Η ΑΞΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΗΣ

«ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΗ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΣΗΜΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ»

TOY A. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ

1. Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ &  ΓΡΑΦΗΣ

1. Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή δεν είναι μόνο από τις παλιότερες του κόσμου και της Ευρώπης, όπως μαρτυρούν τα γραπτά τους μνημεία, αλλά είναι και η γλώσσα και η γραφή της έκφρασης του ανθρώπινου πνεύματος  στις πρώτες  μεγάλες στιγμές της δημιουργίας του.

2. Το ελληνικό αλφάβητο είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την παγκόσμια γραφή και πολιτισμό, όχι μόνο γιατί χρησίμευσε να καταγράψει την πιο καλλιεργημένη και φιλοσοφημένη σκέψη του αρχαίου κόσμου, που σήμερα μας καθοδηγεί, όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο γλωσσολόγος Charles Higounet, αλλά και γιατί  πάνω σ΄ αυτό στηρίζεται όχι μόνο η νέα ελληνική γραφή, αλλά και μια σειρά άλλων γραφών, όπως οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, ιταλική, γαλλική, γερμανική κ.α.), οι σλαβικές γραφές (βουλγαρική,  ρωσική κ.α.) κ.α., όπως θα δούμε πιο κάτω, άρα το μεγαλύτερο ποσοστό των σημερινών γραφών..

3. Η ελληνική γλώσσα είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την παγκόσμια γλώσσα και πολιτισμό, όχι μόνο γιατί χρησίμευσε να εκφράσει την πιο καλλιεργημένη και φιλοσοφημένη σκέψη του αρχαίου κόσμου, αλλά και γιατί πάνω της στηρίζεται όχι μόνο η νέα ελληνική γλώσσα, αλλά και μια σειρά άλλων, όπως η λατινική και οι καλούμενες λατινογενείς γλώσσες (ιταλική, αγγλική, γαλλική κ.α.). Δεν υπάρχει γλώσσα σήμερα που να μην έχει ελληνικές λέξεις και γι αυτό και δικαίως  πολλοί τη θεωρούν ως τη μητρική γλώσσα των άλλων. Μεταφράζοντας οι άλλοι λαοί τα αρχαία ελληνικά επιστημονικά, λογοτεχνικά κ.τ.λ. συγγράμματα μετέφεραν στις γλώσσες τους εκτός από το ελληνικό πνεύμα και πάρα πολλές ελληνικές λέξεις. Αμέτρητες είναι οι διεθνείς ελληνικές λέξεις. Η διεθνής αγγλική γλώσσα, για παράδειγμα,  χρησιμοποιεί σήμερα πάνω από 50.000 λέξεις, όπως υπολογίζεται, ελληνικής καταγωγής, όπως οι: Ευρώπη - Europe, αλφάβητο - alphabet, Γραμματική- Grammar, συλλαβή - syllabus, γράμμα - grammar,  δίφθογγοι - diphthongs, Άγγελος- Angel, Βίβλος- Bible, Βιβλιογραφία- Bibliography,  Κύβος- Cube, Διάλογος- Dialogue, Εθνικός- Ethnic, Φαντασία- Fantasy, Γεωγραφία- Geography, Ιστορία - History, Είδωλο- Idol, Χιλιόμετρο- Kilometer…

4. Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή είναι αυτές που γέννησαν και ανέπτυξαν τις επιστήμες και τις τέχνες.  Ανακαλύπτοντας οι Έλληνες πρώτοι το απλό, όμως τέλειο ελληνικό σύστημα  γραφής, όπως θα δούμε πιο κάτω, επομένως έχοντας τη δυνατότητα όχι μόνο να αποταμιεύουν άνετα την εμπειρία τους,  αλλά και να τη μελετούν στη συνέχεια, πέρασαν πρώτοι στα γράμματα, στις τέχνες και στις επιστήμες: Όμηρος, Ησίοδος,  Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Ηράκλειτος, Δημόκριτος Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης,.... 

Τα πρώτα κείμενα Μαθηματικών, Φυσικής, Αστρονομίας, Νομικής, Ιατρικής, Ιστορίας, Γλωσσολογίας κ.τ.λ. γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα και γραφή. Τα πρώτα θεατρικά έργα, καθώς και τα βυζαντινά λογοτεχνικά έργα έχουν γραφτεί στην ελληνική γλώσσα.

5.  Η ελληνική γλώσσα και ελληνική γραφή έγιναν διεθνείς πρώτες επί Μεγάλου Αλέξανδρου  και Ελληνιστικών χρόνων. Επίσης ήταν διεθνείς και επί Ρωμαϊκής και Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ενώ πολλοί Ρωμαίοι έρχονταν στην Αθήνα, για να μάθουν ελληνικά.

6. Η ελληνική γλώσσα και ελληνική γραφή είναι αυτές με τις οποίες γράφτηκαν - διαδόθηκαν  οι μεγαλύτερες θρησκείες του κόσμου. Δηλαδή αυτή των θεών του Ολύμπου και η  Χριστιανική (της Καινής Διαθήκης). Οι περισσότεροι Απόστολοι:  Παύλος,  Ιωάννης, Λουκάς.....  όπως και πολλοί άλλοι Εβραίοι είχαν ελληνική μόρφωση και ήταν γνώστες της ελληνικής γλώσσας και γραφής και γι' αυτό έγραψαν τα Ευαγγέλια  κατ’ ευθείαν στην ελληνική με σκοπό να γίνουν γνωστά σε όλο τον κόσμο. 

Επίσης η  Παλαιά Διαθήκη έγινε γνωστή στον κόσμο μετά από τη μετάφρασή της από τους  Ο’ στην ελληνική.

7. Η ελληνική γλώσσα και ελληνική γραφή είναι αυτές που βοήθησαν στην αποκρυπτογράφηση πολλών αρχαίων γραφών. Αυτό έγινε, επειδή επί μεγάλου Αλεξάνδρου και εξής η  ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή ήταν διεθνείς και πολλές πινακίδες τότε είχαν  γραφεί δίγλωσσα, όπως π.χ. η στήλη της Ροζέτας με ελληνικά  και αιγυπτιακά, η επιγραφή Ράμπαδ στο Alep με ελληνικά, συριακά και αραβικά, η επιγραφή Αρράν στο Αουράν με ελληνικά και Αραβικά.

Σχετικά με την αξία της ελληνικής γλώσσας:

1) O Κικέρων είπε πως αν μιλούσαν οι θεοί θα χρησιμοποιούσαν την Ελληνική Γλώσσα.

2) O Γερμανός Γκαίτε είπε ότι άκουσε το Ευαγγέλιο σε διάφορες γλώσσες, όμως, όταν το άκουσε στην Ελληνική του φάνηκε πως παρουσιάστηκε το φεγγάρι στον έναστρο ουρανό.

3) Ο Γάλλος Ακαδημαϊκός και ποιητής Claude Fauriel (Κλαύδιος Φωριέλ, 1772-1844) είπε ότι η ελληνική γλώσσα συγκεντρώνει τον πλούτο και την ομοιογένεια της Γερμανικής, τη σαφήνεια της Γαλλικής, τη λυγεράδα της Ισπανικής και τη μουσικότητα της Ιταλικής.

 4) Η διάσημη τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Ελεν Κέλλερ παρομοίασε τη μέσω της Ελληνικής Γλώσσας τελειότητα της εκφράσεως της ανθρώπινης σκέψεως με το τελειότερο των μουσικών οργάνων, το βιολί.

5) Η Γαλλίδα συγγραφέας και ακαδημαϊκός Μargarite Yourceyar είπε: Αγάπησα αυτή τη γλώσσα την ελληνική για την εύρωστη πλαστικότητά της, που η κάθε της λέξη πιστοποιεί την άμεση και διαφορετική επαφή της με τις αλήθειες και γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο, έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ’ αυτή τη γλώσσα.

6) Ο ποιητής και ακαδημαϊκός Βρεττάκος είπε: Όταν πεθάνω και πάω στους ουρανούς θα μιλήσω στους αγγέλους ελληνικά, γιατί αυτοί δε γνωρίζουν άλλη γλώσσα από τη γλώσσα της μουσικής.

7) Ο Γερμανός ποιητής, ιστορικός και φιλόσοφος Schiller είπε: Καταραμένε Έλληνα, τα βρήκες όλα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία’ τίποτε δεν άφησε για μας.

Και κατόπιν όλων αυτών, η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή πρέπει να τύχουν της παγκόσμιας  προσοχής και προστασίας.

ΑΓΓΛΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Ο πρώην πρωθυπουργός και καθηγητής Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει δύο λόγους στην Ουάσιγκτον (στις 26 Σεπτεμβρίου 1957 και στις 2 Οκτωβρίου 1959), οι οποίοι έμειναν μνημειώδεις (από το διεθνή τύπο χαρακτηρίστηκε «Γλωσσικός Άθλος - Glossic Athlos!»).  Αιτία ως προς αυτό δεν ήταν μόνο το περιεχόμενό τους αλλά και η γλώσσα τους. Υποτίθεται ότι η γλώσσα των λόγων ήταν η αγγλική. Κατ' ουσία όμως, με την αφαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων η γλώσσα είναι η Ελληνική. Το ακροατήριό του αποτελούσαν οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και δεν αντιμετώπισαν τότε κανένα πρόβλημα στην κατανόηση του προφορικού κειμένου που ανέγνωσε ο Έλληνας καθηγητής.

O λόγοs της 26 Σεπτεμβρίου 1957

 «Πάντοτε ήθελα να εκφωνήσω το Συμβούλιο στα Ελληνικά, αλλά αντιλήφθηκα ότι θα ήταν πράγματι δυσνόητη σε όλους τους παρευρισκομένους σε αυτή την αίθουσα. Ανακάλυψα όμως, ότι θα μπορούσα να εκφωνούσα την ομιλία μου στα Ελληνικά και παραταύτα αυτή θα ήταν ευκολονόητη σε όλους. Με την άδειά σας Κύριε Πρόεδρε, θα το κάνω τώρα, χρησιμοποιώντας, με εξαίρεση ορισμένα άρθρα, μόνο Ελληνικές λέξεις.

Κύριοι,
Ευλογώ τους άρχοντες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την Οικουμενική Τράπεζα για την ορθοδοξία των αξιωμάτων, μεθόδων και πολιτικών, παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένα επεισόδιο κακοφωνίας της Τράπεζας με την Ελλάδα.
Με ενθουσιασμό διαλεγόμαστε και συναγωνιζόμαστε στις συνόδους των διδύμων Οργανισμών των οποίων τις πολύμορφες οικονομικές ιδέες και δόγματα αναλύουμε και συνθέτουμε. Τα κρίσιμα προβλήματά μας όπως η νομισματική πληθώρα παράγουν κάποια αγωνία και μελαγχολία. Αυτό το φαινόμενο είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας.
Αλλά, η θέση μου είναι ότι έχουμε τον δυναμισμό να προγραμματίσουμε θεραπευτικές πρακτικές σαν μέτρο προφύλαξης από το χάος και την καταστροφή. Παράλληλα μια παγκόσμια ανυπόκριτως οικονομική συνέργεια και εναρμόνιση σε ένα δημοκρατικό κλίμα είναι βασική. Απολογούμαι για τον εκκεντρικό μου μονόλογο. Εκφράζω με έμφαση την ευχαριστία μου σε εσένα Κύριε, στο ευγενικό και γενναιόδωρο Αμερικανικό Έθνος και στους οργανισμούς και πρωταγωνιστές της Αμφικτιονίας και του γαστρονομικού Συμποσίου.»

O λόγοs της 2ας Οκτωβρίου 1959

Κύριοι,

Είναι "Διός ανάθεμα" στην εποχή μας και αίρεση της οικονομικής μας μεθόδου και της οικονομικής μας πολιτικής το ότι θα φέρναμε σε αγωνία την Σκύλλα του νομισματικού πληθωρισμού και τη Χάρυβδη της οικονομικής μας αναιμίας.

Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου να είμαι ειρωνικός ή σαρκαστικός αλλά η διάγνωσή μου θα ήταν ότι οι πολιτικοί είναι μάλλον κρυπτοπληθωριστές.

Αν και με έμφαση στιγματίζουν τον νομισματικό πληθωρισμό, τον ενεργοποιούν μέσω της τακτικής τους και των πρακτικών τους.

Η πολιτική μας θα έπρεπε να βασίζεται περισσότερο σε οικονομικά και λιγότερο σε πολιτικά κριτήρια.

Γνώμων μας πρέπει να είναι ένα μέτρο μεταξύ οικονομικής στρατηγικής και φιλανθρωπικής σκοπιάς.

Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μονοπώλια, ολιγοπώλια, μονοπωλιακό ανταγωνισμό και πολύμορφες ανελαστικότητες, οι πολιτικές μας πρέπει να είναι πιο ορθολογιστικές, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να μεταμορφώνεται σε πληθωροφοβία, η οποία είναι ενδημική στους ακαδημαϊκούς οικονομολόγους.

Η νομισματική συμμετρία δεν θα έπρεπε να ανταγωνίζεται την οικονομική ακμή. Μια μεγαλύτερη εναρμόνιση μεταξύ των πρακτικών των οικονομικών και νομισματικών αρχόντων είναι βασική.

Παράλληλα με αυτό, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε και να εναρμονίσουμε όλο και περισσότερο τις οικονομικές και νομισματικές μας πρακτικές πανεθνικώς. Αυτές οι θεωρήσεις είναι πιο εφαρμόσιμες τώρα, όταν τα προγνωστικά του πολιτικού και οικονομικού βαρομέτρου είναι αλκυονίδων ημερών αίθρια.

Η ιστορία της δίδυμης οργάνωσης σε αυτήν την σφαίρα είναι διδακτική και οι γνωστικές τους εφαρμογές θα είναι πάντα ένα τονωτικό στις πολυώνυμες και ιδιόμορφες εθνικές οικονομίες. Η γένεση μιας προγραμματισμένης οργάνωσης θα ενισχύσει αυτές τις πολιτικές.

Γι' αυτόν το λόγο αντιμετωπίζω με συμπάθεια, αλλά όχι χωρίς κριτική διάθεση, ένα ή δύο θέματα με τους αποστόλους της ιεραρχίας των οργάνων μας στον ζήλο τους να προγραμματίσουν ορθόδοξες οικονομικές και νομισματικές πολιτικές.

Απολογούμαι που σας τυράννησα με την ελληνική μου φρασεολογία.

Στον επίλογό μου δίνω έμφαση στην ευλογία μου, προς τους φιλόξενους αυτόχθονες αυτής της κοσμοπολίτικης μητρόπολης καθώς και το εγκώμιό μου προς εσάς, κύριοι στενογράφοι.

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

A. abyss, academy, acme = ακμή, δόξα, acrobat, acropolis, aegis, aerial, aerodrome, aeronautics, aeroplane, aesthetic, air, all, allegory, allergy, alphabet, amalgam, ambrosia, amethyst, amnesia, amphibian, amphitheatre, amphora, anachronism, anaemia, anagram, analogy, analysis, anarchism, anathema, anatomy, angel, anomalous, antagonism, anorexia, anthology, anticyclone, aorta, apathetic, aphorism, apocalypse, apologise, apoplexy, apostasy, apostle, apostrophe, apothecary, archaeology, archbishop, archdeacon, archipelago, architect, arctic, aristocratic, arithmetic, aroma, arsenic, asbestos, ascetic, asphyxia, asthma, astrology, astronaut, astronomy, asylum, atheism, athlete, atmosphere, atom, atrophy, aura, austere authentic, autobiography, autocrat, automatic, autograph, autonomous, autopsy, axiom.

B. bacterium, baptism, barbarian, baritone, barometer, basic, basil, bathos, basis, Bible, bibliography, bigamy, biochemistry, biography, biology, biplane, blasphemy, botany.

C. call = καλώ, calando,  callus, calyx, canon, captain, card, cartography, castor, cataclysm, catacombs, catalogue, catalyst, catapult, cataract, catarrh, catastrophe, catechism, category, cathedral, cathode, catholic, caustic, cell, cemetery, cenotaph, centre, ceramic, chameleon, chaos, character, chart, chasm, chimera, chiropractor, choir, chiropodist, chord choreography, chorus, Christ, chromatic, chromosome, chronic, chronicle, chronological, chronometer, chrysalis, chrysanthemum, cinema, cirrhosis, claustrophobia, cleric, climacteric, climate, climax, clinic, code, colossal. Comedy, comic, comma, cosmos, cosmetic, cosmonaut, cost, crisis, criterion, criticism, crypt, crystal, cybernetics, cycle, cyclone, cyclopaedia, cyclotron, cylinder, cymbal, cynic, cyst.

D. deacon = διάκων, decade, Decalogue, delta, demagogic, democracy, demography, demon, demotic, dermatology, diabetes, diabolic, diadem diaeresis (διαλυτικά), diagnosis, diagonal, diagram, dialect, dialogue, diameter, diamond, diaphanous, diaphragm, diatribe, dichotomy, dictator, didactic, diet, dilemma, dinosaur, dioxide, diorama, diphtheria, diphthong, diploma, diplomat, disaster, disc, dolphin, dose, double, draconian, dragon, drama, drastic, dynamic, dynamite, dynasty, dyspepsia, disharmony…

E. eccentric, ecclesiastic, echo, eclectic, eclipse, ecology, economic, ecstasy, ecumenical, ecumenical, eczema, egoism, elastic, electric, elegiac, elephant, elliptic, emblem, embryo, emetic, emphasis, empiric, emporium, encyclopaedia, endemic, energy, enigma, enthrone, enthusiasm, entomology, enzyme, ephemeral, epidemic, epigram, epilepsy, epilogue, epiphany, episode, epistle, epistyle, epitaph, epithet, epitome, epoch, erotic, esoteric, ether, ethic, ethnic, ethos, etymology, eucalyptus, Eucharist, eugenics, eulogize, eunuch, euphemism, euphony, euphoria, Eurasia, eureka, evangelic, exodus, exorcize, exotic……

F.fable=φαύλος-μύθος, fanatic, fantasy, father, frenetic=φρενήρης…..

G. galaxy, gastronomy, general, genesis, genus, genitive = γενική, George, geo, geography, geometry, geocentric, geophysics, geopolitics, geology, geometry, gerontology, gigantic, glycerine, gyro, government, grammatical, gramophone, graphic, gymnasium, Gregorian, gynaecology…..

H. hagiology, halcyon = αλκυών, harmony = αρμονία, hecatomb, hectare, hedonism, hegemony, helicopter, heliotrope, helium, helot, hemisphere, haemorrhage=αιμορραγία, haemorrhoids, hepatitis, heretic, hermaphrodite, hermetic, hermit, hero, heroin, Hesperus, heterodox, heterogeneous, heterosexual, hexagon, hexameter, hierarchy, hieroglyph, hilarious, hippopotamus, hippodrome, history, holocaust, holograph, homeopathy, homogeneous, homonym, homophone, hour = ώρα, (χώρα), horizon, hymen, hyperbole, hypnosis, hypocrisy, hypotenuse, hysteria, homosexual, horde, horizon, hormone, hour, hydrostatics, hydrophobia, hyena, hygiene, hymn, hypertrophy, hypochondria, hypodermic, hypothesis.

I. iamb, icon, iconoclast, idea, ideogram, ideology, idiot, idiolect, idiom, idiosyncrasy, idyllic, ironic, isobar, isosceles, isotope, isthmus.

K. kaleidoscope, kilo, kilocycle, kilogram, kilometre, kilolitre, kinetic, kleptomania…...

l. labyrinth, laconic, laic, lachrymal = δάκρυσμα, larynx, lava, lesbian, lethargy, leukaemia, lexical, lithography, logarithm, logic, logistics, lynx, lyre, lyric …..

M. macrobiotic, macrocosm, magic, magnet, mania, mathematics, mechanic, medal, megacycle, megalith, megalomania, megaphone, megaton, meiosis, melancholia, melodic, melodrama, meningitis, menopause, metabolism, metallic, metallurgy, metamorphosis, metaphor, metaphysics, meteor, meteorite, meteorology, meter, metre, metric, metronome, metropolis, miasma, microbe, microbiology, microelectronics, micrometer, micron, micro organism, microphone, microscope, mimeograph, mimetic, monarch, monastery, monogamy, monogram, monolith, monologue, monomania, monoplane, monopoly, monosyllable, monotheism, monotone, morphology, museum, music, myopia, myriad, mysterious, mystic, myth…..

N. narcissism, narcotic, nautical, nautilus, necromancy, necropolis, nectar, nemesis, Neolithic, neologism, neon, news, nerve, neoplasm, nephritis, neuralgia, neurasthenia, nominative = ïíïìáóôéêÞ, nostalgia, nymph.

O. oasis, ocean, octagon, octane, octave, octogenarian, octopus, ode (ωδή), odyssey, oesophagus, Oedipus complex, orgy, oligarchy, Olympiad, Olympic, onomatopoeia, ontology, ophthalmic, optic (optimist, option), orchestra, orchid, organ, organic, organism, organize, orgasm, orphan, orthodox, orthographic, orthopaedic, osteopath, ouzo, oxide, oxygen. …..

P. pachyderm, pagan=παγανιστής-ειδωλολάτρης, Paleolithic, paleontology, palm, panacea, panchromatic, pancreas, pandemic, pandemonium, panegyric=πανηγυρική ομιλία, panic, panoply, panorama, pantechnicon, pantheism, pantheon, panther, parabola=παραβολή, paradigm, paradox, paragon=παράγων-υπόδειγμα, paragraph, parallel, paralysis, paranoia, paraphrase, paraplegia, parasite, paratyphoid, parenthesis, pariah=παρίας, parody, paroxysm, patter, pathetic, pathology, pathos, patriarch, patriot, patronymic, pedagogue, pederasty, pediatrics, pedometer=βηματομετρητής, pentagon, pentameter, Pentateuch, pentathlon, Pentecost, Pepsis, perihelion=περιήλιο, perimeter, period, peripatetic, periphrasis, periphery, periscope, peristyle, peritonitis, petal=πέταλο άνθους, phalanx, phallus=φαλλός, phantasm, pharmacology, pharmacy, pharynx, phase, phenomenon, philanthropy, philately, philharmonic, philology, philosophy, philter, phlebitis, phlegm, phobia, phoenix, phone, phoneme=φώνημα, phonetic, phonograph, phonology, phosphorous, photo, photoelectric, photogenic, photograph, photolithography, photometer, phrase, phrenology, phthisis, physics, physiognomy, physiology, physiotherapy, planet, plasma, plasma, plastic, plectrum=πλήκτρο, pleonasm, plethora, plural, πλήθος, πληθυντικός, plutocracy, plutonium, pneumatic, pneumonia, pole=πόλος, polemic, policy, police, politics, polyandry, polygamy, polyglot, polygon, polymorphous, polyphony, polypus, polysyllable, polytechnic, polytheism, porn, practice, pragmatism, presbyter, prism, problem, prognosis, programmer, prologue, prophecy, prophylactic, proscenium=προσκήνιο, proselyte, prosody, protagonist, protocol, proton, protoplasm, protozoa, prototype, psalm, pseudonym, psyche, psychedelic, psychic, psychoanalysis, psychology, psychopath, psychosis, psychotherapy, pterodactyl, pylon=πυλώνας, pyramid, pyre=πυρά, pyrites, pyrotechnics=πυροτέχνημα, python…..

Q = k: qoppa – Kappa …

R. radio, Reyna, rhyme, rhythm…..

S. sandal, sarcasm, sarcophagus, sardonic, satyr, scene, skeptic, schematic, schism, schizophrenia, scholar, scholastic, school, scoria, scorpion, Scylla, seismic, semantic, semaphore=σηματοφόρος, septicemia=σηψαιμία, serial, sir, solecism=σολοικισμός, sophism, spasm, sphinx, stadium, stalactite, stalagmite, star, static, statistics, stereophonic, stereoscopic, sternum, stigma, stoic, stomach, strategy, stratagem, stratosphere, streptococcus, streptomycin, strophe, sycophant, syllogism, syllable, symbol, symmetry, sympathetic, symphony, symposium, symptom, synagogue, synchronize, syncope, syndrome, synod, synonym, synopsis, syntax, synthesis, syphilis, syringe, system…..

T. tactic, talent, tantalize = Τάνταλος, tartar, tautology, taxidermy, technique, technocracy, technology, telegram, telegraph, telemetry, teleology, telepathy, telephone, telephoto, telescope, theatre, theism, theme, theocracy, theology, theorem, theoretic, theory, theosophy, therapeutic, therapy, thermo, thermal, thermion, thermometer, thermos, thesaurus, thesis, tone, topography, Trapeze, tragedy, tragicomedy, tremor, trigonometry, trilogy, tripod, trireme = τριήρη, triple, trophy, tropic, typhoon, typo, typical, typography, tyranny…..

U. unanimous, anonymous, Uranus, uranium……

V = W = B(β): basic, barbarian..

X. xenophobe, xylophone, xenia, xenon …..

y. hypo - hyper , super = υπό - υπέρ…..

Z. Zeus = Ζευς, zephyr, zeugma, zodiac, zone, zoology…..

2. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Α. Το ψεύδος της δύσκολης και ιστορικής ελληνικής γραφής

1. Σύμφωνα με κάποιους Έλληνες «γλωσσολόγους» το ελληνικό αλφάβητο και η ελληνική γραφή πρέπει να αντικαταστούν με το λατινικό αλφάβητο και λατινική γραφή, επειδή στην ελληνική γραφή υπάρχουν τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, ε & αι…. που είναι φοβερά δύσκολο να θυμάται κάποιος ποια λέξη γράφεται  π.χ. με το ο και ποια με το ω, ποια με το ε και ποια με το αι….

2. Σύμφωνα με κάποιους παλιούς ξένους (Έρασμο, Saussure κ.α.), τα διάφορα μαθησιακά προβλήματα (δυσλεξία, αναλφαβητισμός  κ.τ.λ.) οφείλονται στη δυσκολία εκμάθησης που απαιτούν οι σημερινές γραφές (= ελληνική και αυτές με λατινικούς χαρακτήρες: αγγλική, γαλλική, ολλανδική κ.α.), λόγω ιστορικής γραφής και ως απ΄ αυτό προτείνουν την κατάργησή τους και καθιέρωση μιας νέας γραφής που να έχει μόνο τόσα γράμματα όσοι και οι φθόγγοι.

Για την ελληνική γραφή λένε ότι εκεί υπάρχουν τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, ε & αι…. που είναι δύσκολο να θυμάται κάποιος ποια λέξη γράφεται  π.χ. με το ο και ποια με το ω, ποια με το ε και ποια με το αι…

Για τις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες λένε ότι εκεί οι λέξεις, ενώ  προφέρονται αλλιώς γράφονται, αλλιώς ( πρβ π.χ. η αγγλική λέξη με προφορά «αϊντίa» γράφεται idea, ενώ αυτή η καταγραφή μας δείχνει προφορά «ιντέα») με αποτέλεσμα και τη σωστή προφορά να μην υποδείχνουμε και να απαιτείται ο μαθητής να αποστηθίσει μια-μια την γραφή των λέξεων, επομένως κάτι πάρα πολύ δύσκολο κ.τ.λ.

Ωστόσο οι ως άνω απόψεις έχουν τα εξής λάθη:

α) Αν γράφουμε τις λέξεις μόνο φθογγικά, δηλαδή χωρίς τα ομόφωνα ω, η,  υ…,  δε θα είναι δυνατόν να διακρίνονται οι ομόηχες λέξεις στα λεξικά, πινακίδες και σε μη τέλεια συντακτικά έγγραφα, πρβ π.χ.: «κλίσι» = κλήση & κλίση, «αφτί» = αυτοί & αυτή & αυτί..  Οι κριτικοί είπαν να μη γίνει αυτό & Οι Κρητικοί είπαν να μη γίνει αυτό…

β)  Η ελληνική γραφή δεν είναι ιστορική (βλέπε και στο βιβλίο «Ψεύδη – αίσχη για την ελληνική γλώσσα και γραφή», Α. Κρασανάκη) παρά μόνο οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική, ολλανδική κ.α.), άρα αυτές είναι δύσκολες στην εκμάθησή τους και αυτές θέλουν κατάργηση πρβ π.χ., ελληνικά: ιδέα, Ευρώπη, τιτάν… = αγγλικά: idea, Europe, titan… 

Στην ελληνική γραφή οι λέξεις καταγράφονται και μάλιστα μετά μεγάλης ευκολίας όπως ακριβώς προφέρονται και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία τους χρησιμοποιώντας με κανόνες τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, η & ι & υ…, ώστε να έχουμε βοήθεια και στην κατανόησή τους (εύρεση ετυμολογίας)  και διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: καλώ & καλό, καλοί & καλεί & καλοί…

ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΑΤΙΝΟΓΕΝΕΙΣ

Παρατηρώντας τις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική,...) βλέπουμε ότι εκεί οι λέξεις γράφονται άλλες, ως έχουν φθογγικά με το λατινικό αλφάβητο και οι υπόλοιπες, ως εξής:

1) Οι λέξεις που προέρχονται από την ελληνική και λατινική γραφή γράφονται όπως έχουν εκεί (φωτογραφικά), δηλαδή ιστορικά, άσχετα αν εκεί μπορεί και να προφέρονται κάπως αλλιώς, πρβ:

ελληνική: πρόβλημα, τιτάν(ας), Γεωργία, Ευρώπη, ιδέα, τυπώ(νω),  Ολυμπία,  φιλοσοφία, τηλέφωνο...... 

& αγγλική: problem (“πρόμπλεμ»), titan(«ταϊταν»),  Europe («γιούροπ»), idea («αϊντία»), type  («τάϊπ»), Olympia, philosophy, telephone,... 

ελληνική: ακ(τ)ίς, Γεωργιανός, Συριανός, Λατίνος...

& γαλλική: action («αξόν»), Georgien («ζεορζάν»), Syrien («σιριάν»), Latin («λατάν»)...

λατινική: cluba (κλούμπα -κλούβα), cupa (κούπα), America, pluς (πλους), imperial («ιμπέριαλ»), lina («λίνα»), douo > double («ντουπλέ»)….

& αγγλική: club («κλάμπ»), cup («κάπ»), America, plus («πλας»), imperial («ιμπίριαλ»), line («λάϊν»), double ("ντάμπλ")….

2) Η λέξη που είναι ομόηχη με κάποια άλλη παίρνει επιπρόσθετα ένα γράμμα (τυχαίο ή σύμφωνα με τη σκέψη εκείνου που την καθιέρωσε γραφικά) και που, αν και γράφεται, δεν προφέρεται, πρβ π.χ. την αγγλική λέξη John (προφορά «τζων»), όπου παίρνει το γράμμα h,  επειδή στην εβραϊκή προφορά υπάρχει ο φθόγγος  χ: Ιωάννης = Ιοχάναν.

γαλλική: grave (στον ενικό) & graves (στον  πληθ.). Εδώ το -es δεν προφέρεται, αλλά μπαίνει για διάκριση του πληθυντικού  από τον ομόηχο ενικό.

αγγλική: to & t(w)o & to(o), rit(e) & (w)rit(e) & ri(g)t(h).. Εδώ τα: w, o, w, e, g, h δεν προφέρονται, μπήκαν για διάκριση των  ομόφωνων λέξεων.

Ομοίως:  sent & cent & scent,    pare & pair & pear,   boy & buoy,  no & know, sail & sale, grown & groan, fought & fort, war &  wore, side &  sighed, made & maid, night & knight, soared &   surd, hole & whole, morning & mourning .....

3) Οι παράγωγες λέξεις γράφονται στο θέμα όμοια με τις πρωτότυπές τους, δηλαδή διατηρούν την ιστορική τους ορθογραφία, άσχετα αν καμιά φορά η προφορά  της παράγωγης λέξης αλλάζει λόγω φθογγικού πάθους (συναίρεσης κ.α.), πρβ π.χ. στην αγγλική την πρωτότυπη λέξη  volcano ( προφορά «βολκέϊνουν», το α = εϊ) και την παράγωγη volcanic (προφορά «βολκανικ», το α = α). Ομοίως: athlete (“άθλιτ”) > athletic (“αθλέτικ”), busy (“μπάζι») > business (“μπίζνες»), day (“ντέι”) > Sanday (“σάντι”), live («λάϊβ») >living  ("λίβινκ")…

 Σημειώνεται ότι:

1) Η γραφή μιας λέξης με τον ως άνω τρόπο παραμένει στο χρόνο ακόμη και  αν η προφορά της αλλάξει ή αν η λέξη λέγεται με δυο ή περισσότερες προφορές. Πρβ π.χ. στην γαλλική & αγγλική που ενώ άλλοι λένε π.χ.: "δε λαντον, μπάτι, σον κόνερ, ουάτ..." και άλλοι "δι  λόντον  μπόντι, σιν κόνερι, χουάτ ή γουάτ..", ωστόσο και οι μεν και οι δε γράφουν   ίδια, δηλ.: the London, body, Sean Coneri, what.. 

2) Στη γραφή αυτήν μια γραπτή λέξη μπορεί να προφέρεται αλλιώς σε μια γλώσσα και αλλιώς  σε μια άλλη, πρβ π.χ. τις λέξεις: BEAUTE = αγγλική προφορά  «μπιούτι» και γαλλική «μποτέ».

3) Με την ελληνική ή λατινική ορθογραφία γράφονται και οι λέξεις άλλων γλωσσών (αραβικές, εβραϊκές.... ) που πέρασαν στις γραφές αυτές μέσω της ελληνικής ή της λατινικής, πρβ:

ελληνικά: άλγεβρα, Εμμανουήλ, Δανιήλ....

=  αγγλικά: Algebra, Emmanuel, Daniel....

4) Όλα τα πιο πάνω είναι και η αιτία που στις σημερινές γραφές με τους λατινικούς χαρακτήρες:

(1)  Υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ γραφής και προφοράς. Εδώ λέμε - προφέρουμε άλλα και  άλλα γράφουμε ή άλλα βλέπουμε και  άλλα προφέρουμε. Παρουσιάζεται το φαινόμενο για το ίδιο γράμμα να έχουμε πέντε, έξι κ.τ.λ. προφορές (να παριστά ακόμη και συλλαβές) και όχι μια, όπως  στην   ελληνική και λατινική. Παρέβαλε π.χ. στην  αγγλική τις αγγλικές λέξεις go, one, on, come, to…, όπου το γράμμα Ο προφέρεται άλλοτε Ο, άλλοτε ΟΟΥ, άλλοτε ΟΥΑ, άλλοτε Α, άλλοτε ΟΥ… Ομοίως στις λέξεις:  was  (γουόζ), Αmerica (αμέρικα), hand (χέντ),  table (τέϊμπλ)....  το γράμμα  a = εϊ = α = ε= ouo.. Ομοίως στις λέξεις: titan (ταϊτάν), prize (πράϊζ), girl (γκέρλ),    pig (πιγκ), ability  (αμπίλιτι)… το γράμμα i = αϊ = ι = ε… Ομοίως τα υπόλοιπα.

Στην αγγλική γραφή σε πολλές λέξεις τα γράμματα έχουν την ίδια προφορά  που έχουν και τα αντίστοιχα λατινικά, π.χ.: Athens (άθενς), Italy (ίταλι)..... και στις άλλες, στις περισσότερες, τα ίδια γράμματα είναι αδύνατο  να πεις ποια ακριβώς προφορά έχουν ή βγαίνει μόνο εάν ξέρεις η όλη λέξη πώς προφέρεται.

(2) "Ορθογραφία" είναι η δημιουργία για κάθε λέξη ενός  ορισμένου "οπτικού ινδάλματος", το οποίο γι' αυτούς που ξέρουν από γραφή αποτελεί την "ιδεατή  εικόνα" γραφής κάθε λέξης. Η ιδεατή  αυτή εικόνα συνάπτεται στο νου του ομιλούντος προς  την   ακουστική "εικόνα, δηλ. προς τον τρόπο προφοράς μιας δεδομένης λέξεως, καθώς και προς τη σημασία της. 

(3) Ο χρόνος που απαιτείται για την εκμάθηση της γραφής είναι τόσος, όσος χρειάζεται για να  απομνημονεύσει ο μαθητής μια-μια τη γραφή όλων των  λέξεων, επομένως κάτι πάρα πολύ δύσκολο και χρονοβόρο.

Φυσικά το να γράφεις τις λέξεις ως έχουν σε μια άλλη γραφή, κάτι ως γίνεται π.χ. στην αγγλική (που γράφει τις πιο πολλές λέξεις ως έχουν φωτογραφικά στη λατινική και ελληνική) είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο από το να γράφεις τις λέξεις  με τα ομόφωνα γράμματα: Ω & Ο, Η & Υ & Ι …  και βάσει κανόνων, γιατί έτσι έχεις να θυμάσαι απλώς και μόνο λίγους κανόνες και όχι μια-μια την ορθή γραφή των λέξεων, αφού έτσι πρέπει να απομνημονεύσεις μια-μια την ορθή ιστορική γραφή των λέξεων.

(4) Δεν μπορεί κάποιος όχι μόνο να καταγράψει, αλλά και να υποδείξει οποιαδήποτε προφορά. Για να υποδειχθεί η σωστή πρ οφορά των λέξεων με λατινικούς χαρακτήρες στα διάφορα λεξικά – χρησιμοποιούνται παράλληλα τα καλούμενα φωνητικά σύμβολα (Phonetic symbols).  Δηλαδή εδώ έχουμε μια γραφή ως βοηθητική μιας άλλης γραφής!!

Αυτά είναι και η αιτία που πολλοί (Saussure κ.α.)  ζητούν την κατάργηση της γραφής με λατινικούς χαρακτήρες και την καθιέρωση μιας άλλης  που να έχει τόσα γράμματα όσοι και οι φθόγγοι. Κάτι, όμως, που είναι λάθος, γιατί με τη γραφή αυτή δεν είναι δυνατόν να διακρίνουμε τις ομόηχες λέξεις. Η μόνη και η καλύτερη λύση είναι η καθιέρωση της ελληνικής γραφής ως διεθνούς. 

Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ, ΤΑ PHONETICS

& Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΡΑΦΗ

1. Στη λατινική γραφή, ως γνωστόν, οι λέξεις καταγράφονται όπως περίπου στην ελληνική, όμως με λιγότερη ορθογραφία. Δηλαδή και εδώ οι λέξεις γράφονται ως έχουν φθογγικά και συνάμα ως έχουν ετυμολογικά με τα ομόφωνα γράμματα: e & ae, i & y, m & mm…., πρβ π.χ.:  Γραικία - Graecia, Φοινίκη – Phoenicia,  Γραμματική - Grammatica…  Απλώς στη λατινική γραφή δεν υπάρχουν τα ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, απόστροφος κ.τ.λ.) και τα ομόφωνα γράμματα: Ω Η, ΕΙ, ΥΙ… επειδή οι Λατίνοι αντέγραψαν το ελληνικό αλφάβητο πριν επινοηθούν αυτά – ο λόγος και για τον οποίο η λατινική είναι εύκολη γραφή, όμως κατώτερης αξίας από την ελληνική. Στην ίδια γραφή δεν υπάρχουν και γράμματα για τους φθόγγους δ, γ, θ, επειδή οι φθόγγοι αυτοί δε συνηθίζονται και τόσο στη λατινική γλώσσα.

2. Οι σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, όπως η διεθνής σήμερα αγγλική, είναι ιστορικές γραφές και ως εκ τούτου:α) είναι  δύσκολες στην εκμάθησή τους, β) δεν μπορούν να καταγράψουν πιστά τον προφορικό λόγο, γ) για να υποδείξουν τη πιστή προφορά μιας λέξης χρησιμοποιούν τα καλούμενα «PHONETICS SYMBOLS».

Ωστόσο τα σύμβολα αυτά είναι αφενός πάρα πολλά (κάπου 40 και αυτό συμβαίνει, επειδή οι ξένοι δεν έχουν καταλάβει ακόμη την αξία των ορθογραφικών σημείων (διαλυτικών, τονικού σημαδιού και αποστρόφου), άρα δύσκολα στην εκμάθησή τους και αφετέρου πιο εύκολη και πιο απλή λύση είναι η χρησιμοποίηση της ελληνικής γραφής, για τους εξής λόγους:

Α) Με μόνο τα 20 γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, τα: α, ε, ο, ι, ου = u, τ, δ, θ, π, β, φ, κ, γ, χ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ υποδείχνουμε πιστότατα την προφορά (τους φθόγγους) των λέξεων, π.χ.: «καλό, ψιλί». Αυτός είναι και ο λόγος που πολλά ξένα λεξικά υποδείχνουν την προφορά των αγγλικών κ.α. λέξεων με ελληνικούς  χαρακτήρες και τα ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, διαλυτικά κ.τ.λ.) και όχι με τα phonetics, γράφοντας π.χ. corrosive (προφορά: κορόουζιβ»…), body (μπόντι), dog (ντογκ)… 

Β) Με τα κεφαλαία και μικρά γράμματα: Α(α), Β(β), Γ(γ)… , καθώς και με τα ομόφωνα γράμματα : Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Ι(ι) & Υ(υ)…, βάσει κανόνων (γράφοντας π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ο,ι, τα ρήματα με –ω,ει..  κ.τ.λ.), υποδείχνουμε-καταγράφουμε  και την πιστή προφορά και την ετυμολογία (μέρος λόγου, τύπο κ.τ.λ.) των λέξεων, άρα έτσι έχουμε και βοήθεια στην κατανόηση και διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: καλό & καλώ, αγαθή & Αγαθή & αγαθοί, ψιλή & ψιλοί & ψηλοί & ψηλή…

Έτσι και π.χ. η προφορά της αγγλικής ομόφωνης λέξης «ράϊτ» (= write, right, rite) στην ελληνική γραφή θα γράφονταν είτε με διαφορετικό ομόφωνο γράμμα η κάθε μια, π.χ. << ράϊτ,   ράητ, ράϋτ >> είτε με διαφορετικό τονικό σημάδι για κάθε περίπτωση  και όχι με πρόσθεση τυχαίου γράμματος ή ιστορικά, δηλαδή  (w)rite &  ri(gh)t & rite.... όπως γίνεται στην αγγλική.

Γ) Με τα ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, απόστροφο κ.τ.λ.) υποδείχνουμε και τις τονισμένες και άτονες συλλαβές, την προφορά με συναίρεση, συνίζηση, έκθλιψη κ.τ.λ., πρβ π.χ.: σ’ όλα & σε όλα & σόλα, κάλος & καλός & καλώς, καλώ, μία & μια, θείος & θεϊκός…

Επομένως η ελληνική γραφή είναι η μόνη που αξίζει  να γίνει παγκόσμια και η επίσημη γραφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα, επειδή η ελληνική γραφή είναι και πανεύκολη και τέλεια, η παγκοσμιοποίησή της όχι μόνο θα μειώσει τάχιστα τον παγκόσμιο αναλφαβητισμό, αλλά θα αναπτύξει ακόμη περισσότερο τα γράμματα, τις επιστήμες και τις τέχνες’ τον παγκόσμιο πολιτισμό.

Β. Η ελληνική γραφή είναι η πιο τέλεια του κόσμου - είναι η μόνη στον κόσμο που καταγράφει τις λέξεις όπως το μαγνητόφωνο και κάτι παραπάνω!

 Η γραφή μπορεί να είναι μια πανάρχαια ανθρώπινη εφεύρεση, όμως εκείνοι που έκαναν το τελευταίο βήμα σ’ αυτήν  και μάλιστα το σπουδαιότερο είναι οι  Έλληνες με την επινόηση ενός συστήματος γραφής που καταγράφει τον προφορικό λόγο όχι μόνο ως το μαγνητόφωνο, κάτι που μπορεί να κάνουν και άλλα συστήματα γραφής, αλλά και κάτι παραπάνω, ετυμολογικά, ώστε να μη γίνονται παρανοήσεις με τις ομόηχες λέξεις. Ειδικότερα στο ελληνικό σύστημα γραφής υπάρχουν τα εξής γράμματα και σημεία, που αφενός δεν υπάρχουν σε καμιά άλλη γραφή και αφετέρου αναπαριστούν το λόγο όχι μόνο φωνητικά, αλλά και ετυμολογικά:

Α) Τα κεφαλαία: Α, Β, Γ…  και μικρά γράμματα: α, β, γ…

Τα μικρά γράμματα: α, β, γ… δεν είναι για απλοποίηση («επισεσυρμένη γραφή») της γραφής, όπως λέγεται, αλλά επινοήθηκαν για να υποδείχνουν στον αναγνώστη ότι η λέξη που αρχίζει από τέτοιο γράμμα  δεν εκφράζει κύριο πρόσωπο, αλλά κοινό, πρβ π.Χ.: νίκη & Νίκη, κριτικός & Κρητικός, αγαθή & Αγαθή… 

Τα κεφαλαία γράμματα: Α, Β, Γ… δεν είναι τα κανονικά γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, όπως λέγεται, αλλά ομόφωνα με τα μικρά, γράμματα που επινοήθηκαν για να βοηθούν τον αναγνώστη στην υπόδειξη- διάκριση αφενός των προτάσεων ενός κειμένου (γράφοντας μ’ αυτά το πρώτο γράμμα κάθε πρότασης) και αφετέρου των κυρίων ονομάτων για διάκρισή τους από τα κοινά και τις κοινές λέξεις, πρβ  π.χ. νίκη & Νίκη, κόκκινος & κ. Κόκκινος… 

Β) Τα ορθογραφικά σημεία (= η απόστροφος, το τονικό σημάδι και τα διαλυτικά)

Τα ορθογραφικά σημεία δεν είναι σημεία που υποδείκνυαν παλιά προσωδία (τη μουσικότητα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας), όπως λέγεται, αλλά τις ειδικές προφορές που γίνονται κατά την εκφώνηση του λόγου, δηλαδή τις τονισμένες και άτονες συλλαβές, καθώς και τη προφορά με συναίρεση, συνίζηση, έκθλιψη κ.τ.λ., π.χ.: σ’ όλα & σόλα, μία & μια, θεϊκός & θείος, έξοχη (επίθετο) & εξοχή (ουσιαστικό), σόλα (παπουτσιού) & σ’ όλα (έκθλιψη) = σε όλα, μία (δυο συλλαβές) & μια (μια συλλαβή με συνίζηση), θεϊκός (ασυναίρετα, το εϊ = δυο φθόγγοι) & θείος (συνηρημένα, το ει = ένας φθόγγος)).  Ομοίως: ποίος & ποιος, πότε & ποτέ, σ’ όλα = σε όλα & σόλα, λίγα από όλα & λίγ’ απ όλα…

Γ) Τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(Ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(Ι)… 

Τα γράμματα Η(η), Ω(ω), Υ(υ)…  δεν είναι γράμματα που παρίσταναν αρχαίους φθόγγους που σήμερα συνέπεσαν με τους Ι, Ο, όπως κακώς λέγεται, αλλά γράμματα που προέκυψαν από παραποίηση του σχήματος των  Ι(ι), Ο(ο), με σκοπό να δημιουργηθούν τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)… με τα οποία, βάσει κανόνων, γίνεται στη  γραφή η υπόδειξη της ετυμολογίας (μέρους λόγου, τύπου, γένους, αριθμού, κ.τ.λ.), άρα του ακριβούς νοήματος των λέξεων (γράφοντας π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ι κ.τ.λ.) και έτσι να έχουμε βοήθεια και στην κατανόηση των λέξεων και στην διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: κουτί & κουτή & κουτοί, λύρα & λίρα.

Πιο απλά με τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)… υποδείχνουμε στην κατάληξη το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου που φανερώνει η λέξη, γράφοντας π.χ.: με –ο,η,ι τον ενικό των πτωτικών: καλό, καλή, νίκη, τιμή, σύκο, φιλί,…, με –ω,ει τον ενικό των ρημάτων: καλώ, γελώ, τρέχω, σήκω, καλεί,…. (Ομοίως τα υπόλοιπα μέρη λόγου, γένη, αριθμοί κ.τ.λ.) και στο θέμα είτε τη ρίζα είτε την πρωτότυπη λέξη μιας παράγωγης, πρβ π.χ. :  κρίνω, κριτής  >  κριτικός (με –ι) & Κρήτη > Κρητικός (με η)…συν-μαθητής > συμμαθητής (με δυο μμ) & έμεινα (με ένα μ)… , ώστε ο αναγνώστης να έχει βοήθεια και στην κατανόηση των λέξεων  και διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ., φθογγικά: «ι παραγογί τις κρίτις», «ίνε ι αδελφί σου»  = ορθογραφικά: Οι παραγωγοί της Κρήτης» & Η παραγωγή της Κρήτης. Είναι οι αδελφοί σου. & Είναι η αδελφή σου. Φθογγικά: "καλό, καλί, καλίς...."  = ορθογραφικά: καλό, καλή, καλής, καλοί.....(με -ο,η,οι, αν μιλούμε για επίθετο)  &  καλώ, καλεί, καλείς..(με -ω,ει, αν μιλούμε για ρήμα)…     

Ομοίως: αγαθή & Αγαθή & αγαθοί, ψιλή & ψιλοί & ψηλοί & ψηλή, λίρα & λύρα, κλίμα & κλήμα, λύπη & λείπει & λίπη & λυπεί & λοιπή & λοιποί

Όπως  βλέπουμε από τα πιο πάνω παραδείγματα με τη βοήθεια των ομόφωνων γραμμάτων:Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)… , αλλά και των ορθογραφικών σημείων διακρίνουμε οπτικά και τάχιστα τις ομόηχες λέξεις ή καταλαβαίνουμε για το αν μιλούμε για ρήμα ή ουσιαστικό ή επίθετο κ.τ.λ. ή αρσενικό ή θηλυκό ή κύριο ή κοινό όνομα κ.τ.λ.  Επομένως τα γράμματα Ω, Η, Υ δεν είναι κατάλοιπα αρχαίων φθόγγων, όπως λέγεται, αλλά ομόφωνα των Ο, Ι για τους λόγους που προαναφέραμε.

Επομένως:

1)  Οι Έλληνες, με την επινόηση των κεφαλαίων και μικρών γραμμάτων, καθώς και των ορθογραφικών σημείων, αλλά και των ομόφωνων γραμμάτων, αν προσέξουμε, θα δούμε ότι γράφουν και μάλιστα μετά μεγάλης ευκολίας όχι μόνο ως το μαγνητόφωνο, αλλά και κάτι παραπάνω. Με το μαγνητόφωνο μπορεί να γίνει παρανόηση λόγω των ομόηχων λέξεων, ενώ με την ελληνική γραφή αποκλείεται, γιατί με αυτήν καταγράφουμε όχι μόνο ό,τι λέμε φθογγικά, αλλά και ό,τι εννοούμε ετυμολογικά (σε μέρος λόγου, τύπο κ.τ.λ.). με τη βοήθεια  των ομόφωνων και των κεφαλαίων και μικρών γραμμάτων. Παρέβαλε π.χ.: Αγαθή & αγαθή & αγαθοί, σε όλα & σόλα & σ’ όλα, ποία & ποια & πια, κουτί & κουτοί & κουτή, κλίση & κλήση & κλείσει& κλίσει….

2) Επειδή το ελληνικό σύστημα γραφής γράφει τις λέξεις ως έχουν επακριβώς φθογγικά και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία τους τη στιγμή που γράφουμε,  ανατρέχοντας στα αρχαία ελληνικά γραπτά  κείμενα μπορούμε να δούμε πώς ήταν επακριβώς οι  ελληνικές λέξεις σε κάθε περίοδο της ελληνικής γλώσσας. Κάτι που δε μπορεί να γίνει σε καμιά από τις άλλες γραφές, γιατί οι άλλες γραφές άλλες καταγράφουν τις λέξεις ιστορικά (οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες: αγγλική, γαλλική κ.α.), άλλες ιδεογραφικά (κινέζικη, ιαπωνική κ.α.) και άλλες συμφωνικά (αραβική, περσική κ.α.).

3) Αν οι Έλληνες είχαν  ανακαλύψει στη γραφή μόνο τα γράμματα των φωνηέντων, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, δεν θα ήταν κάτι και τόσο το σημαντικό (απλώς είναι κάτι πιο απλό), αφού αντί αυτών στις γραφές που δεν έχουν γράμματα για τα φωνήεντα υπάρχουν ενδεικτικά σημάδια που μπαίνουν, αν απαιτηθεί πάνω ή κάτω από τα σύμφωνα που έχουν φωνήεν για διευκρίνηση. Το σημαντικό στην ιστορία της γραφής είναι και η επινόηση των ομόφωνων γραμμάτων ( ο & ω, η & ι & ι…) και η επινόηση των ορθογραφικών σημείων  (τονικό σημάδι, απόστροφος, διαλυτικά) και η επινόηση των κανόνων ορθογραφίας. Σαφώς οι κανόνες με τους οποίους μπαίνουν στη γραφή τα ορθογραφικά σημεία και τα ομόφωνα γράμματα στις λέξεις (= το να γράφουμε π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ι,ο, τα ρήματα με –ω,ει…) είναι και αυτό κάτι το πολύ σημαντικό, γιατί, αν αυτά έμπαιναν στην τύχη, τότε η ελληνική γραφή θα γινόταν πάρα πολύ δύσκολη και χρονοβόρα στην εκμάθησή της. 

4) Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου υπάρχουν ομόηχες λέξεις, τονισμένες και άτονες συλλαβές,  προφορά με έκθλιψη, με συνίζηση, με συναίρεση κ.τ.λ.. Ωστόσο στις γραφές των άλλων λαών (ινδικές, σημιτικές κ.τ.λ.) αυτά δε σημειώνονται – υποδείχνονται, αφού εκεί δεν υπάρχουν ούτε ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, απόστροφος κ.τ.λ.) ούτε  ομόφωνα γράμματα (= τα: Ω(ω) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)…) ούτε  κεφαλαία και μικρά γράμματα,  με τα οποία σημειώνονται αυτά. Στη λατινική και στις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική κ.τ.λ.) υπάρχουν μόνο τα κεφαλαία και τα μικρά γράμματα. Επομένως όλες οι άλλες γραφές είναι, λίγο ή πολύ,  κατώτερες σε αξία της ελληνικής.

5) Άλλο οι δίφθογγοι: οϋ, αϊ, εϊ, οϊ, υϊ = δυο φθόγγοι και άλλο τα δίψηφα γράμματα: ου, αι, ει, οι, υι = ένας φθόγγος. Στη γραφή οι δίφθογγοι διακρίνονται από τα δίψηφα γράμματα με τα διαλυτικά και τονικό σημάδι: άι = αϊ, αί = ε..

6) Παρατηρώντας την ελληνική γραφή, αρχαία και νέα, βλέπουμε ότι εκεί αφ’ ενός τα γράμματα είναι απλά και σταθερού σχήματος, άρα εύκολα στην καταγραφή (ζωγράφισμα) και ευδιάκριτα στην ανάγνωσή τους και αφ’ ετέρου οι λέξεις γράφονται με τόσα διαφορετικά γράμματα όσοι και οι διαφορετικοί φθόγγοι των λέξεων, σύμφωνα και φωνήεντα, κάτι που σου δίνει την δυνατότητα να γράψεις οποιαδήποτε λέξη ή οποιοδήποτε ήχο, π.χ.: ε, α, αέρας, εε, εαα… Κάτι που δεν συμβαίνει στις άλλες γραφές. Παράβαλε π.χ. ότι τα γράμματα στην Αιγυπτιακή γραφή  είναι πιστές εικόνες όντων με συνέπεια εκεί να απαιτείται και κάποιο εικαστικό ταλέντο για το ζωγράφισμά τους. Στην σφηνοειδή και γραμμική γραφή τα γράμματα έχουν περίπλοκα σχήματα με συνέπεια και εκεί να απαιτείται και πάρα πολύς χρόνος εξοικείωσης - εκμάθησης και κάποιο εικαστικό ταλέντο για το ζωγράφισμά τους. Στις ινδικές και αραβικές γραφές τα γράμματα αφ’ ενός κολλούνε μεταξύ  τους και αφ’ ετέρου δεν έχουν σταθερό σχήμα με συνέπεια και εκεί να απαιτείται κάποιο εικαστικό ταλέντο και πάρα πολύς χρόνος εξοικείωσης – εκμάθησης

7) Από τα ομόφωνα γράμματα Ο(ο) & Ω(ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)…. που έχουν επινοηθεί στην ελληνική γραφή για τους λόγους που προαναφέραμε, τα Ω(ω), Η(η) είναι επινόηση των Ιώνων απ’ όπου και τα γράμματα αυτά, προφανώς, λέγονται ιωνικά από τους άλλους Έλληνες και δεν είναι έτσι ως τα εξέλαβε (και σύμφωνα με αυτά  που του είπαν) ο Ηρόδοτος.

8) Στο ελληνικό αλφάβητο – σύστημα γραφής χρειάζονται ακόμη να γίνουν κάποιες μικρές βελτιώσεις, όπως: Το δίψηφο γράμμα ΟΥ(ου) να γράφεται με ένα μόνο ψηφίο και να απλοποιηθούν - ολιγοστεύσουν οι ορθογραφικοί κανόνες, όμως με μελέτη και όχι τυχαία, ώστε η γραφή να γίνει ακόμη  ευκολότερη. Όχι π.χ. στα: οδεύω, κλαδεύω, παύω…, αλλά οδέβω, κλαδέβω, πάβω… Ομοίως:  βράδι (αντί βράδυ), μπράντι (αντί μπράντυ),.. (να γράφονται με –ι όπως και τα άλλα ουδέτερα σε -ι: τυρί, ψωμί, παιδί...).

Γ. Η ελληνική γραφή δεν είναι μόνο η πιο τέλεια, αλλά και η πιο εύκολη του κόσμου, αφού μαθαίνεται μόλις σε 30’ λεπτά!

Το ελληνικό σύστημα γραφής, εκτός από το ότι είναι το τελειότερο του κόσμου, όπως είδαμε πιο πριν, είναι το ευκολότερο, αφού ο χρόνος εκμάθησής του είναι τόσος, όσος χρειάζεται, για να  μάθεις:

α) Το αλφάβητο, δηλαδή την αντιστοιχία  των 20 φθόγγων: α ε ο u ι κ γ χ τ δ θ π β φ μ ν λ ρ σ ζ  με τα αντίστοιχα γράμματά τους, π.χ.:   Α(α) = [α], ΑΙ(αι) = Ε(ε) = [ε], Ο(ο) = Ω(ω) = [ο], ΟΥ(ου) = [u]...  Κάτι που δε χρειάζεται πάνω από 10 – 20 λεπτά. 

β) Τους κανόνες με τους οποίους χρησιμοποιούμε στη γραφή των λέξεων τα  ομόφωνα γράμματα: ω & ο, ε & αι, μμ & μ...., όπως το ότι: Τα ρήματα με -ω,ει:  καλ-ώ,είς,εί, σήκ-ω,… Τα θηλυκά με -η:  καλή,ής, νίκη, τιμή... Τα ουδέτερα με ο/ι:  καλ-ό, κακό, φυτό... τυρί, ψωμί….. Κάτι που δε χρειάζεται πάνω από 20 – 30 λεπτά.

Εκτός εάν πρόκειται για μικρά παιδιά ή για αλλοδαπούς, που δε γνωρίζουν τη γλώσσα, οπότε η δυσκολία έγκειται στο να μάθεις τη γλώσσα και όχι το σύστημα γραφής, ή για διδασκαλία οπτική ή εμπειρική του τύπου π.χ.:  "καλή μάνα"  με -η,   ενώ  "καλοί άνθρωποι"   με -οι,   "καλό πράγμα"    με -ο,    ενώ  "καλώ τον Άρη"  με -ω,  "καλός άνθρωπος" με -ο, ενώ  "καλώς τον Άρη" με -ω,....

 Άρα μάθηση χρονοβόρα και τότε μόνο επιτυγχάνεται, όταν "κόψει" στο μαθητή ότι η  γραφή  γίνεται ανάλογα με το τι μέρους λόγου, τύπου και παραγωγής ή σύνθεσης είναι η λέξη και όχι μ’ αυτά που λέει η σχολική γραμματική: καλ-ή,  με -η,  αν είναι θηλυκό, όπως όλα τ' άλλα: νίκη, τιμή.... , καλ-εί,  με ει,  αν είναι ρήμα, όπως όλα τ' άλλα: θέλει, λέγει… καλ-ό,  με -ο,   αν είναι επίθετο , όπως όλα τ' άλλα: κακό, σοφό,… καλ-ώ, με -ω,   αν είναι ρήμα , όπως  και τ' άλλα: λέγω, τιμώ....

Σημαντικότατες παρατηρήσεις:

1) Το ελληνικό σύστημα γραφής είναι το ευκολότερο του κόσμου, όμως μόνο αν διδαχθεί όπως πρέπει, δηλαδή μαθαίνοντας στο μαθητή το αλφάβητο και τους κανόνες του, άλλως φαίνεται λαβύρινθος ή κάτι ως η κινέζικη γραφή. Και αυτό, γιατί πολλοί, μόλις δουν ότι στην ελληνική γραφή  υπάρχουν πολλά γράμματα, που ενώ είναι διαφορετικά στο σχήμα, προφέρονται  ίδια,  αμέσως πελαγώνουν με τη σκέψη ότι δεν είναι δυνατόν να θυμούνται ποια λέξη γράφεται με το τάδε γράμμα και ποια με το άλλο κ.τ.λ. και εγκαταλείπουν την προσπάθεια εκμάθησή της. Ωστόσο αυτό είναι μια επιφανειακή και ως εκ τούτου λάθος εκτίμηση.

Σαφώς η  ελληνική γραφή έχει πάρα πολλά ομόηχα γράμματα, τα: ο & ω, ε & αι, υ & η & ι... και έτσι φαίνεται δύσκολη και χρονοβόρα στην εκμάθησή της. Που να θυμάμαι, σου λέει ο άλλος, ποια λέξη γράφεται π.χ. με ω και ποια με ο, ποια με αι και ποια με ε κ.τ.λ..  Ωστόσο αυτό είναι για τους αμύητους,  γι αυτούς που βλέπουν επιφανειακά την ελληνική γραφή, αφού τα ομόφωνα γράμματα αυτά δεν μπαίνουν στις λέξεις που γράφουμε τυχαία ή ιστορικά, όπως γίνεται η ορθογραφία των λέξεων στις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, αλλά με λίγους και συγκεκριμένους κανόνες, όπως τους εξής:  Τα ρήματα με -ω,ει,: σήκω, φοιτώ, καλώ, καλεί, καλείς,.... , τα ουδέτερα με –ο,ι: σύκο, φυτό, καλό, φύλο,… φύλλο, φιλί, ..., τα θηλυκά  με –η: καλή, καλής,.. κ.τ.λ. Επομένως, αν θυμούμαστε αυτούς τους κανόνες η ελληνική γραφή γίνεται πανεύκολη.

2) Παλιότερα η ελληνική γραφή ήταν πιο πολύ δύσκολη, γιατί έπρεπε να θυμάσαι και  τους ορθογραφικούς κανόνες των πνευμάτων και των τονικών σημαδιών ή να απομνημονεύσεις μια-μια την ορθή γραφή (με τα ανάλογα πνεύματα και τονικά σημάδια) πάρα πολλών λέξεων.  Σήμερα, με την τροποποίησή της από  τους δημοτικιστές  γλωσσολόγους, η ελληνική γραφή έγινε πραγματικά πανεύκολη. 

3) Στην ελληνική και λατινική γραφή, επειδή τα γράμματα έχουν μια και μόνη προφορά, και λάθος να γράψεις τις λέξεις, πάλι λες πιστά την προφορά της λέξης και ο άλλος θα καταλάβει, πρβ π.χ. ότι είτε γράψεις «αφτι ίνε κακί σίντροφι» είτε γράψεις «αυτύ ήναι κακή σύντροφει» είτε γράψεις «αυτοί είναι κακοί σύντροφοι» κ.τ.λ.  λες τη σωστή προφορά και το νόημα βγαίνει. Η μόνη περίπτωση να μη βγει νόημα είναι να μιλήσουμε μονολεκτικά και συνάμα να τύχει να έχουμε ομόηχη λέξη (κάτι ως γίνεται στα λεξικά και επιγραφές), επειδή τότε ναι μεν λέμε τη σωστή προφορά της λέξης, όμως δε βγαίνει νόημα λόγω ομόφωνης λέξης, πρβ π.χ. «αφτί» = αφτί ή αυτί & αυτοί & αυτή. Αντίθετα, στη σημερινή γραφή με λατινικούς χαρακτήρες, λόγω ιστορικής γραφής, αν δε γράψουμε σωστά ορθογραφικά τις λέξεις (την καθιερωμένη τους γραφή), δε βγαίνει νόημα, επειδή εκεί η κάθε γραπτή λέξη είναι ως μια εικόνα που της αποδόθηκε μια συγκεκριμένη προφορά και σημασία, οπότε αν της χαλάσεις την εικόνα, φαίνεται αγνώριστη. Παρέβαλε π.χ. στην αγγλική τις λέξεις: to & too & two.. που ενώ τα γράμματά τους δεν υποδείχνουν την ορθή προφορά τους, αν τους αφαιρέσουμε ή αλλάξουμε κάποιο από τα γράμματά τους, κατόπιν δε θα φανερώνουν τη σημασία τους.

Η Ελληνική γλώσσα και η Ελληνική (αλφαβητική) γραφή είναι  αφενός το μέσο έκφρασης του ανθρώπινου πνεύματος  στις πρώτες  μεγάλες στιγμές της δημιουργίας του, όπως μαρτυρούν οι επιστημονικές πηγές, και αφετέρου η βάση πάνω στη οποία στηρίζονται οι περισσότερες από τις άλλες.  Ειδικότερα, η Ελληνική γλώσσα…..

 Ελληνική γλώσσα έχει πανεύκολη και απεριόριστη παραγωγική ικανότητα λέξεων.

Παρατηρώντας τις λέξεις της Ελληνικής γλώσσας βλέπουμε  από τη μια ότι άλλες είναι απλές και άλλες σύνθετες, π.χ.: γράφω, δια-γράφω, εξ-υπ-ακούγεται… και από την άλλη να αποτελούνται όλες (πλην των άρθρων, των συνδέσμων και των προθέσεων) από συγκεκριμένα συστατικά στοιχεία, τα γνωστά: ρίζα, πρόθεμα, θέμα, τόνος, κατάληξη παραγωγική και κατάληξη πτωτική, που κάθε ένα από αυτά δίδει και μια ανάλογη έννοια στη λέξη, πρβ: γράφ-ω (= ρήμα, α πρόσωπο), έ-γραφ-ε, (= ρήμα, αόριστος β’ πρόσωπο) , διαγραφ-ή (σύνθετη λέξη, ουσιαστικό)… εξ-έχ-ω, εξ-οχ-ή, έξ-οχ-η..

Θέμα λέγεται μια ομάδα φθόγγων που είναι κοινή σε πολλές απλές λέξεις, όπως π.χ. το θέμα «γραφ-« στις λέξεις: γραφ-ω, γραφ-ή… Το θέμα σχετίζεται με τους ήχους, της φύσης και είναι είτε αυτούσιος ήχος κάποιου όντος είτε κατεργασμένος (κάτι ως το μάρμαρο και το άγμαλμα), πρβ κρα-κρα… > κράζ-ω, τρ… > τρίζω, τρίβω, τριβή…

Παραγωγική και κλητική κατάληξη λέγονται οι συγκεκριμένοι φθόγγοι με τους οποίους από τη μια παράγουμε τα μέρη λόγου (= τα ουσιαστικό, τα επίθετο, τα ρήματα κλπ) και από την άλλη κλίνουμε τις λέξεις (σχηματίζουμε τον ενικό ή τον πληθυντικό, καθώς και την ονομαστική, γενική κλπ), ο συνδυασμός φθόγγων με τον οποίον φανερώνουμε-υποδηλώνουμε το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου, δηλαδή εκείνου που θέλουμε να εκφράσουμε, π.χ. θέμα γραφ- και λέξεις: γράφ-ω, γραφ-έας, γραφ-είς, γραφ-ή, γραφ-ές, γραφ-είο, γραφ-ικ-ός,ή,ο,  γραφ-ομεν-ος,η,ο….

Επομένως από τη μια οι Ελληνικές λέξεις έχουν συνάφεια, αιτιώδη σχέση, και έκφραση και από την άλλη η Ελληνική γλώσσα έχει απεριόριστες δυνατότητες για την παραγωγή νέων λέξεων.

Αντίθετα, στις άλλες γλώσσες κατά βάση δεν υπάρχουν συστατικά στοιχεία λέξεων, αλλά μια ορισμένη ποσότητα λέξεων που με σύνθεση των λέξεων αυτών (σωστότερα με σύνταξη κατά παράθεση) γίνεται η έκφραση (ο προφορικός λόγος).

Παρατηρώντας π.χ. το λεξιλόγιο της κινέζικης γλώσσας (κάπου μεταξύ Ελληνικής και κινέζικης γλώσσας είναι οι άλλες) βλέπουμε ότι σ’ αυτό υπάρχουν όλες κι όλες 328 απλές και άκλιτες μονοσύλλαβες λέξεις ( κάτι όπως οι Ελληνικές άκλιτες λέξεις: με, σε, επί, συν, δια, μετά…), από τις οποίες με απλή σύνθεση και ανεβοκατέβασμα στον προφορικό λόγο  της φωνής προκύπτουν οι υπόλοιπες, πρβ π.χ. τις πιο κάτω κινέζικες λέξεις: «πε» = κύπελλο, «τσιμ» = χρυσός,η,ο, «τσιμ πε» = χρυσό κύπελλο, «τσάου» = μέρα, «νι τσάου» = καλημέρα, «σιαμ-σουέ» = το  άρωμα (το αρωματόνερο), «σεν» = ο θεός, «σί-λά» = η Ελλάδα, «τσούν-κούο» = η Κίνα, «μέϊ-κό» = η  Αμερική… 

Παρατηρώντας επίσης τις διάφορες σημερινές Ευρωπαϊκές γλώσσες (αγγλική, γαλλική, ισπανική κλπ ) βλέπουμε ότι  όλες κατά βάση δεν έχουν κάποιο γλωσσικό παραγωγικό κώδικα επικοινωνίας, αλλά από τη μια κάνουν ότι κάνει και η κινέζικη γλώσσα, δηλαδή εκφράζονται με την κατά παράθεση σύνταξη λέξεων, πρβ π.χ. στην αγγλική: I go, go on, …  I love, you love,  the love, of love… = ελληνικά πάω, προχωρώ, αγαπώ, αγάπη… και από την άλλη  δεν έχουμε μόνο 328 λέξεις, αλλά πάρα πολλές που άλλες παράγονται με καταλήξεις, πρβ π.χ. στην αγγλική: Lovely, loveless, lovelies…. και άλλες είναι Ελληνικές ή  Λατινικές κλπ, πρβ π.χ.: Ευρώπη (Europ), τιτάνας (titan), πρόβλημα (problem)…

Και επειδή στις άλλες γλώσσες, λίγο ή πολύ, οι λέξεις δεν έχουν συστατικά στοιχεία, οι λέξεις είναι συνήθως ολιγοσύλλαβες και χωρίς μεγάλη παραγωγική ικανότητα, ενώ αντίθετα η Ελληνική γλώσσα σε σχέση προς τις άλλες έχει και πανεύκολη και απεριόριστη παραγωγική ικανότητα λέξεων.

Αυτά είναι και ο λόγος για τον οποίο:

α) Η Ελληνική γλώσσα έχει το πλουσιότερο λεξιλόγιο από όλες τις άλλες,

β) Οι άλλες γλώσσες δανείζονται λέξεις από άλλες γλώσσες (συνήθως από την Ελληνική και Λατινική)  ή  φτιάχνουν λέξεις με Ελληνικά και Λατινικά συστατικά στοιχεία λέξεων, όπως π.χ. οι: τηλέφωνο - telephone (τηλε + φων-ή), πρωτοτυπία > prototype ( πρώτος + τύπος), photo types....

Β. Η Ελληνική γλώσσα έχει σαφήνεια και έκφραση

Επειδή οι λέξεις της Ελληνικής γλώσσας αποτελούνται από συγκεκριμένα συστατικά στοιχεία  (ρίζα ή θέμα + κατάληξη κ.τ.λ.) και συνάμα το καθένα από αυτά εκφράζει με λογική ορθότητα κάτι το συγκεκριμένο για το σημαινόμενο (το πρόθεμα ε- εκφράζει πράξη παρελθόντος, οι καταλήξεις εκφράζουν το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου, δηλαδή αν το σημαινόμενο είναι ενέργεια ή πάθηση, ουσιαστικό ή επίθετο, αρσενικό ή θηλυκό κ.τ.λ..), γι αυτό και:

Α) Οι Ελληνικές λέξεις είναι και εκφραστικές και απόλυτα σαφείς στην έννοιά τους και εύκολες στην κατανόηση - έκφρασή τους. Το νόημά τους βγαίνει κάνοντας απλώς ανάλυση στα συστατικά τους στοιχεία, πρβ: λύν-ω, έ-λυσ-α, γράφ-ω, γραφέ-ας, γραπτ-ός, γραφ-ική..,.

Παρέβαλε  και π.χ. ότι η λέξη «ρήμα» της Ελληνικής γλώσσας εκτός των άλλων με την κατάληξή του φανερώνει :

α) ποιο ακριβώς είναι το  υποκείμενό του  ως πρόσωπο λόγου (δηλ. αν το υποκείμενο  είναι ο ομιλητής ή  ο ακροατής ή τρίτος): αγαπώ,   ενν. εγώ = ο ομιλητής = υποκείμενο, αγαπάς  ενν. εσύ = ο ακροατής = υποκείμενο, αγαπά, ενν. αυτός,ή,ο = ο τρίτος = υποκείμενο…,

β) τη φωνή (το αν έχουμε ενέργεια ή πάθηση): αγαπώ (το Γιάννη…) = ενέργεια, & αγαπιέμαι (από το Γιάννη,..) = πάθηση,

γ) το χρόνο (το παρόν, το παρελθόν και το  μέλλον) της ενέργειας ή πάθησης: λύν-ω = ενέργεια τώρα & έλυσ-α = ενέργεια στο παρελθόν….  Κάτι που για να γίνει στις άλλες γλώσσες θα πρέπει να πούμε μαζί και άλλες λέξεις, πρβ π.χ.: αγαπώ,ας,α = I love, you love, he loves… αγαπιέμαι = I am loved by John.

Β) Υπάρχει η δυνατότητα στην Ελληνική γλώσσα για σχηματισμό πάρα πολλών ρητορικών και συντακτικών σχημάτων λόγου με σκοπό την όπως πρέπει έκφραση ή τονισμό του νοήματος του λόγου, πρβ π.χ.:  _Το τραίνο οδηγείται από το Γιώργο. = παθητική σύνταξη, Ο Γιώργος οδηγεί το τραίνο. = ενεργητική σύνταξη,  Ο Γιώργος είναι οδηγός του τραίνου. = κατηγορηματική σύνταξη. 

Ο Γιώργος όχι μόνο πήγε, αλλά κτύπησε και τον Άρη = Ο Γιώργος εκτός του ότι πήγε, κτύπησε και τον Άρη.  αντί απλά: Ο Γιώργος πήγε και κτύπησε τον Άρη.

Στην κινέζικη γλώσσα (κάπου μεταξύ Ελληνικής και κινέζικης γλώσσας είναι οι άλλες), επειδή οι λέξεις δεν έχουν συστατικά στοιχεία (καταλήξεις κ.τ.λ.), έχουν πολλές έννοιες ή ανήκουν σε πολλά μέρη λόγου (είναι κάτι ως τα θέματα: γραφ-, καλ-, αγαπ-.. στην Ελληνική)  και η έννοια τους κανονίζεται:

α) από την ένταση του τόνου, π.χ.: κινέζικα: "κιό" (πολύ τονισμένα) = νερό & "κιο" (πιο άτονα) = ερωτώ... , κάτι ως και οι Ελληνικές άκλιτες λέξεις: η & ή (Στις άκλιτες πολυσύλλαβες λέξεις η έννοια καθορίζεται και ανάλογα από το ποια συλλαβή τους τονίζεται, πρβ π.χ. και στην Ελληνική: πότε & ποτέ… )

β) από τη θέση που έχει η εν λόγω λέξη μέσα στην πρόταση (ή από τι άλλη λέξη έχει πριν ή μετά από αυτήν). Παρέβαλε π.χ. στην αγγλική τη λέξη love, όπου η λέξη αυτή (ή οποιαδήποτε άλλη), αν ειπωθεί με αντωνυμία  γίνεται ρήμα: i love = αγαπώ, αν ειπωθεί με το άρθρο «the»  γίνεται ουσιαστικό: the love = η αγάπη… αν ειπωθεί με τη λέξη «of» γίνεται γενική ουσιαστικού: of love = της αγάπης κ.τ.λ.

Δηλαδή αυτό που φανερώνουμε με τις καταλήξεις, παραγωγικές και κλιτικές, στην Ελληνική γλώσσα, το κάνουμε στις άλλες γλώσσες βάζοντας πριν ή μετά από την εν λόγω λέξη μια άλλη λέξη.

Αυτός είναι και ο λόγος που:

α) Στην Ελληνική γλώσσα ακόμη και αν μιλήσουμε μονολεκτικά, γινόμαστε απόλυτα κατανοητοί ή σαφείς, πρβ π.χ.: αγαπ-ώ, αγάπ-η, αγαπ-άς, αγαπ-ά..

β) Στις άλλες γλώσσες, για να γίνουμε κατανοητοί ή απόλυτα σαφείς, θα πρέπει να μιλήσουμε με πλήρεις προτάσεις του τύπου: Υ + Ρ + Α ή Κ , όπου Υ = υποκείμενο, Ρ = ρήμα, Α = αντικείμενο, Κ = κατηγορούμενο: I love you. He loves me. Mary loves books. Love is a  good thing.

THE VALUE AND WORLD-WIDE  CONTRIBUTION OF THE GREEK LANGUAGE AND WRITING

“Reasons for which the Greek language, alphabet and spelling should once again become international, as well as the official protocol of the European Union”

ADAM GEORGE KRASSANAKIS

ENGLISH TRANSLATION

By ARISTEIDIS PERDIKIS

1. THE  WORLD-WIDE CONTRIBUTION OF THE GREEK LANGUAGE AND WRITINGS

 1. The Greek language and the Greek written word (spelling) are not only amongst the oldest in the world and Europe, as it is evident from the inscriptions on monuments, but it is also the language that captured and recorded with mathematical precision the human intellectual expression during the first hugely important moments of mankind’s creation.

2. The Greek alphabet is of fundamental importance to the world-wide art of writing and culture, not only because it captured and precisely recorded the most cultivated and philosophical thought of the ancient world, which today guides us, as linguist Charles Higounet very rightly observes and remarks, but also and not only because it is the base of the modern Greek art of writing, but also because of a whole list of other writings, such as writings with Latin characters (English, Italian, French, German, etc.), the Slavic writings (Bulgarian, Russian, etc.), as we will see below, consequently the largest percentage of current writings.

3. The Greek language is of fundamental importance to the languages and cultures of the world, not only because it captured and recorded the most cultivated and philosophical thought of the ancient world, but also because it is the base and support not only of the modern Greek language, but also of a whole list of others, such as Latin and the so called Latin-based languages (Italian, English, French, etc.). There is no language today that does not contain Greek words or derivatives of Greek words, and that is why it is considered the “mother of all languages”.

While the people of the world in translating the ancient Greek writings (scientific, literary, philosophy, epics, poetry, etc.), they imported in their own languages apart from the Greek intellectuality and thought many Greek words as well. Innumerable is the Greek vocabulary that is found in the international arena of languages and dialects. For example, it is estimated that the international English language (i.e., English used globally) contains today in excess of 50,000 words of Greek origin, for example, Europe, alphabet, grammatical, grammar, syllable, diphthongs, angel, Bible, bibliography, dialogue, ethnic, fantasy, geography, history, idol, kilometer, philosophy…almost all medical terminology……etc.

4. The Greek language and the Greek writings are responsible for the birth and development of science and the arts. The Greeks were the first to discover and implement the simple but perfect system of writing, as we will see below, consequently having the capability to not only easily record their experiences, but also by studying them at a later time, they progressed and became first in the letters, arts and sciences: Homer, Hesiod, Herodotus, Thoukydedis, Herakleitos, Demokritos, Plato, Aristotle, Aeschylos, Sophocles, Eurepedis, and….and…and…

The first texts of Mathematics, Physics, Astronomy, Law, Medicine, History, Linguistics, etc., were written in the Greek language and alphabet. The first theatrical works (plays), as well as the Byzantine literary works have been written in the Greek language.

 5. The Greek language and Greek writings were spread internationally first during the period of Alexander The Great and the Hellenistic period that followed. They were also used extensively during the Roman and Byzantine empires, while many Roman men, the aristocracy and well to do citizenry came to Athens to study and learn Greek and the Greek culture.

 6. The Greek language and alphabet are those that the most known ancient religions were written and then spread throughout the world. That is to say, that of the Olympian gods and Christianity (Old Testament). Most Apostles: Paul, John, Lukas, etc….Just as, many Hebrews had gotten a Greek education, knew the Greek language and alphabet and for that reason they wrote the Gospels directly in Greek for the purpose of making them known throughout the world.

 Also, the Old Testament became known throughout the world after its translation from Hebrew into Greek.

7. The Greek language and Greek scriptures are those that helped in the decipherment of many of the ancient writings. This happened, because during the period of Alexander The Great and the Hellenistic period that followed, the Greek language and alphabet were international and many signs, name plates, columns, tombs, etc., were inscripted bilingually, i.e., the column of Rosette in Greek and Egyptian, the epigram ‘Rampad’ in Alep in Greek, Syriac and Arabic, the epigram ‘Arran’ in Aouran in Greek and Arabic, etc.

In regard to the value of the Greek language:

 1) Cicero said that if the gods spoke they would use the Greek language.

 2) Gaita, the German philosopher, said that he had heard the Gospel in various languages, however, when he heard it in Greek it seemed as if the Moon had appeared in the sky.

 3) The French Academician and Poet Claude Fauriel (1772-1844) said that the Greek language assembles the wealth and homogeneity of the German language, the clarity of French, the beauty of Spanish and the musicality of Italian.

 4) The famous blind American writer Ellen Keller compared the preciseness and perfection of expression of the human thought in the Greek Language with the most perfect of the musical instruments, the violin.

 5) The French writer and academic Margarite Yourceyar said: I loved this Greek language for its robust plasticity, where each of its words certifies its direct and different contact with the truths, and because whatever has been said worthy by man, for the most part has been said in this language.

 6) The poet and academic Brettakos said: When I die and I‘m gone to the Heavens, I will speak to the angels in Greek, because they do not know any other language, other than the language of music.

 7) The German poet, historian and philosopher Schiller said: Cursed Greek, you have discovered everything: philosophy, geometry, physics, astronomy….. you have left nothing for us.

And for all of the above, the Greek language and Greek writings should enjoy world-wide respectability, attention and protection.

ENGLISH SPEECHES WITH GREEK WORDS

 The former Prime Minister and professor Xenophon Zolotas had given two speeches in Washington D.C. (on September 26, 1957 and on October 2, 1959), which remain memorable and characterized by the international press as a “Linguistic Feat - Linguistic Epic! ”. The reason for this was not only due to the content of these speeches but also due to the language in which they were given. It is assumed that the language for public speeches is English. In substance however, with the exception of a few conjunctions, articles and prepositions the language is Greek.

The attendees that constituted the membership at the conference of the International Monetary Bank for Reconstruction and Growth did not have any problem understanding the uniqueness and magnificence of the text of the speeches given by the Greek professor.

The Speech of September 26, 1957

“I have always wanted to address this Council in Greek, but I understood that it would in reality be a point of fact abstruse and unintelligible to all those in this hall. I discovered however, that I could speak in Greek and in spite of all this, it would be easily understood by all. With your permission Mr. Chairman, I will do it now, and with the exception of a few articles, I will do it only in Greek.”

Gentlemen,

“I praise the leaders of the International Monetary Treasury and the Pan Ethnic Coalition Bank for their orthodox principles, methodology and policies, although there is a dispute between the Bank and Greece. With enthusiasm we discuss and debate at the meetings of our twin organizations in which polymorphous economic ideas and doctrines are analyzed and synthesized. Our critical problems, such as, the monetary nomismatic plethora which generate some agony and melancholy.

This phenomenon is characteristic of our time. But in my opinion, we have the dynamics to create and implement corrective practices as a prophylaxis from chaos and disaster. In parallel, a pan ethnic unfeigned economic ethnicology and harmonization in a democratic way is basic and imperative.

I apologize for my eccentric monologue. I would like to express my heartfelt thanks to you gentlemen, to the hospitable and generous American nation and to the organizers and leadership of this round-about and gastronomic symposium”.

The Speech of October 2, 1959

Gentlemen,

It is God’s curse, that in our time and heresy to our economic methodology and our economic policy that we would bring in distress the enraged dog of the monetary inflation and of our economic anemia.

It is not in my temperament to be ironic or sarcastic, but my diagnosis would be that the politicians rather are the cryptics of inflation.

Although emphatically they stigmatize and blemish the monetary inflation, through their actions and tactics they reenergize it.

Our policies should be based more on economic and less on political criteria.

Our principles should be the measure of economic, strategic and philanthropic purposes.

In a period of time characterized by monopolies, oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies should be more rational, but should not be transformed into plethorofobia, which is endemic among academic economists.

The monetary symmetry should not be in conflict with economic prosperity and acme. A greater harmonization among the practical, economic and monetary principles is a basic imperative.

In parallel with this, we must modernize and harmonize much more our economic and monetary policies internationally.

These matters are more applicable now, when the prognostications of the political and economic barometer are halcyon days clear.

The history of the twin organization in this sphere is didactic and their known applications will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnic economies. The genesis of a programmed organization will strengthen these policies.

For this reason I sympathize, although not without criticism on one or two topics with the apostles of our hierarchy in their zeal to implement orthodox economic and monetary policies.

I apologize for having tormented you with my Greek phraseology.

In conclusion, I like to express my gratitude to the hospitable citizens of this cosmopolitan metropolis as well as my praise to you, gentlemen and ladies stenographers.

GREEK WORDS IN THE ENGLISH LANGUAGE (DICTIONARY)

A. abyss, academy, acme = ακμή, δόξα, acrobat, acropolis, aegis, aerial, aerodrome, aeronautics, aeroplane, aesthetic, air, all, allegory, allergy, alphabet, amalgam, ambrosia, amethyst, amnesia, amphibian, amphitheatre, amphora, anachronism, anaemia, anagram, analogy, analysis, anarchism, anathema, anatomy, angel, anomalous, antagonism, anorexia, anthology, anticyclone, aorta, apathetic, aphorism, apocalypse, apologise, apoplexy, apostasy, apostle, apostrophe, apothecary, archaeology, archbishop, archdeacon, archipelago, architect, arctic, aristocratic, arithmetic, aroma, arsenic, asbestos, ascetic, asphyxia, asthma, astrology, astronaut, astronomy, asylum, atheism, athlete, atmosphere, atom, atrophy, aura, austere authentic, autobiography, autocrat, automatic, autograph, autonomous, autopsy, axiom.

B. bacterium, baptism, barbarian, baritone, barometer, basic, basil, bathos, basis, Bible, bibliography, bigamy, biochemistry, biography, biology, biplane, blasphemy, botany.

C. call = καλώ, calando,  callus, calyx, canon, captain, card, cartography, castor, cataclysm, catacombs, catalogue, catalyst, catapult, cataract, catarrh, catastrophe, catechism, category, cathedral, cathode, catholic, caustic, cell, cemetery, cenotaph, centre, ceramic, chameleon, chaos, character, chart, chasm, chimera, chiropractor, choir, chiropodist, chord choreography, chorus, Christ, chromatic, chromosome, chronic, chronicle, chronological, chronometer, chrysalis, chrysanthemum, cinema, cirrhosis, claustrophobia, cleric, climacteric, climate, climax, clinic, code, colossal. Comedy, comic, comma, cosmos, cosmetic, cosmonaut, cost, crisis, criterion, criticism, crypt, crystal, cybernetics, cycle, cyclone, cyclopaedia, cyclotron, cylinder, cymbal, cynic, cyst.

D. deacon = διάκων, decade, Decalogue, delta, demagogic, democracy, demography, demon, demotic, dermatology, diabetes, diabolic, diadem diaeresis (διαλυτικά), diagnosis, diagonal, diagram, dialect, dialogue, diameter, diamond, diaphanous, diaphragm, diatribe, dichotomy, dictator, didactic, diet, dilemma, dinosaur, dioxide, diorama, diphtheria, diphthong, diploma, diplomat, disaster, disc, dolphin, dose, double, draconian, dragon, drama, drastic, dynamic, dynamite, dynasty, dyspepsia, disharmony…

E. eccentric, ecclesiastic, echo, eclectic, eclipse, ecology, economic, ecstasy, ecumenical, ecumenical, eczema, egoism, elastic, electric, elegiac, elephant, elliptic, emblem, embryo, emetic, emphasis, empiric, emporium, encyclopaedia, endemic, energy, enigma, enthrone, enthusiasm, entomology, enzyme, ephemeral, epidemic, epigram, epilepsy, epilogue, epiphany, episode, epistle, epistyle, epitaph, epithet, epitome, epoch, erotic, esoteric, ether, ethic, ethnic, ethos, etymology, eucalyptus, Eucharist, eugenics, eulogize, eunuch, euphemism, euphony, euphoria, Eurasia, eureka, evangelic, exodus, exorcize, exotic……

F.fable=φαύλος-μύθος, fanatic, fantasy, father, frenetic=φρενήρης…..

G. galaxy, gastronomy, general, genesis, genus, genitive = γενική, George, geo, geography, geometry, geocentric, geophysics, geopolitics, geology, geometry, gerontology, gigantic, glycerine, gyro, government, grammatical, gramophone, graphic, gymnasium, Gregorian, gynaecology…..

H. hagiology, halcyon = αλκυών, harmony = αρμονία, hecatomb, hectare, hedonism, hegemony, helicopter, heliotrope, helium, helot, hemisphere, haemorrhage=αιμορραγία, haemorrhoids, hepatitis, heretic, hermaphrodite, hermetic, hermit, hero, heroin, Hesperus, heterodox, heterogeneous, heterosexual, hexagon, hexameter, hierarchy, hieroglyph, hilarious, hippopotamus, hippodrome, history, holocaust, holograph, homeopathy, homogeneous, homonym, homophone, hour = ώρα, (χώρα), horizon, hymen, hyperbole, hypnosis, hypocrisy, hypotenuse, hysteria, homosexual, horde, horizon, hormone, hour, hydrostatics, hydrophobia, hyena, hygiene, hymn, hypertrophy, hypochondria, hypodermic, hypothesis.

I. iamb, icon, iconoclast, idea, ideogram, ideology, idiot, idiolect, idiom, idiosyncrasy, idyllic, ironic, isobar, isosceles, isotope, isthmus.

K. kaleidoscope, kilo, kilocycle, kilogram, kilometre, kilolitre, kinetic, kleptomania…...

l. labyrinth, laconic, laic, lachrymal = δάκρυσμα, larynx, lava, lesbian, lethargy, leukaemia, lexical, lithography, logarithm, logic, logistics, lynx, lyre, lyric …..

M. macrobiotic, macrocosm, magic, magnet, mania, mathematics, mechanic, medal, megacycle, megalith, megalomania, megaphone, megaton, meiosis, melancholia, melodic, melodrama, meningitis, menopause, metabolism, metallic, metallurgy, metamorphosis, metaphor, metaphysics, meteor, meteorite, meteorology, meter, metre, metric, metronome, metropolis, miasma, microbe, microbiology, microelectronics, micrometer, micron, micro organism, microphone, microscope, mimeograph, mimetic, monarch, monastery, monogamy, monogram, monolith, monologue, monomania, monoplane, monopoly, monosyllable, monotheism, monotone, morphology, museum, music, myopia, myriad, mysterious, mystic, myth…..

N. narcissism, narcotic, nautical, nautilus, necromancy, necropolis, nectar, nemesis, Neolithic, neologism, neon, news, nerve, neoplasm, nephritis, neuralgia, neurasthenia, nominative = ïíïìáóôéêÞ, nostalgia, nymph.

O. oasis, ocean, octagon, octane, octave, octogenarian, octopus, ode (ωδή), odyssey, oesophagus, Oedipus complex, orgy, oligarchy, Olympiad, Olympic, onomatopoeia, ontology, ophthalmic, optic (optimist, option), orchestra, orchid, organ, organic, organism, organize, orgasm, orphan, orthodox, orthographic, orthopaedic, osteopath, ouzo, oxide, oxygen. …..

P. pachyderm, pagan=παγανιστής-ειδωλολάτρης, Paleolithic, paleontology, palm, panacea, panchromatic, pancreas, pandemic, pandemonium, panegyric=πανηγυρική ομιλία, panic, panoply, panorama, pantechnicon, pantheism, pantheon, panther, parabola=παραβολή, paradigm, paradox, paragon=παράγων-υπόδειγμα, paragraph, parallel, paralysis, paranoia, paraphrase, paraplegia, parasite, paratyphoid, parenthesis, pariah=παρίας, parody, paroxysm, patter, pathetic, pathology, pathos, patriarch, patriot, patronymic, pedagogue, pederasty, pediatrics, pedometer=βηματομετρητής, pentagon, pentameter, Pentateuch, pentathlon, Pentecost, Pepsis, perihelion=περιήλιο, perimeter, period, peripatetic, periphrasis, periphery, periscope, peristyle, peritonitis, petal=πέταλο άνθους, phalanx, phallus=φαλλός, phantasm, pharmacology, pharmacy, pharynx, phase, phenomenon, philanthropy, philately, philharmonic, philology, philosophy, philter, phlebitis, phlegm, phobia, phoenix, phone, phoneme=φώνημα, phonetic, phonograph, phonology, phosphorous, photo, photoelectric, photogenic, photograph, photolithography, photometer, phrase, phrenology, phthisis, physics, physiognomy, physiology, physiotherapy, planet, plasma, plasma, plastic, plectrum=πλήκτρο, pleonasm, plethora, plural, πλήθος, πληθυντικός, plutocracy, plutonium, pneumatic, pneumonia, pole=πόλος, polemic, policy, police, politics, polyandry, polygamy, polyglot, polygon, polymorphous, polyphony, polypus, polysyllable, polytechnic, polytheism, porn, practice, pragmatism, presbyter, prism, problem, prognosis, programmer, prologue, prophecy, prophylactic, proscenium=προσκήνιο, proselyte, prosody, protagonist, protocol, proton, protoplasm, protozoa, prototype, psalm, pseudonym, psyche, psychedelic, psychic, psychoanalysis, psychology, psychopath, psychosis, psychotherapy, pterodactyl, pylon=πυλώνας, pyramid, pyre=πυρά, pyrites, pyrotechnics=πυροτέχνημα, python…..

Q = k: qoppa – Kappa …

R. radio, Reyna, rhyme, rhythm…..

S. sandal, sarcasm, sarcophagus, sardonic, satyr, scene, skeptic, schematic, schism, schizophrenia, scholar, scholastic, school, scoria, scorpion, Scylla, seismic, semantic, semaphore=σηματοφόρος, septicemia=σηψαιμία, serial, sir, solecism=σολοικισμός, sophism, spasm, sphinx, stadium, stalactite, stalagmite, star, static, statistics, stereophonic, stereoscopic, sternum, stigma, stoic, stomach, strategy, stratagem, stratosphere, streptococcus, streptomycin, strophe, sycophant, syllogism, syllable, symbol, symmetry, sympathetic, symphony, symposium, symptom, synagogue, synchronize, syncope, syndrome, synod, synonym, synopsis, syntax, synthesis, syphilis, syringe, system…..

T. tactic, talent, tantalize = Τάνταλος, tartar, tautology, taxidermy, technique, technocracy, technology, telegram, telegraph, telemetry, teleology, telepathy, telephone, telephoto, telescope, theatre, theism, theme, theocracy, theology, theorem, theoretic, theory, theosophy, therapeutic, therapy, thermo, thermal, thermion, thermometer, thermos, thesaurus, thesis, tone, topography, Trapeze, tragedy, tragicomedy, tremor, trigonometry, trilogy, tripod, trireme = τριήρη, triple, trophy, tropic, typhoon, typo, typical, typography, tyranny…..

U. unanimous, anonymous, Uranus, uranium……

V = W = B(β): basic, barbarian..

X. xenophobe, xylophone, xenia, xenon …..

y. hypo - hyper , super = υπό - υπέρ…..

Z. Zeus = Ζευς, zephyr, zeugma, zodiac, zone, zoology…..

2. THE GREEK WRITING (ALPHABET & SPELLING) IS THE MOST PRECISE AND EASIEST IN THE WORLD

A. The falsehood in regard to the difficulty of the historic Greek alphabet and spelling

 1. According to certain Greeks “linguists”, the Greek alphabet and the Greek spelling should be replaced with the Latin alphabet and Latin spelling, because in Greek spelling there are duplicate letters that are phonetically similar, i.e.: ο & ω, ε & αι….which makes it very difficult to remember which word is spelled, e.g. with –o- and which with –ω-, which with –e- and which with –ai-.

2. According to certain old foreign writers (Erasmo, Saussure, and others), the various training and learning issues (dyslexia, illiteracy, etc.) are due to the difficulty in learning what is required by the current alphabets (= Greek and those with Latin characters: English, French, Dutch, and others), because of the etymology or historical spelling and thus they propose their elimination (abolishment), and replacement with a new alphabet which should have only so many letters as there are vocal sounds.

For the Greek alphabet, they say, that there are the sound-alike letters: o and ω, ε & αι….which make it difficult to remember which word is spelled, e.g. with –o- and which with –ω- , which with –e- and which with -ai-…

For Latin based alphabets, they say, that words while pronounced the same are spelled differently, e.g., the English word pronounced “aintia” is spelled idea, while this spelling displays the pronunciation “intea” which thus results in not pointing out the correct pronunciation and requires the student to memorize the spelling for each word, consequently that is something which is very difficult, etc.

However the above-mentioned options contain the following errors:

a) If we only spell the words according to the vocal sounds, that is to say without the sound-alike characters ω, η,  υ…, we will not be able to distinguish the sound-alike words in the dictionaries, signs, etc.,and in the not syntactically perfect documents, e.g: «κλίσι» = κλήση & κλίση, «αφτί» = αυτοί & αυτή & αυτί.. The critics reject this option.…

b) Greek spelling is not historical (see also the book “Untruths about the Greek language and spelling”, A. Krasanakis), but only the spelling in languages with Latin characters (English, French, Dutch, and others), hence these are difficult to learn and should be abolished, e.g., Greek: idea, Europe, titan… = English: idea, Europe, titan…

In Greek writing, words are spelled with particularly great ease, that is, precisely as they are pronounced and at the same time depending upon their etymology and using defined rules to determine the sound-alike letters: ο & ω, η & ι & υ…so that we may be helped in their understanding (finding the etymology) and the differentiation (distinction) of the sound-alike characters, e.g:  καλώ & καλό, καλοί & καλεί & καλοί…

COMPARING GREEK WRITING (SPELLING) WITH THAT OF LANGUAGES OF LATIN ORIGIN

Observing the current writings with Latin characters (English, French, etc…) we see that some words are written as having vocal sound-alike Latin characters, and the remainder, as follows:

1) The words that derive from Greek and Latin are written as if they are optical images, irrelevant if they may be pronounced somewhat differently. i.e:

Greek: πρόβλημα, τιτάν(ας), Γεωργία, Ευρώπη, ιδέα, τυπώ(νω),  Ολυμπία,  φιλοσοφία, τηλέφωνο......  

& English: problem (“πρόμπλεμ»), titan(«ταϊταν»),  Europe («γιούροπ»), idea («αϊντία»), type  («τάϊπ»), Olympia, philosophy, telephone...

Greek: ακ(τ)ίς, Γεωργιανός, Συριανός, Λατίνος...

& French: action (“axis”), Georgien (“[zeorzan]”), Syrien (“[sirian]”), Latin (“[latan]”)…

Latin cluba (κλούμπα -κλούβα), cupa (κούπα), America, pluς (πλους), imperial («ιμπέριαλ»), lina («λίνα»), douo > double («ντουπλέ»)….

& English club («κλάμπ»), cup («κάπ»), America, plus («πλας»), imperial («ιμπίριαλ»), line («λάϊν»), double ("ντάμπλ")….

2) A word that sounds like another word adds an additional letter (accidental or according to the thought of whoever established it graphically) and which, even though it is written as such, it is not pronounced as such, i.e., the English word John (pronounced “tzon”), which adds the letter h, because in Hebrew there is  the vocal sound – h--: Ioannis = Iochanan.

French: grave (in the singular) &graves (in plural). Here - es is not pronounced, but is added for the differentiation of the plural case rom the vocal sound of the singular case. English: to & t(w)o & to(o), rit(e) & (w)rit(e) & ri(g)t(h).. Here: w, o, w, e, g, h - are not pronounced, but were added for the differentiation of the sound-alike words.

Similarly: sent & cent & scent,    pare & pair & pear,   boy & buoy,  no & know, sail & sale, grown & groan, fought & fort, war &  wore, side &  sighed, made & maid, night & knight, soared &   surd, hole & whole, morning & mourning .....

3) Derivative words are written in the subject topic similarly with their original, that is to say, they maintain their historical spelling, irrelevantly if at times the pronunciation of the derivative word changes because of vocal sound causes (contraction, etc.), e.g., in English the original word volcano (pronounced (“volkeinoun”, a = ei) and the derivative volcanic (pronounced “volcanic”, a = a). Similarly: athlete (“άθλιτ”) > athletic (“αθλέτικ”), busy (“μπάζι») > business (“μπίζνες»), day (“ντέι”) > Sanday (“σάντι”), live («λάϊβ») >living  ("λίβινκ")…

It is noted that:

1) The writing (spelling) of a word as described above remains in the same tense even if its pronunciation changes or if the word has two or more different pronunciations, e.g., in French & English while some say, e.g: "de lanton, mpati, son koner, oyat… ", and others say " di lonton mponti, sin koneri, choyat or goyat. " , hence, they are all spelled exactly the same, that is to say: London, body, Sean Coneri, what.

2) In writing and spelling a word can be pronounced one way in a given language and differently in another, e.g., the words: BEAUTE = in English pronounced “mpioyti” and in French “mpote”.

3) With the Greek or Latin orthography there are also spelled the words of other languages (arabic, Jewish, etc.) by way of Greek or Latin, i.e: Greek: algebra, Emmanouil, Daniel…. = English: Algebra, Emmanuel, Daniel….

4) For all of the above reasons writing using the Latin characters:

(1) There is disharmony between spelling and pronunciation. Another words - we pronounce something else than what we write or we see something but pronounce something else. This is the phenomenon whereby for the same letter we have five, six, etc. pronunciations and even to depict syllables and not just one as in Greek and Latin. For example in English, the English words go, one, on, come, to…, where the letter O is pronounced sometimes OOY, other times OYA, A, OY… Similarly with the words: was (goyoz), America (amerika), hand (chent), table (teimpl)…. the letter a = ei = a = e = ouo. Similarly with the words: titan (taitan), prize (praiz), girl (gkerl), pig (pigk), ability (ampiliti)… the letter i = ai = I = e… etc.

In many English words the letters have the same pronunciation as their corresponding Latin, e.g.: Athens (athens), Italy (itali), and in most others the same letters (characters) are impossible to precisely tell how they are pronounced or it is known and understood only if one knows the pronunciation of the entire word.

(2) “Spelling" is the creation for each word of a specific "optical image", which for those who know about writing it constitutes one’s "imagination of an image" in the spelling of each word. This imagined picture is appended in the mind of the writer to the acoustic picture, that is to say, the pronouncement of a given word, as well as to its meaning.

 (3) The time required to learn the spelling of words is as much as it is needed by the student to learn one-by-one the spelling of all words, consequently very difficult and time-consuming. Naturally to spell the words as such in another written language, as done, e.g. in English (where most of the words are written as optical images from Latin and Greek) it is much more difficult than to write the words with the Greek vocal sound-alike letters: Ω & Ο, Η & Υ & Ι …   whereby, based on defined rules one has to only remember few rules and not one-by-one the spelling of each word.

 (4) There is no capability for recording, but also for indicating any pronunciation of a word. In order to indicate the correct pronunciation of words with Latin characters in the various dictionaries – in parallel, are utilized the so called phonetic symbols. That is to say, here we have a type of writing as auxiliary to another writing!!

These are also the reason that many writers, such as (Saussure, and others) seek the abolishment in writing with Latin characters and the establishment of some other alphabet, which would have as many letters as there are vocal sound-alikes. This is however erroneous, because in this type of spelling it is not possible to distinguish the sound-alike words

The singular and best solution to this issue is the establishment of Greek writing (spelling) internationally.

THE LATIN ALPHABET (WRITING & SPELLING), THE PHONETICS

& THE INTERNATIONAL ALPHABET (WRITING & SPELLING)

1. In Latin spelling as we know, the words are recorded roughly as in Greek, however, with less orthography. That is to say, that in Latin words are also spelled as if they had vocal sound-alike letters and at the same time they have the etymology of the letters: e & ae, i & y, m & mm…., i.e.: Graikia - Graecia, Foiniki - Phoenicia, Grammar - Grammatica… Simply, in Latin spelling there are no orthographic special characters, such as (accentual mark, apostrophe, etc.) and the sound-alike letters: Ω Η, ΕΙ, ΥΙ… that is because the Latinos copied the Greek alphabet before they could foresee them – and that is the reason for which Latin is easy to spell, however inferior in capability and precision than Greek. In this alphabet there are no letters for the sound-alike δ, γ, θ, characters, because these characters were not being used much in the Latin language.

2. The current languages with Latin characters, such as today’s international language ‘English’, are etymological (historical) and consequently:

a) They are difficult to learn,

b) They cannot credibly record the oral speech,

c) in order to indicate the precise pronunciation of a word they use the so called “PHONETICS SYMBOLS”.

However, these symbols are too many (about 40, and that is attributed to lack of comprehending as yet the value of orthographic special characters (solvents, accentual mark and apostrophe), hence they are difficult to learn and thus the easier and simpler solution is the utilization of the Greek alphabet, for the following reasons:

A) With only the 20 letters of the Greek alphabet: α, ε, ο, ι, ου = u, τ, δ, θ, π, β, φ, κ, γ, χ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ  - We indicate precisely the pronunciation (sound-alike characters) of the words, e.g.: “καλό, ψιλί = good, psili”. This is also the reason that many non-Greek (foreign) dictionaries indicate the pronunciation of English and other words with Greek characters and the orthographic special characters (accentual mark, solvents, etc.) and not with phonetics, writing for example corrosive (pronounced: korooyzib”…), body (mponti), dog (ntogk)…

B) With the capital and small letters: Α(α), Β(β), Γ(γ)…, as well as with the sound-alike letters: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Ι(ι) & Υ(υ)…, based upon rules (writing for example, the female gender with –η, the  neutral gender with –ο,ι, the verbs with – ω,ει.,etc.), we indicate and record also the precise pronunciation and etymology (conjugation, type, etc.) of the words, thus we are helped in the understanding and differentiation of the sound-alike characters, e.g.: καλό & καλώ, αγαθή & Αγαθή & αγαθοί, ψιλή & ψιλοί & ψηλοί & ψηλή…

Thus, for example the pronunciation of the English sound-alike word “wrait” (= write, right, rite) in Greek each one would be spelled either with a different sound-alike character, e.g. “ράϊτ,   ράητ, ράϋτ” or with a different accentual mark for each occasion and not with the addition of an accidental letter or historical, that is to say (w) rite & ri (gh) t & rite…. as in English.

C) With the orthographic special characters (accentual mark, apostrophe, etc.) we indicate the accented and unaccented syllables, the pronunciation without exceptions, vowel fusion, etc., e.g.: “σ’ όλα & σε όλα & σόλα, κάλος & καλός & καλώς, καλώ, μία & μια, θείος & θεϊκός”…

Consequently the Greek alphabet is the one and only that deserves to become international and the official protocol of the European Union.

Of course, because the Greek alphabet and spelling are very easy and precise, its globalization will not only quickly decrease world illiteracy, but will also advance the “Letters, and Arts & Sciences” and thus the world culture.

B. The Greek language in (writing, spelling) is the most precise, perfect in the world – the only language that records the words as an electronic recorder does and beyond!

Writing may be an ancient human invention, but those that more importantly went a step beyond in perfecting it are the Greeks with the invention of a system and methodology of writing that records the oral speech not only as the recorder does, which may also be accomplished through other systems and methodologies of writing, but they went beyond, etymologically, in order to avoid any misapprehension with the sound-alike words. Specifically, in the Greek system of writing are the following letters and special symbols, which do not exist in any other system of writing, which also, depict the speech not only phonetically, but also etymologically:

A) The capital letters: A, B, Γ … and small letters: α, β, γ…

The small letters: α, β, γ… are not for simplification, (“επισεσυρμένη γραφή”) as it is called in Greek, but were devised in order to point out to the reader that the word that begins with such letter does not signify a principal noun, but a common noun, i.e.: νίκη & Νίκη, κριτικός & Κρητικός, αγαθή & Αγαθή… 

The capital letters: Α, Β, Γ… are not the regular letters of the Greek alphabet, as it is said, but sound-alike with the small letters, which were devised in order to point out to the reader the sentences of a topic (in writing the first letter of each sentence) and also to differentiate between the principal and common nouns, i.e.: νίκη & Νίκη, κόκκινος & κ. Κόκκινος…

B) The orthographic symbols (= the apostrophe, the accentual mark and the solvents)

The orthographic symbols are not for the purpose to indicate old prosody (the musicality of the ancient Greek language), as it is said, but the specific accented pronunciations during a speech, that is to say, the accented and languid syllables, as well as pronunciation with contraction, vowel fusion, etc., e.g.: .: σ’ όλα & σόλα, μία & μια, θεϊκός & θείος, έξοχη (adjective) & εξοχή (noun), σόλα (παπουτσιού) & σ’ όλα (έκθλιψη) = σε όλα, μία (two syllables) & μια (one syllable with vowel fusion), θεϊκός (ασυναίρετα, το εϊ = δυο φθόγγοι) & θείος (συνηρημένα, το ει = ένας φθόγγος)).  Alike: ποίος & ποιος, πότε & ποτέ, σ’ όλα = σε όλα & σόλα, λίγα από όλα & λίγ’ απ όλα…

C) The sound-alike letters: Ο(ο) & Ω(Ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(Ι)…

The letters Η(η), Ω(ω), Υ(υ)…   are not letters that depict ancient diphthongs which today coincide with Ι, Ο, as it is falsely claimed by some, but letters that resulted from distortion of scheme (form) of - I (I), O (o) -, for the purpose of creating the sound-alike letters: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)…  with which, based upon rules, the etymology becomes clear (conjugation, type, gender, singular, plural, etc.), hence the precise meaning of words (writing for example the female gender with –η,  the neutral gender with – I, etc.), and thus we are helped in the comprehension of words and in the differentiation of the sound-alike words, e.g.: κουτί & κουτή & κουτοί, λύρα & λίρα.

Simpler yet, with the sound-alike letters: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)… we indicate in the suffix the part of conjugation or the part of speech (grammatical type) that the word reveals, writing for example: with –ο,η,ι - the singular case of the nouns and adjectives: καλό, καλή, νίκη, τιμή, σύκο, φιλί,…, with –ω,ει- the present tense of the verbs: καλώ, γελώ, τρέχω, σήκω, καλεί,…. (similarly the remainder parts of speech, numbers, etc.), and the subject or the root or the original word of a derivative, e.g.: κρίνω, κριτής  >  κριτικός (with –ι) & Κρήτη > Κρητικός (with -η)…συν-μαθητής > συμμαθητής (with two -μμ) & έμεινα (with one -μ)… , so that the reader is helped in the comprehension of words and the differentiation or distinction of the sound-alike words.

As we see from the above examples with the help of the sound-alike letters: Ο(ο) & Ω(Ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(Ι)…  , but also the orthographic symbols we are quickly able to distinguish the sound-alike words or we understand whether we are talking about  a verb or a noun or adjective, etc., or the genders male, or neuter, or principal, or common name etc. Consequently the letters -Ω, -Η, -Υ- are not leftover ancient diphthongs, as it is claimed by some, but sound-alike letters, for the afore mentioned reasons.

Therefore:

1) The Greeks, with the invention of capital and small letters, as well as orthographic symbols and sound-alike letters, if we pay close attention, we will see that they write (spell) particularly easily not only as the electronic recorder does, but also beyond that. With the recorder there can be misapprehension because of the sound-alike words, while with the Greek alphabet’s writing misapprehension is impossible, because with the Greek spelling we record not only what we say with the two-character letters (phthongs) but also what we mean etymologically (part of speech, type, verb, noun, etc.), with the help of the sound-alike, the capital and small letters. For example: Αγαθή & αγαθή & αγαθοί, σε όλα & σόλα & σ’ όλα, ποία & ποια & πια, κουτί & κουτοί & κουτή, κλίση & κλήση & κλείσει& κλίσει….

2) Because the Greek system of writing records the words as such, precisely as heard and simultaneously depending on their etymology at the moment when we write, going back to the ancient Greek written texts we can see how exactly the Greek words were in each period of evolution of the Greek language. That is something that can not be done in any other language’s writings, because the other language writings record the words historically (writings with Latin characters: English, French, and others), others ideographically (Chinese, Japanese, and others) and others consonantly (Arabic, Persian, and others).

3) If the Greeks had discovered in spelling only the letters – vowels - as it is claimed by some, it would not be significant (it would only be something simpler), since instead of them in writings that do not have vowels there are indicative symbols that are added, if it is required on or under the consonants that would have vowels for clarification. The significant thing in the history of writing is also the invention of the sound-alike letters (ο & ω, η & ι & ι…) and the invention of orthographic symbols (accentual mark, apostrophe, solvents) and also the invention of defined rules of spelling (orthographic). Clearly, the rules by which in writing the orthographic symbols and the sound-alike letters in words (= to write for example the female gender with –η, the neuter with –ι,ο, the verbs with –ω,ει…)  it is very important, because, if these were created by chance, then Greek writing would be very difficult and time-consuming to learn it.

4) In all the languages of the world there are sound-alike words, accented and languid syllables, pronunciation with contraction, vowel fusion, etc. However in the writings of other populations (Indian, etc.) these are not indicated, since there are neither orthographic symbols (accentual mark, apostrophe, etc.) nor sound-alike letters (=: Ω (ω) & Ο (ο), Η( η) & Υ(υ) & Ι (ι)…) nor capital and small letters, with which these would be indicated. In Latin and the current writings with Latin characters (English, French, etc.) there are only the capital and small letters. Consequently all of the other language writings are, more or less, inferior in precision and expression to the Greek language.

5) Other the diphthongs: οϋ, αϊ, εϊ, οϊ, υϊ = two letters (phthongs), and else the two-character letters: ου, αι, ει, οι, υι = one letter. In writing the diphthongs are distinguished from the two-character letters by the solvents and accentual mark: άι = αϊ, αί = ε.

6) In observing the Greek writing, ancient and modern, we see that the letters are simple and constant in scheme, hence easy to script (draw) and distinct in their reading; and, the words are written with as many different letters as there are different two-character letters in the words, consonants and vowels, which provides the capability of writing any word or any sound, e.g.: ε, α, αέρας, εε, εαα… this capability does not exist in other languages. For example, the letters in the Egyptian language are images of beings and as such there is a need for some form of figurative talent for drawing. In the cuneiform and linear writing the letters have complex schemes which requires a lot of time for familiarization and learning, and also some figurative talent for drawing. In the Indian and Arabic language alphabets the letters are attached to each other, while also they do not have a constant scheme, thus it requires some figurative talent and a lot of time of familiarization and learning.

7) From the sound-alike letters Ο(ο) & Ω(ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)…. that have been devised in the Greek alphabet and writing for the reasons afore mentioned, Ω(ω), Η(η) – it is the invention of the Ions and for this reason, obviously, these letters are called Ionic by the other Greeks according to historian Herodotus.

8) Nevertheless, In the Greek alphabet system of writing there is still a need for some small improvements, such as: The two-character letter – OY - (ou) to be written with a single character and be simplified; to reduce the orthographic rules, but with research and study and not at random, in order that writing-spelling to become even easier. Not, for example: οδεύω, κλαδεύω, παύω…, but οδέβω, κλαδέβω, πάβω… Similarly:  βράδι (instead βράδυ), μπράντι (instead μπράντυ), (to be written with – ι – just as the other neuter nouns in - ι: τυρί, ψωμί, παιδί...

C. Greek writing is not only the most precise and perfect, but also the easiest in the world, since it can be learned in 30 minutes!

The Greek system of writing, apart from being the most precise and perfect in the world, as we have seen above, it is the easiest, since the time required to learn it corresponds to the time required in order to learn:

a) the alphabet, that is to say the equivalence to the 20 two-character letters (phthongs): α ε ο u ι κ γ χ τ δ θ π β φ μ ν λ ρ σ ζ  with their corresponding letters, e.g.:  Α(α) = [α], ΑΙ(αι) = Ε(ε) = [ε], Ο(ο) = Ω(ω) = [ο], ΟΥ(ου) = [u]... which does not need more than 10 - 20 minutes

b) The rules which are used in the writing of words that require the sound-alike letters: ω & ο, ε & αι, μμ & μ...., as those, of: The verbs with -ω, ει:  καλ-ώ είς, εί, σήκ-ω…The feminine gender with -η:  καλή,ής, νίκη, τιμή... The neuter gender with ο/ι:  καλ-ό, κακό, φυτό... τυρί, ψωμί….,which does not require more than 20 - 30 minutes..

Unless it is learning required for small children or foreigners, who do not know the language, thereby the difficulty is attributed to having to learn the language and not the system of writing, or for teaching optical or empirical of the grammatical type, e.g.: "καλή μάνα"  with -η,   while  "καλοί άνθρωποι"   with -οι,   "καλό πράγμα"    with -ο,    while  "καλώ τον Άρη"  with -ω,  "καλός άνθρωπος" with -ο, while  "καλώς τον Άρη" with -ω,....

Hence time-consuming learning which is only then is achieved, when the student understands that the writing is dependent upon which part of speech, type and derivation or composition the word is and not with what is stated in the school’s grammar: καλ-ή,  with -η,  if it is the feminine gender, as all other: νίκη, τιμή.... , καλ-εί,  with ει,  if it is a verb, as all other: θέλει, λέγει… καλ-ό,  with -ο,   if it is an adjective , as all other: κακό, σοφό,… καλ-ώ, with -ω,   if it is a verb , as all other: λέγω, τιμώ....

Most important observations:

1) The Greek system of writing (spelling) is the easiest in the world, however only if it is taught properly, that is to say teaching the student the alphabet and the defined rules, otherwise it appears like a labyrinth or Chinese writing. And this, because many people, as soon as they see that in the Greek system of writing there are many letters, which even though are different in scheme (shape), they are pronounced the same, immediately they feel lost (swamped) with the thought that it is not possible that they can remember which word is written with what letter and which with another letter etc., and thus abandon their effort to learn it. However, this is a superficial and consequently erroneous evaluation. Certainly the Greek alphabet (writing) has several sound-alike letters: ο & ω, ε & αι, υ & η & ι... and thus it appears difficult and time-consuming to learn it. How can I remember, one would say, which word is written for example with - ω – and which with – o --, which word with – αι – and which with – ε – etc. Moreover, this is for the uninitiated, for those who see superficially the Greek spelling system, since these sound-alike letters are not inserted in the words incidentally or historically, as it is with the orthography of words in writings with Latin characters, but with a few specifically defined rules, as the following: The verbs with -ω,ει,: σήκω, φοιτώ, καλώ, καλεί, καλείς,.... , The neuter nouns with  –ο,ι: σύκο, φυτό, καλό, φύλο,… φύλλο, φιλί, ..., the feminine nouns with –η: καλή, καλής,.. etc. Therefore, if we remember these rules Greek spelling becomes very easy.

2) In the past Greek spelling was much more difficult, because you had to also remember the orthographic rules for special symbols and accentual marks or to memorize one-by-one the correct spelling (with the proportional special symbols and accentual marks). Today, with the modifications applied by the popular academic linguists, Greek spelling became extremely easy.

3) In Greek and Latin writing, because the letters have one single pronunciation, and even though incorrectly you might write the words, again you correctly pronounce the word and will be understood by another person, for example whether you write “αφτι ίνε κακί σίντροφι” or “αυτύ ήναι κακή σύντροφει” or “αυτοί είναι κακοί σύντροφοι” etc., you are pronouncing the word correctly and the meaning also comes out and is understood correctly.

The only circumstance in which the meaning is lost is if we utter a single word, which also happens to be a sound-alike word (this is something seen in dictionaries, inscriptions and signs), because then even though the pronunciation of the word is correct, the meaning is lost because it is a sound-alike word, e.g.: “αφτί” = αφτί ή αυτί & αυτοί & αυτή.  Contrarily, in current day spelling with Latin characters, because of historical spelling, if we do not write orthographically correct the words (according to their established spelling), the meaning is unintelligible, because each written word is like an image that is attributable to a specific accent and meaning, therefore if you diminish the image, it appears unrecognizable. For example, in English the words: to & too & two, while their letters do not depict their correct pronunciation, if we remove or change any of their letters, then these words loose their meaning.

The Greek language and the Greek alphabetic writing, as evidenced by scientific sources, are the means of expression of the creative human mind and spirit during the initial great moments of mankind’s creation, and simultaneously constitutes the foundation, base and support for all others. Specifically, the Greek language….

The Greek language has an extremely easy and unlimited reproductive capability of words.

Observing the words of the Greek language we see that some are common, simple (single) words while others are compound, i.e.: γράφω, δια-γράφω, εξ-υπ-ακούγεται… and, all to be constituted or made-up (except the: articles, conjunctions and prepositions) from specific component elements, known as: root, prefix, subject, accent (tone), suffix (derivative), and suffix (vocative-case sensitive), whereby each one of them produces a proportional meaning in the word, i.e.: γράφ-ω (= verb, present tense, 1st person), έ-γραφ-ε, (= verb, past tense 2nd person) , διαγραφ-ή (compound word, compound noun)… εξ-έχ-ω, εξ-οχ-ή, έξ-οχ-η..

Stem (subject) is a group of two-character letters (phthongs) which is common in many simple words, as e.g.: the stem subject “γραφ-“ in the words: γραφ-ω, γραφ-ή…The stem subject relates to the sounds of nature and it is either a self-produced sound of some being or processed sound (something like the marble and the statue), i.e., κρα-κρα… > κράζ-ω, τρ… > τρίζω, τρίβω, τριβή…

Derivative and vocative suffixes are called the specific two-character letters (phthongs) with which we produce the parts of speech (= the nouns, adjectives, verbs, etc.) and also conjugate (we form the singular or plural, as well as the nominative case, possessive case, etc), the combination of the two-character letters (phthongs) with which we reveal or imply the part of speech or the signified type, that is to say what we want to express, e.g.: Stem subject γραφ- and words: γράφ-ω, γραφ-έας, γραφ-είς, γραφ-ή, γραφ-ές, γραφ-είο, γραφ-ικ-ός,ή,ο,  γραφ-ομεν-ος,η,ο….

Consequently the Greek words have affinity, causal relation and expression, while simultaneously the Greek language has unlimited possibilities to generate new words.

Contrarily, in the other languages basically there are no constituted component elements of words, but a fixed quantity of words whereby the structure of these words (in reality, syntax by apposition) produces the expression (the oral speech).

Observing for example, the vocabulary of the Chinese language (note, somewhere between the Greek and Chinese languages are the other languages) we see that there are all and all 328 simple and indeclinable monosyllable words (similar to the Greek indeclinable words: με, σε, επί, συν, δια, μετά…),  from which with simple composition and a gradual rise-and-decline of the voice in the oral speech crop up the remainder, e.g.: see, the below Chinese words: “πε” = κύπελλο, cup“τσιμ” = χρυσός,η,ο, golden «τσιμ πε» = χρυσό κύπελλο, gold cup, «τσάου» = μέρα, day, «νι τσάου» = καλημέρα, good day, «σιαμ-σουέ» = το  άρωμα (το αρωματόνερο), aroma, «σεν» = ο Θεός,God, «σί-λά» = η Ελλάδα, Greece, «τσούν-κούο» = η Κίνα, China, «μέϊ-κό» = η  Αμερική, America…  

Observing also the various current European languages (English, French, Spanish, etc.) we basically see that all of them also do not have any linguistic productive code of communication, but that they resemble the Chinese language, that is to say they express with the ‘at apposition syntax’ of words, e.g.: in English: I go, go on,… I love, you love, the love, of love… = ελληνικά πάω, προχωρώ, αγαπώ, αγάπη…

Hence, we do not have only 328 words, but many more from which some are generated with suffixes, e.g.: in English: Lovely, loveless, lovelies…. and others are Greek or Latin etc, e.g.: Ευρώπη (Europe), τιτάνας (titan), πρόβλημα (problem)…

And because in the other languages, more or less, the words do not have constituted component elements, the words are usually composed of a few syllables and without significant productive capability, while in contrast the Greek language in relation to the others has an extremely easy and unlimited productive capability for words.

These are the reason for which:

 a) The Greek language has the richer vocabulary than all other,

 b) The other languages are usually borrowing (take) words from other languages (usually from Greek and Latin) or create words with Greek

     and Latin constituted component elements of words, as e.g.: τηλέφωνο - telephone (tele + phone), πρωτοτυπία > prototype (proto +

     type), photo types….

B. The Greek language has clarity and expression

 Because the words of the Greek language are constituted by concrete and specific component elements (root or subject + suffix, etc.) and at the same time each one of them expresses with logical correctness something concrete for the signified type (the prefix - e - expresses action in the past, the suffixes express the part of speech or the signified type, that is to say if the signified type is active or passive, noun or adjective, masculine or feminine, etc., that is why:

A) the Greek words are expressive and absolutely explicit in their meaning and easy to comprehend. Their meaning becomes clear by simply analyzing their constituted compound elements, i.e.: λύν-ω, έ-λυσ-α, γράφ-ω, γραφέ-ας, γραπτ-ός, γραφ-ική..,

For example, the word “verb” in the Greek language in addition to other things with the suffix reveals:

a) which precisely is the subject of this part of speech or sentence (that is to say if the subject is the speaker or the listener or a third person): αγαπώ,   it means,  I =  the speaker =  subject, αγαπάς  it means, you = the listener = subject, αγαπά, it means,  he, she, it = the third person = subject…,

b) voice (whether we are active or passive): I love (Yannis…) = active voice & I am loved (by Yannis.) = passive voice.

c) tense (the present, the past and the future) active or passive: λύν-ω = active now & έλυσ-α = active past tense….  This is something which in order to be said in other languages it must be said together with other words, for example: αγαπώ, ας,α = I love, you love, he-she-it loves… αγαπιέμαι = I am loved by John.

B) In the Greek language there is the capability to form many rhetorical and syntactical types of speech for the purpose of correctly expressing or accentuating (emphasizing) the meaning of the speech, for example: The train is driven by George. = subjunctive syntaxes, Ο Γιώργος οδηγεί το τραίνο. = indicative syntaxes,  Ο Γιώργος είναι οδηγός του τραίνου. = imperative syntaxes.

George not only went, but he also hit Aris = George other than he went, he also hit Aris. Instead of simply: George went and hit Aris.

 In the Chinese language (somewhere between the Greek and Chinese languages are the other languages), because the words do not have constituted compound elements (suffixes, etc.), they have many meanings or they belong to several parts of speech (they are something like the stems (subjects): γραφ-, καλ-, αγαπ-.. in Greek) and their meaning is arranged:

a) From the intensity of the tone, e.g.: in Chinese: "κιό  (very accentuated) = water & “kio"? (less accentuated) = I ask, something similar to the Greek indeclinable words: η & ή  (In the indeclinable polysyllabic words the meaning is determined proportionally from which syllable is accented, while in the Greek language: seldom &  never…)

b) From the position that the word in question is in the sentence (or from what other word it has before or after). e.g.: in the English word love, where this word (or any other), if it is said with a pronoun it becomes verb: i love = αγαπώ, if it is said with the article “the” it becomes noun: the love = η αγάπη… if it is said with the word “of” it becomes a noun in the possessive case: of love = the love etc.

Hence, that which we reveal with the suffixes, inflection and declension in the Greek language, it is done in the other languages by placing  before or after the word in question one other word.

This is also the reason that:

 a) In the Greek language if we even utter a single word, we become absolutely comprehensible or explicitly clear, for

     example:

    αγαπ-ώ, αγάπ-η, αγαπ-άς, αγαπ-ά...

b) In the other languages, in order to become comprehensible or absolutely and explicitly clear, we must speak with complete

    sentences of the syntactical type: Υ + Ρ + Α or Κ , where Υ = subject, Ρ = verb, Α = object, Κ = predicate: I love you. He  loves me. Mary loves books. Love is a good thing.