως εξής :

Τα σύμφωνα που έχουν το σύμπλεγμα φωνηέντων αϊ, παίρνουν το σύμβολο (ο), που λέγεται «σοκ(ου)ούν», πάνω από αυτά και δυο τελείες κάτω από αυτά. Η γραφή = σαϊν

Όταν θέλουμε να δείξουμε προφορά συμφώνου χωρίς φωνήεν βάζουμε πάνω από αυτό το σημείο «σοκουουν, όπως αυτό συμβαίνει ελάχιστα και μόνο στο τέλος των λέξεων.

Το σύμφωνα που έχουν το σύμπλεγμα φωνηέντων αου, παίρνουν  το γράμμα βαβ = και πάνω από αυτό «το σοκουουν», δηλαδή το σύμβολο (ο). Η γραφή = σαουν.

Το σύμφωνο με βραχύ ο και μακρό οο, κάτι όχι και τόσο σύνηθες στην αραβική, υποδεικνύονται  με το γράμμα γιαα  με τον τρόπο που βλέπουμε στον πίνακα των ενδεικτικών σημείων.

Τα πιο κάτω γράμματα έχουν ένα μόνο σχήμα.

Τα τρία σχήματα των γραμμάτων Μπ και Π, Τ και Θ

( f =  τελικό  σχήμα, το m = μέσο και το i = αρχικό, initial)

Τα τέσσερα σχήματα των γραμμάτων Ντζ, Χ και Κ

( f =  τελικό  σχήμα, το m = μέσο και το i = αρχικό, initial)

Τα γράμματα S , SH , D and DH

( f =  τελικό  σχήμα, το m = μέσο και το i = αρχικό, initial)

Τα γράμματα  Aine (A) and G

( f =  τελικό  σχήμα, το m = μέσο και το i = αρχικό, initial)

Τα γράμματα F , Q, K, L ,M , N , H , Y ( and EE).

( f =  τελικό  σχήμα, το m = μέσο και το i = αρχικό, initial)

Tα γράμματα Αλιφ και ντάλ είναι από τα έξι γράμματα που δεν ενώνονται με τα γράμματα που ακολουθούν μετά από αυτά. Εξ αιτίας αυτού αυτά γράφονται με το detached σχήμα, π.χ.:

Τα σημάδια Hamza () και   μάντα (~)

Το σημείο  , που λέγεται "Hamza", μπαίνει πάντα πάνω ή κάτω από το άλιφ, όταν αυτό (το άλιφ) δηλώνει ένα από τα βραχέα φωνήεντα α, ου, ι ή μακρό εε,  όπως είδαμε πιο πριν.

Η λέξη π.χ. "Ana" (= με, εμένα) γράφεται ως εξής:

Αντίθετα  αν το αρκτικό φωνήεν είναι μακρό αα, τότε βάζουμε πάνω από το άλιφ μόνο το σύμβολο (~) που λέγεται «μαντα», η λέξη π.χ. αασν = Aashn, γράφεται

Αν έχουμε μακρό αα μέσα στη λέξη βάζουμε το άλεφ με τη χάμζα πάνω  και το αλιφ ενώνεται με το προηγούμενο σύμφωνο. Η λέξη π.χ.  σααλ , που σημαίνει «ρώτησα», κόβεται στη μέση και το άλιφ κολλά με το πρώτο σύμφωνο, εδώ με το σ, και γράφεται

Υπάρχουν τέσσερις θέσεις του «Χάμζα» οι οποίες εξαρτώνται από τα «Τασκίλ» του ίδιου του «Χάμζα» και τα «Τασκίλ» (ή Χαρακάτ) του γράμματος που προηγείται του «Χάμζα» είτε είναι «Φατ-χα», «Ντάμμα», «Κάσρα» ή «Σουκούν». Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε ένα παράδειγμα πως τοποθετείται η χαμζα ταυτόχρονα με τα άλλα σημεία των α, ι, ου:

Σημειώνεται ότι:

1) Η προφορά της λέξη κόβεται στο σημείο που υπάρχει το «Χάμζα», π.χ.:

Αυτή η λέξη προφέρεται ως «Σά – αλ» (σημαίνει «ρωτήθηκε»). Παρόλο που πρόκειται για μία λέξη, προφέρουμε πρώτα το σημείο έως την εμφάνιση του «Χάμζα», κάνουμε μια στιγμιαία παύση και μετά προφέρουμε το αλ.

2) Όταν το «Χάμζα» είναι το πρώτο γράμμα της λέξης, γράφεται ΠΑΝΤΑ πάνω ή κάτω από το «ΆΛεφ», εξαρτάται από το «τασκίλ» του ίδιου του «Χάμζα». Αν το «τασκίλ» είναι «Φάτ – χα» ή «Ντάμμα» γράφεται επάνω από το «Άλεφ». Εάν το «τασκίλ» είναι «Κάσρα» τότε το «Χάμζα» γράφεται κάτω από το «Άλεφ». Στην λέξη «Άνα» που ακολουθεί ως παράδειγμα και που σημαίνει «εγώ», γράφεται ως εξής:

Η λέξη «Ιιμάν» ( σημαίνει «πίστη» ) γράφεται ως εξής:

ΑΡΑΒΙΚΗ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΙΑ

Μετά τον οριστικό προσδιορισμό του αραβικού αλφαβήτου περίπου το 786 μ.Χ. από τον Καλίλ ιμπν Αχμάντ αλ Φαραχιντί  πολλά στυλ γραφής αναπτύχθηκαν για την γραφή του Κορανίου και άλλων βιβλίων, καθώς και για τις επιγραφές σε μνημεία ως διακόσμηση.

Η αραβική καλλιγραφία θεωρείται από τους Άραβες ως μείζων μορφή τέχνης. Οι καλλιγράφοι απολαμβάνουν μεγάλης εκτίμησης. Το αραβικό αλφάβητο χρησιμοποιείται για να καταγραφεί  ένας στίχος του Κορανίου ή απλά ένα γνωμικό σε μια εντυπωσιακή σύνθεση που συχνά είναι δυσανάγνωστη. Η σύνθεση είναι συχνά αφηρημένη, αλλά μερικές φορές η γραφή είναι σχηματισμένη, για να πάρει μια πραγματική μορφή όπως αυτή ενός ζώου.

Κατά τους πρώτους αιώνες του Ισλάμ διακρίνονται κυρίως δύο τύποι γραφής: η κουφική,  που χαρακτηρίζεται ως γωνιώδης και τετραγωνισμένη με αιχμηρές απολήξεις, και η κυρτή, στρογγυλεμένη αραβική γραφή που χρησιμοποιούνταν πρωτίστως για καθημερινούς σκοπούς. Ο όρος κουφική (kufic) σημαίνει «γραφή της Κούφα», μιας ισλαμικής πόλης που ιδρύθηκε στη Μεσοποταμία το 638 μ.Χ. της οποίας ωστόσο η πραγματική σχέση με τη γραφή παραμένει ασαφής. Τα αρχαιότερα αραβικά βιβλία γράφονταν στη γωνιώδη κουφική γραφή, της οποίας η χρήση περιορίστηκε σημαντικά από τον 11ο αιώνα. Από το 900  μ.Χ υιοθετήθηκαν οι στρογγυλεμένες κυρτές γραφές, γνωστές συλλογικά ως νάσκι (naskh ή nashki), οι οποίες κωδικοποιήθηκαν ώστε να είναι κατάλληλες για τη δημιουργία αντιτύπων και ακολουθούν ορισμένους νόμους σχετικά με τις αναλογίες μεταξύ των γραμμάτων.

Η αραβική λέξη «ισλάμ» (αραβικά: إسلام‎ ​) σημαίνει «υποταγή»,και χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους ως «υποταγή στον Θεό» και εκείνοι που αποδέχονται την θρησκεία του ισλάμ,(τη στάση υπακοής, εξάρτησης και αφοσίωσης στον Θεό) ονομάζονται μουσλίμ (muslim), που σημαίνει «υποταγμένος» δηλαδή:«υποταγμένος στον Ύψιστο».

Το Ισλάμ δεν έχει μόνο θρησκευτική αλλά και πολιτική υπόσταση, όπως και άλλες θρησκείες. Έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορες ονομασίες για να το προσδιορίσουν, όπως «Ισλαμισμός», «Μουσουλμανισμός» και «Μωαμεθανισμός». Ο τελευταίος όρος θεωρείται απορριπτέος από τους μουσουλμάνους μιας και θεωρούν εαυτούς όχι λάτρεις του Μωάμεθ αλλά απλώς ακόλουθους της διδασκαλίας του.

ΗΟΜΕ