Δυσλεξία (dyslexia) λέγεται η ειδική δυσκολία που παρουσιάζουν πολλά παιδιά κατά τη μετατροπή του προφορικού λόγου σε γραπτό (όταν πάνε να γράψουν τις λέξεις του προφορικού λόγου, τις γράφουν λάθος) ή αντίθετα του γραπτού λόγου σε προφορικό (όταν πάνε να διαβάσουν τις γραπτές λέξεις, τις διαβάζουν λάθος). Η αδυναμία εκμάθησης ανάγνωσης και γραφής με το αλφαβητικό σύστημα γραφής παρά την ύπαρξη φυσιολογικής νοημοσύνης και αρτιότητας των αισθητήριων οργάνων. Δυσλεξικά παιδιά είναι αυτά που μεταφέρουν με δυσκολία το γνωστικό τους αντικείμενο σε γραπτό κείμενο. Η δυσλεξία εντοπίζεται - εκφράζεται σε δυο επίπεδα, τα εξής:

1) Στο πέρασμα από το γραπτό λόγο στον προφορικό, δηλαδή όταν διαβάζει το παιδί, όπου εμφανίζονται πολλά λάθη και πολλές δυσκολίες, όπως: Σύγχυση γραμμάτων που μοιάζουν οπτικά ή ακουστικά, όπως τα: β-φ, δ-θ, γ-χ, τ-κ, φ-θ. Μπερδεύουν γράμματα και αριθμούς ή αντιστρέφουν τα γράμματα και τους αριθμούς, γράφοντας π.χ. 3 αντί ε, 6 αντί 9, 6 αντί φ, 6 αντί 0... Κάνουν επαναλήψεις γραμμάτων και συλλαβών. Έχουν δυσκολία στο χρωματισμό και τη στίξη των προτάσεων. Δε διαβάζουν με τη σωστή σειρά τους φθόγγους - γράμματα μιας λέξη, αλλά κάνοντας αναστροφές γραμμάτων, π.χ. προφέρει «άργιο» αντί «άγριο». Ενίοτε τα δυσλεξικά παιδιά αδυνατούν να κατανοήσουν (να καταλάβουν το τι λέει) το κείμενο ή δυσκολεύονται πολύ να διαβάσουν τις λέξεις «ολικώς» και για να μάθουν τι γράφει ένα κείμενο βάζουν άλλον να τους το διαβάσει.

2) Στο πέρασμα από τον προφορικό λόγο στο γραπτό, δηλαδή όταν γράφει, όπου εμφανίζονται πολλά λάθη και πολλές δυσκολίες, όπως: Στο κείμενό τους κάνουν αρκετά ορθογραφικά λάθη, γράφουν π.χ. «στιχίο» αντί «στοιχείο», «γενικός» αντί «γενικώς». Τα γράμματά τους είναι άσχημα, δυσανάλογα και δυσανάγνωστα. Τo γραπτό τους είναι ακατάστατο, γεμάτο μουτζούρες ή σβησίματα. Δεν ξεκινούν με κεφαλαίο γράμμα την πρόταση, δε χρησιμοποιούν σημεία στίξης ή κολλάνε τις λέξεις μεταξύ τους ή με τα άρθρα ή αντίθετα μπορεί να διαχωρίζουν τις λέξη ή σε συλλαβές ή άναρχα. Συνήθως δε βάζουν τονικά σημάδια ή τα βάζουν λάθος.

Επίσης τα δυσλεξικά παιδιά έχουν και άλλα προβλήματα, που σ' άλλα είναι σε μεγαλύτερο και σ’ άλλα σε μικρότερο βαθμό, που πρέπει να γνωρίζουμε για να μας βοηθήσουν και αυτά στον εντοπισμό ενός δυσλεξικού παιδιού, όπως: Παρουσιάζουν μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην προφορική και στη γραπτή επίδοση. Παρουσιάζουν υπερκινητικότητα, υπερευαισθησία στην κριτική και προβλήματα γενικότερα συμπεριφοράς. Μπερδεύουν τις λέξεις-έννοιες, όπως π.χ. θέλοντας να πουν π.χ. "νερό" λένε "ποτάμι", επειδή νερό είναι το ένα και νερό το άλλο ή λένε «νελό». Ομοίως θέλοντας να πουν "διαρροή", λέει "επιρροή", επειδή οι λέξεις μοιάζουν ηχητικά και εννοιολογικά. Δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται απλές μαθηματικές πράξεις ή αδυνατούν να εμπεδώσουν αυτά που διδάσκονται. Ξεχνούν εύκολα και ρωτούν και ξαναρωτούν το ίδιο πράγμα. Κινούνται συνεχώς και δυσκολεύονται να στηριχθούν εναλλάξ στο κάθε πόδι. Χρησιμοποιούν πότε το δεξί και πότε το αριστερό χέρι. Δεν μπορούν να γράψουν το όνομα τους από μνήμης ή δεν μπορούν να θυμηθούν ποιήματα ή στίχους ή να μετρήσουν από το 1-10…. Να τα πιάνει πανικός με τα βιβλία ή το δάσκαλο και να βάζουν εύκολα τα κλάματα κ.τ.λ. Κάνουν το χαζό ή το μπέμπη, για να δικαιολογήσουν την κατάσταση ή ως αδιέξοδο, μιλώντας "μωρουδιακά": "δώνω" αντί "δίνω", "αφκίντο" αντί "αυτοκίνητο" ή τραυλίζουν… Είναι αργοί και αδέξιοι, όταν φορούν τα παπούτσια ή τα ρούχα. Δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν άνετα το ψαλιδάκι. Δυσκολεύονται να κουμπωθούν ή φορούν ανάποδα παπούτσι ή ρούχο. Παραπατούν, σκοντάφτουν, ρίχνουν πράγματα από αδεξιότητα κ.α.

2. Τα αίτια και η θεραπεία της δυσλεξία για τους παλιότερους ειδικούς

Σύμφωνα με τον ερευνητή Γ. Παυλίδη, η δυσλεξία οφείλεται στο ακανόνιστων των οφθαλμικών κινήσεων, δηλαδή στο ότι το οπτικό σύστημα των δυσλεξικών παιδιών είναι διαφορετικό από των μη δυσλεξικών. Στα μη δυσλεξικά παιδιά πρώτα φθάνει από τα μάτια στον εγκέφαλο η πληροφορία της περιφερειακής όρασης και κατόπιν της κεντρικής με αποτέλεσμα να τους δίνει το χρόνο να προ επεξεργάζονται την πληροφορία της επόμενης λέξης. Στα δυσλεξικά παιδιά αντίθετα, λέει ο κ. Παυλίδης, φθάνει ταυτόχρονα με αποτέλεσμα να πλημμυρίζει ο εγκέφαλος από πληροφορίες και να οδηγείται στη σύγχυση.

Σύμφωνα με την Αμερικανίδα δρ Σαλι Σέργουιτς, η δυσλεξία μπορεί να συνδέεται με τη δομή του εγκεφάλου που είναι διαφορετική στους φυσιολογικούς ανθρώπους και σ’ εκείνους που πάσχουν από δυσλεξία. Όταν οι δυσλεξικοί διαβάζουν, έχουν μειωμένη δραστηριότητα, σε σχέση με τους άλλους, στο πίσω τμήμα του εγκεφάλου τους – μια περιοχή που συνδέει την ικανότητα ομιλίας με την ικανότητα γραφής – ενώ εμφανίζουν υπερδραστηριότητα στο μπροστινό μέρος του εγκεφάλου. Πιο απλά, η δυσλεξία οφείλεται στην απορύθμιση των τμημάτων του εγκεφάλου που συνδέονται με την ανάγνωση. Σύμφωνα, επίσης, με την ίδια το τμήμα του εγκεφάλου που παρουσιάζει ανωμαλίες στις περιπτώσεις των δυσλεξικών, είναι το ίδιο με αυτό που ευθύνεται για την αλέξια, μόνο που στην περίπτωση της αλέξιας το πρόβλημα δημιουργείται εξαιτίας όγκου στον εγκέφαλο ή προβλημάτων αιμάτωσης του εγκέφαλου.

Σύμφωνα με κάποιους ψυχολόγους, η δυσλεξία είναι μια παράξενη ασθένεια, μια παραξενιά της φύσης, ένα μαθησιακό πρόβλημα που οφείλεται, στη διαταραχή ή στην έλλειψη συντονισμού του ψυχοκινητικού. Τα δυσλεκτικά παιδιά ενεργοποιούν το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, ενώ οι δάσκαλοί τους διδάσκουν με τρόπο που εννοεί το αριστερό ημισφαίριο, κάτι που φαίνεται από το χέρι που χρησιμοποιεί ο μαθητής. Τα δυσλεξικά παιδιά αργούν να συνδυάσουν πληροφορίες που προέρχονται από δυο ή περισσότερες αισθήσεις ή χρειάζονται πολύ χρόνο, για να κατανοήσουν ερεθίσματα μέσω της όρασης, της αφής, της ακοής και της κίνησης.

Σύμφωνα με κάποιους άλλους τα δυσλεξικά παιδιά είναι αυτά με ψυχικά προβλήματα και επομένως, λένε, δεν μπορεί να γίνει τίποτε για τη θεραπεία τους.

Ωστόσο όλα τα πιο πάνω είναι εντελώς λάθος διαγνώσεις, γιατί αυτό θα ίσχυε, αν τα παιδιά με δυσλεξία παρουσίαζαν και άλλες πνευματικού επιπέδου διαφορές σε σχέση προς τα άλλα παιδιά ή οι ίδιοι μαθητές δεν ήταν πανέξυπνοι σε άλλα θέματα (παιγνίδι, εργασίες κ.τ.λ.) και βέβαια στον προφορικό λόγο που είναι απείρως δυσκολότερος από το γραφτό. ¶λλο να μάθεις την αντιστοιχία ή σωστή χρήση των φθόγγων - γραμμάτων του αλφάβητου συν μερικούς κανόνες και άλλο την αντιστοιχία ή σωστή χρήση των δεκάδων χιλιάδων λέξεων-εννοιών.

Σύμφωνα, επίσης, με το Υπουργείο Παιδείας: «η έγκαιρη διάγνωση της δυσλεξίας είναι και η καλύτερη λύση του προβλήματος, εφαρμόζοντας ανάλογη μέθοδο και προλαβαίνοντας άλλα προβλήματα». Ωστόσο το ποια είναι αυτή η μέθοδος ή ποια είναι τα μαθήματα διδασκαλίας που πρέπει να κάνει ένα δυσλεξικό παιδί προκειμένου να λύσει αυτό το πρόβλημά του, δε μας λέει. Η μόνη επίσημη κρατική οδηγία που υπάρχει σήμερα στα σχολεία για τα δυσλεξικά παιδιά είναι η εξής (Βλέπε Π.Δ. 465/81, άρθρο 4, Π.Δ. 238/88, άρθρο 13): Τα δυσλεξικά παιδιά να πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο με τα μη δυσλεξικά, για να μην αισθάνονται μειωτικά, και τα δυσλεξικά να μην εξετάζονται γραπτώς στις εξετάσεις παρά μόνο προφορικά! Συνεπώς το Υπουργείο Παιδείας όχι μόνο δεν έχει εντοπίσει το που επακριβώς οφείλεται η δυσλεξία, αλλά και αφήνει στην τύχη και στους ανειδίκευτους (γονείς και δασκάλους) να λύσουν πρόβλημά!

3. Τα πραγματικά αίτια και η θεραπεία της δυσλεξίας σήμερα

1. Η δυσλεξία, σύμφωνα με την έρευνά μας, οφείλεται στη ημιμάθεια-φοβία που προκαλείται στο μαθητή για τους εξής λόγους:

Α) Στα σημερινά λανθασμένα σχολικά βιβλία γραμματικής. Λένε ότι η Ελληνική γραφή είναι ιστορική, κάτι που είναι λάθος και συνεπώς είναι λάθος-ακατανόητος και ο τρόπος εκπαίδευσης που γίνεται σήμερα, όπως θα δούμε μέσα από τα παρακάτω.

Β) Στην αντιπαθητική ή κακή διδασκαλία. Όταν η διδασκαλία γίνεται ακατανόητα (με λάθος τρόπο), η γραφή σου φαίνεται δύσκολη να την κατανοήσεις, παθαίνεις σοκ-φόβο – δυσλεξία. Όταν σου παρουσιάζουν κάτι με μη λογική βάση, αυτό σου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο στην κατανόηση ή στην απομνημόνευση ή στη χρήση (στη δεξιοτεχνία σχεδιασμού των γραμμάτων, στην ορθογραφία κ.λπ) και μετά και το αντιπαθείς και δεν το μαθαίνεις σωστά. Όταν ο μαθητής βλέπει κάτι ως πάρα πολύ δύσκολο (εδώ, όταν νομίζεις ότι το μυαλό σου δεν χωρά τα σύμβολα, κανόνες κ.τ.λ. ή όταν νομίζεις ότι δεν μπορεί η δεξιοτεχνία σου να σχεδιάσει τα γράμματα κ.τ.λ.) όχι μόνο δεν το μαθαίνεις σωστά, αλλά επέρχεται και φοβία - ψυχική διαταραχή – άγχος, που, αν είσαι και ευερέθιστος, σε συνοδεύει και όποτε ασχοληθείς μ’ αυτό. Όταν ο μαθητής είναι απών σε μερικά μαθήματα ή αφηρημένος, χάνει τη συνέχεια και μετά όλα γίνονται δύσκολα, επέρχεται άγχος, φοβία κλπ.

Γ) Στον αντιπαθή ή κακό εκπαιδευτικό. Όταν ο δάσκαλος είναι αντιπαθής (προκαλείται όταν ο δάσκαλος είναι βίαιος, άσχημος κ.α.), επόμενο είναι να δημιουργηθεί στο μαθητή αντιπαθητική εικόνα και για τη γραφή. Σημειώνεται ότι η γραφή είναι το πρώτο μάθημα με το οποίο έρχεται σε επαφή ένα παιδί , άρα παίζει τεράστιο ρόλο το πώς θα γίνει η επαφή μεταξύ παιδιού και δασκάλου.

γ) Στην κακή ψυχική κατάσταση. Όταν ο μαθητής βρίσκεται σε άσχημη ψυχική κατάσταση, άρα δεν είναι σε θέση να συγκεντρωθεί και να καταλάβει ή αδυνατεί να συγκρατήσει στη μνήμη του τους κανόνες ορθογραφίας ή να εντοπίσει τα λάθη του ή να διαφοροποιήσει τους φθόγγους κ.λπ.

Όταν ένα παιδί είναι ευαίσθητο και συνάμα κατά την περίοδο της εκπαίδευσή του βλέπει π.χ. οι γονείς του να μαλώνουν ή αντίθετα να το βρίζουν άδικα κάποιοι (οι γονείς ή δάσκαλοι ή οι συμμαθητές κ.τ.λ.) για κάτι, είναι πιθανόν να πάθει απογοήτευση ή άσχημη ψυχική κατάσταση με συνέπεια τη δυσλεξία.

Γενικά, όταν οι μαθητές έχουν κακή ψυχική κατάσταση ή φόβο ή άγχος για τη γραφή (λόγω κακής εκπαίδευσης ή άλλης αιτίας) γίνονται ημιμαθείς και συνάμα όταν πάνε να γράψουν ή να διαβάσουν, ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι τους, κάτι όπως αυτό που παθαίνουν και αυτοί με αγοραφοβία ή αυτοί με πανικό, με επακόλουθο τη νευρολογική υπολειτουργία του εγκέφαλου και αποσυντονισμό κάπως των αισθήσεών, με συνέπεια: Να ξεχνούν. Να κάνουν ορθογραφικά λάθη. Να κάνουν άσχημα ή ακανόνιστα γράμματα (τα καλά γίνονται με σταθερό χέρι και ήρεμο χαρακτήρα). Να μην βλέπουν καλά ή να αργούν να συνδυάσουν πληροφορίες ή ερεθίσματα που προέρχονται από δυο ή περισσότερες αισθήσεις ή να τις λαμβάνουν λάθος. Να μην μαθαίνουν εύκολα την αντιστοιχία φθόγγων – γραμμάτων ή να μη μπορούν να προφέρουν άνετα όλους τους φθόγγους ή να τους μπερδεύουν λέγοντας π.χ. "λ" αντί "ρ"..... Να μη δίνουν την απαιτούμενη προσοχή και να ατονεί η παρατηρητικότητα τους. Όλα πάνε μετά ως αλυσίδα και τελικό επακόλουθο αυτών: απογοήτευση, ντροπή, μελαγχολία, απώλεια αυτοπεποίθησης, κοινωνική απομόνωση, εκρήξεις θυμού κ.α.

Παρέβαλε επίσης ότι ακόμη και οι φυσιολογικοί άνθρωποι, όταν εκνευριστούν ή όταν έχουν δίπλα τους άνθρωπο που το φοβούνται ή δεν τους αρέσει κ.τ.λ., γίνονται ανυπόμονοι, δεν βλέπουν τη ζωή ωραία, κάνουν λάθη, δε μαθαίνουν εύκολα, κάνουν άσχημα γράμματα και σχέδια κ.τ.λ., ενώ αντίθετα, όταν έχουν ωραία παρέα ή είναι ήρεμοι, βλέπουν τη ζωή πιο ωραία, κάνουν πιο ωραία γράμματα ή σχέδια, δεν κάνουν πολλά λάθη, μαθαίνουν πιο εύκολα κ.τ.λ. Ο λόγος και για τον οποίον λέγεται ότι το γραπτό κείμενο είναι και ο καθρέπτης της ψυχής εκείνου που το έγραψε.

Πιο απλά, αφού οι μαθητές με δυσλεξία είναι φυσιολογικά στο πνεύμα άτομα, όμως γράφουν ανορθόγραφα (π.χ. γράφουν «τόρα» αντί «τώρα», «καλή» ή «καλί» αντί «καλοί» …) ή μπερδεύοντας τους φθόγγους ( π.χ. γράφουν «παιθί» αντί «παιδί» …), επομένως οι μαθητές αυτοί από τη μια βρίσκονται κάτω από το κράτος του φόβου - ψυχικής διαταραχής - εκνευρισμού και από την άλλη της ημιμάθειας, δηλαδή δεν έχουν εμπεδώσει, αν και τα έχουν διδαχθεί:

1) Ποιοι και πόσοι επακριβώς είναι οι φθόγγοι των λέξεων,

2) Ποια και πόσα είναι επακριβώς τα γράμματα με τα οποία παριστάνουμε στη γραφή τους φθόγγους των λέξεων και την αντιστοιχία φθόγγων – γραμμάτων,

3) Την αιτία για την οποία υπάρχουν στη γραφή τα απρόφερτα γράμματα ι, υ στα: αι, οι, ει, υι…, καθώς και τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, ει & η & ι….,

4) Τη διαφορά μεταξύ των διφθόγγων: αϊ, εϊ, οϊ… και των διψήφων γραμμάτων: αι, ει, οι…,

5) Τα είδη των γραμμάτων (κεφαλαία, μικρά, ομόφωνα, απρόφερτα, ιδιοπρόφερτα….) και τους κανόνες με τους οποίους βάζουμε στις γραπτές λέξεις αφενός τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, η & υ & ι… (δηλαδή πότε π.χ. βάζουμε το γράμμα ο αντί ω, το γράμμα η αντί ι κ.τ.λ.) και αφετέρου τα κεφαλαία: Α, Β, Γ… και μικρά γράμματα: α, β, γ…, τα ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, διαλυτικά κ.τ.λ.) και τα σημεία στίξης (κόμμα, άνω τελεία, εισαγωγικά, θαυμαστικό κ.τ.λ.).

Ένα θέμα που φαίνεται τεράστιο και κάτι πάρα πολύ δύσκολο - περίπλοκο στην εκμάθησή του, αν διδαχθεί με τον τρόπο που λένε τα σχολικά βιβλία (δηλαδή με την αποστήθιση των λέξεων ως οπτικά ινδάλματα), όπως γίνεται στις ιστορικές γραφές (= οι σημερινές γραφές με λατινικό αλφάβητο) και κάτι πανεύκολο, αν διδαχθεί όπως πρέπει (δηλαδή με εκμάθηση των ετυμολογικών κανόνων), όπως είδαμε στο βιβλίο «Το Ελληνικό σύστημα γραφής», Α. Κρασανάκη.

2. Η δυσλεξία για τους Έλληνες δυσλεξικούς μαθητές καταπολεμείτε από τη μια με την αποβολή του άγχους ή των τυχών ψυχικών προβλημάτων τους και από την άλλη με την εκμάθηση - εξοικείωση τους ομαλά με τη γραφή. Δηλαδή με την από αρχής και όπως πρέπει διδασκαλία και της γραφής και της γλώσσας (αυτά είναι αλληλένδετα) από ένα δάσκαλο με κατανοητή - σωστή διδασκαλία, με ήρεμο χαρακτήρα (ώστε να μην εκνευρίζεται από τη βραδεία πρόοδο του μαθητή) και με νόηση τέτοια που να καταλαβαίνει που το παιδί έχει τη δυσκολία (που «κολλάει»).

Υπενθυμίζουμε από το βιβλίο «Το Ελληνικό σύστημα γραφής» Α. Κρασανάκη ότι η καταγραφή των λέξεων στην Ελληνική γραφή δε γίνεται ούτε ιστορικά, όπως λένε τα σχολικά βιβλία, ούτε μόνο φθογγικά, αλλά αφενός φθογγικά και αφ΄ ετέρου ανάλογα με την ετυμολογία τους. Δηλαδή ανάλογα αφενός με το τι μέρους λόγου ή τύπου είναι το σημαινόμενό τους και αφετέρου ανάλογα με τη ρίζα ή την πρωτότυπή τους λέξη, αν έχουμε λέξη παράγωγη και χρησιμοποιώντας ανάλογα τα ομόφωνα γράμματα Ω(ω) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) …, ώστε ο αναγνώστης να έχει βοήθεια και στην κατανόησή των λέξεων και στη διάκριση των ομοήχων, πρβλ π.χ.: Κρήτη > Κρητικός με –η- και κρίνω, κριτής > κριτικός με ι. Παρέβαλε ομοίως ότι τα κύρια ονόματα γράφονται με κεφαλαίο γράμμα και τα κοινά, καθώς και οι κοινές λέξεις με μικρό: νίκη & Νίκη, αγαθή & Αγαθή, Έλληνας & Ελληνική… Παρέβαλε ομοίως ότι τα θηλυκά γράφονται στην κατάληξη με –η ενώ τα ουδέτερα με –ι. τα επίθετα με –ο και τα ρήματα με –ω,ει: καλ-οί = με –οι, αν έχουμε επίθετο πληθ. & καλ-ή = με –η, αν έχουμε επίθ. θηλυκό ενικού & καλ-εί = με –ει, αν έχουμε ρήμα… Επομένως:

Α) Η Ελληνική γραφή δε μαθαίνεται με τον τρόπο που γίνεται στις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, δηλαδή με την αποστήθιση του «οπτικού ινδάλματος» των λέξεων, αλλά με το να μάθουν οι μαθητές να μάθουν από τη μια το αλφάβητο και το μηχανισμό του Ελληνικού συστήματος γραφής (κανόνες ορθογραφίας) και από την άλλη τις γλωσσολογικές γνώσεις που απαιτεί – καταγράφει το Ελληνικό σύστημα γραφής. Οι ετυμολογικές – γλωσσολογικές έννοιες που απαιτεί- καταγράφει το Ελληνικό σύστημα γραφής είναι: τα μέρη λόγου ( άρθρο, ουσιαστικό, ρήμα, επίθετο..), τα συστατικά στοιχεία των λέξεων (ρίζα, θέμα, κατάληξη, α’ & β’ συνθετικό κ.τ.λ.), οι τύποι των λέξεων (= η κλίση, τα γένη, οι αριθμοί, οι πτώσεις και τα πρόσωπα), η παραγωγή και η σύνθεση των λέξεων) και τα φθογγικά πάθη (συναίρεση, αφομοίωση..).

Β) Αν δε μάθει όλα τα πιο πάνω ο μαθητής και συνάμα, αν δεν κάνει πάρα πολύ εξάσκηση, είναι αδύνατο να μάθει να γράφει σωστά. Λειτουργικός αναλφάβητος θα γίνει ή δυσλεξικός.

Γ) Μόλις μάθει όλα τα πιο πάνω ο δυσλεξικός μαθητής, αμέσως θα του αποβληθεί και η ημιμάθεια και ο φόβος που έχει απέναντι στη γραφή.

Σημειώνεται, επίσης, ότι:

1) Δεδομένου ότι από τη μια δεν έχουν όλα τα παιδιά τον ίδιο δείκτη νοημοσύνης και από την άλλη, για να μάθεις κάτι με σχετική δυσκολία, όπως είναι η γραφή, θα πρέπει όχι μόνο να σου το διδάξουν με κατανοητό τρόπο, αλλά και να είσαι σε φυσιολογική (ήρεμη) κατάσταση, κάτι που λείπει σήμερα από πάρα πολλά παιδιά για τους γνωστούς λόγους του σημερινού τρόπου ζωής, άρα ο δάσκαλος θα πρέπει να γνωρίζει καλά όχι μόνο το σύστημα γραφής, αλλά και τι είδους παιδιά από άποψης ψυχικής και νοητικής κατάστασης διδάσκει, καθώς και τι πρέπει να κάνει από άποψης ψυχολογίας και εκπαίδευσης, ώστε να εφαρμόζει την ανάλογη διδασκαλία, να αφιερώνει τον ανάλογο χρόνο κ.τ.λ. Ωστόσο μια τέτοια εκπαίδευση δεν γίνεται στις Ελληνικές παιδαγωγικές σχολές, αφού εκεί αφενός δεν παραδίδονται μαθήματα παιδοψυχολογίας και αφετέρου διδάσκονται και λάθος βιβλία για την Ελληνική γλώσσα και γραφή, όπως θα δούμε πιο κάτω. Ο λόγος και για τον οποίο η δυσλεξία έχει φουντώσει τελευταία. Ας λάβουμε και υπόψη ότι η γραφή είναι το πρώτο μάθημα με το οποίο έρχονται σε επαφή τα παιδιά, άρα σ΄αυτό παθαίνουν το πρώτο στρεσάρισμα. Προ αυτού τα παιδιά που είναι αφενός ήρεμα ή έχουν καλή ψυχολογική κατάσταση και αφετέρου καλό δάσκαλο (σε χαρακτήρα, επιστημονική κατάρτιση κ.τ.λ) το ξεπερνούν. Αυτά που δεν έχουν, παθαίνουν, φυσικά, φοβία στη γραφή, άρα ημιμάθεια – δυσλεξία.

2) Ένας από τους βασικούς λόγους της δυσλεξίας, όπως προαναφέραμε, είναι η ψυχική διαταραχή ενός παιδιού. Κατόπιν αυτού ευάλωτα παιδιά για δυσλεξία, κάτι που πρέπει να γνωρίζουν οι εκπαιδευτικοί, είναι όχι μόνα εκείνα με ψυχικά ή ψυχολογικά προβλήματα (= τα: ανασφαλή, φοβητσιάρικα, ανυπόμονα, δειλά….), αλλά και τα φυσιολογικά, όταν είναι: δυσαρεστημένα, παραμελημένα, κακοποιημένα, κακομαθημένα, υιοθετημένα, ορφανά, ανάπηρα…. Κάθε παιδί, όταν βρίσκεται σε διαταραχή έχει ως συνέπεια να μη μπορεί να συγκεντρωθεί κατά την ώρα του μαθήματος. Επίσης δυσλεξία μπορεί να παρουσιάσουν και τα παιδιά εκείνα που κατά την ώρα της εκπαίδευσης: αφηρημένα ή απρόσεχτα ή ανέμελα … με συνέπεια να μη μαθαίνουν τη γραφή σωστά. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να γίνεται έγκαιρα διάγνωση για το ποια παιδιά είναι τέτοιου είδους και να τίθεται αυτό υπόψη του δασκάλου, για να προσέξει ιδιαίτερα την εκπαίδευσή τους ή για να οριστεί και ιδιαίτερος εκπαιδευτής ή παιδο-ψυχολόγος, αν χρειάζεται. Βέβαια, πολλοί γονείς, ενώ βλέπουν ότι κάτι δεν πάει καλά με τα γραπτά του παιδιού τους, δεν το γνωρίζουν αυτό στο δάσκαλο και μεταθέτουν το πρόβλημα για αργότερα, σημαδεύοντας έτσι τη σχολική του επίδοση και τραυματίζοντας το ψυχισμό του κόσμο.

3) Το να σταματάμε να διδάσκουμε τη γραφή στα δυσλεξικό παιδιά ή να μην εξετάζονται γραπτώς είναι ενέργεια καταστροφή. Έτσι τα οδηγούμε μια ώρα ενωρίτερα στο περιθώριο, αφού τα περισσότερα πράγματα σήμερα στη ζωή τα μαθαίνουμε όχι με το να μας τα πουν οι άλλοι, αλλά διαβάζοντάς τα οι ίδιοι από τα βιβλία. Ας λάβουμε υπόψη μας ότι με τη γραφή δίδεται η δυνατότητα στο μαθητή να γράψει κάτι που ακούει σε κάποια στιγμή και δεν είναι εύκολο να το απομνημονεύσει αμέσως. Ομοίως στα γραπτά κείμενα του μαθητή φαίνονται όχι μόνο τα ορθογραφικά λάθη, αλλά και τα της σκέψης, του τι έχει ξέρει επακριβώς κ.τ.λ.. Επομένως, αν κάποιος δεν ξέρει να γράφει και να διαβάζει δεν μπορούμε και να του υπαγορεύσουμε, και να του διορθώσουμε τα λάθη κ.τ.λ. Η λύση είναι η άμεση εντόπιση του προβλήματος και θεραπεία.

4) Φυσικά, πολλά παιδιά, ενώ δεν έχουν κανένα πνευματικό ή οικογενειακό κ.τ.λ. πρόβλημα, παρουσιάζουν σημάδια δυσλεξίας, επειδή είναι ημιμαθείς στο θέμα της γραφής ή δεν έχουν εξασκηθεί πλήρως. Για να γράφεις ωραία και χωρίς λάθη, θα πρέπει από τη μια να είσαι ήρεμος και συνάμα να μάθεις όλους τους κανόνες γραφής και από την άλλη να εξασκηθείς, δηλαδή να γράψεις αρκετά κείμενα (δοκιμαστικές εκθέσεις), ώστε να τριφτείς. Τα άλλα είναι ημίμετρα και ως εξ αυτού ανάλογα είναι και το αποτέλεσμα. Από τα λάθη που κάνει ένα δυσλεξικό παιδί καταλαβαίνουμε και το τι ακριβώς είναι αυτό που το προβληματίζει και το αντιμετωπίζουμε ανάλογα. Για παράδειγμα, όταν δεν τονίζει καλά τις λέξεις (γράφει π.χ. Θεοδώρος αντί Θεόδωρος) αυτό σημαίνει ότι είναι ή απρόσεχτος ή συγχυσμένος λόγω άγνοιας, μερικής ή ολικής, της τονικής κλίσης και παραγωγής των λέξεων. Υπενθυμίζουμε ότι μερικές λέξεις κατά την κλίση και παραγωγή μετακινούν τον τόνο από συλλαβή σε συλλαβή, ενώ άλλες όχι, πρβλ π.χ.: Θεόδωρος, Θεόδωρου ή Θεοδώρου, υπόγειος > υπογείως…, ενώ Ιωάννης, Ιωάννη… Ομοίως, όταν γράφει λάθος τις καταλήξεις ή τα θέματα των λέξεων ( γράφει π.χ. αυτί αντί αυτοί ή αυτή ή αφτί) αυτό σημαίνει ότι έχει άγνοια, μερικής ή ολικής, αφενός των κανόνων της γραμματικής (π.χ. το ότι τα θηλυκά γράφονται με –η, τα ουδέτερα με –ι,ο, τα ρήματα με –ω,ει…) και αφετέρου των γλωσσολογικών γνώσεων που απαιτεί – υποδείχνει η Ελληνική γραφή (δεν γνωρίζει τα μέρη λόγου, τους τύπους κ.τ.λ.) δεν γνωρίζει τα συστατικά στοιχεία των λέξεων απ΄όπου φαίνεται η έννοια ή το μέρος λόγου κ.τ.λ. κ.τ.λ. (Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο «Το Ελληνικό σύστημα γραφής» Α. Κρασανάκη)

5) Πολλοί γονείς και δάσκαλοι, επειδή ξέρουν τη γραφή μηχανικά (δηλαδή χωρίς να γνωρίζουν ενσυνείδητα αφενός τους κανόνες γραφής και αφετέρου τις ετυμολογικές έννοιες που υποδείχνει – καταγράφει η Ελληνική γραφή), δε δίδουν στο παιδί να καταλάβει όπως πρέπει το σύστημα γραφής. Δηλαδή δεν του δίδουν απάντηση σε όλα τα ερωτήματα: «ποιο, πού, πώς, πότε, γιατί» και έτσι το παιδί κάπου κολλάει – εκνευρίζεται και δε μαθαίνει όπως πρέπει το σύστημα γραφής. Για παράδειγμα, ρωτήσαμε τη μάνα κάποιου δυσλεξικού παιδιού, που σημειωτέον είναι πτυχιούχος (φιλόλογος), να μας πει πόσοι είναι οι φθόγγοι της Ελληνικής γλώσσας και δεν ήξερε. Τη μια μας έλεγε ότι αυτοί είναι 24, την άλλη 18 κ.τ.λ. Ωστόσο αυτή ήξερε να γράφει κάπως σωστά, όμως ασυνείδητα. Δηλαδή, ενώ γνωρίζει κατά βάθος τα στοιχεία και τους κανόνες γραφής δεν ξέρει να τους πει, άρα ξεδιαλύνει, διδάξει κ.τ.λ. Είχε μάθει να γράφει πρακτικά, του τύπου π.χ. «καλοί άνθρωποι» (το καλοί με –οι), ενώ «καλή γυναίκα» (το καλή με –η) κ.τ.λ. Ομοίως ρωτήσαμε τη μάνα κάποιου άλλου δυσλεξικού παιδιού, που σημειωτέον είναι δασκάλα, την αιτία που βρίσκονται στη γραφή τα γράμματα: ω & ο, η & υ & ι… και δεν ήξερε. Απλώς μας επαναλάμβανε άλλοτε τις απόψεις του Έρασμου για την ιστορική Ελληνική γραφή και την άλλη τις απόψεις των αλεξανδρινών γραμματικών για τα μακρά και βραχέα φωνήεντα κ.τ.λ.(Για τους φθόγγους, το μηχανισμό, τους κανόνες κ.τ.λ. του Ελληνικού συστήματος γραφής βλέπε στο βιβλίο «Το Ελληνικό σύστημα γραφής», Α. Κρασανάκη.)

6) Πολλά παιδιά με δυσλεξία, αν και σήμερα διδάσκονται σωστά τη γραφή, αδυνατούν να τη μάθουν - κατανοήσουν. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί βρίσκονται ακόμη σε εκνευρισμό – φοβία απέναντι στη γραφή είτε γιατί η διδασκαλία τους δεν είναι όπως πρέπει είτε γιατί, όταν κάποιος από μικρός πάρει κάτι στραβά ή το φοβηθεί, κατόπιν δύσκολα το διορθώνει. Η δυσλεξία, όπως είπαμε πιο πριν, είναι κάτι όπως ο πανικός ή η αγοραφοβία, επομένως χρειάζεται όχι βία, αλλά εξοικείωση με τη γραφή με ενθάρρυνση, επιμονή και υπομονή, για να την ξεπεράσουμε. (Για το σωστό και γρήγορο τρόπο διδασκαλίας του Ελληνικού συστήματος γραφής βλέπε στο βιβλίο «Το Ελληνικό σύστημα γραφής», Α. Κρασανάκη.)

7) Σύμφωνα με τη ψυχολόγο Μυρσίνη Κωστοπούλου, η δυσλεξία είναι μαθησιακή διαταραχή νευρολογικής φύσεως, η οποία επηρεάζει αρνητικά την εκμάθηση και την επεξεργασία της γλώσσας. Εκδηλώνεται με δυσκολίες στην ανάγνωση, στη γραφή, στην ορθογραφία και άλλοτε στην αριθμητική. Για την ίδια, η δυσλεξία οφείλεται στην αλληλεπίδραση γενετικών και νευρο-βιολογικών μηχανισμών, είναι κληρονομική (εμφανίζεται συχνότερα σε βιολογικούς συγγενείς πρώτου βαθμού) και πρόσφατες έρευνες εντοπίζουν τις ρίζες της σε συγκεκριμένο γονίδιο. Τα λεγόμενα αυτά της κ. Κωστοπούλου από ψυχολογικής άποψης είναι πάρα πολύ σωστά. Απλώς μιλά γενικά και συνάμα φαίνεται να μη λαμβάνει υπόψη της και τους παράγοντες των δύσκολων γραφών και τη λανθασμένη ή ακατανόητη διδασκαλία, καθώς και τους άλλους λόγους που είδαμε πιο πριν. Κάτι, όμως, που παραδέχθηκε σε μια επικοινωνία που είχαμε μαζί και κατά την οποία βγήκαν πολλά από τα συμπεράσματα που βλέπετε εδώ. Φυσικά, το ευερέθιστο ή ο αγχωτικός χαρακτήρας ενός παιδιού από μόνος του δεν είναι και η αιτία που έγινε δυσλεξικό. Για να γίνει ένα παιδί δυσλεξικό φταίνε και οι άλλοι λόγοι (ή μέρος αυτών) που είδαμε πιο πριν. Φυσικά και η δυσλεξία αυτή καθ’ αυτή δεν είναι κληρονομική. Κληρονομικός είναι ο χαρακτήρας και, αν αυτός είναι αγχωτικός ή νευρωτικός, υπάρχει και το ενδεχόμενο, αν δε σε προσέξουν, να γίνεις δυσλεξικός.

8) Οι Έλληνες σχολικοί σύμβουλοι, για να δικαιολογήσουν τα αίτια των μαθησιακών προβλημάτων (δυσλεξίας, ανορθογραφίας, αναλφαβητισμός κ.τ.λ.) που προκαλεί η από τα βιβλία τους λανθασμένη διδασκαλία της Ελληνικής γραφής, λένε τα εξής, σχετικά με τα μαθησιακά προβλήματα: «Μια αιτία για την κρίση αυτή (εννοείται για τα μαθησιακά προβλήματα) θα μπορούσε να θεωρηθεί η απόσταση που τα διάφορα αλφαβητικά συστήματα έχουν από τη γραφή……. Ο προφορικός λόγος διαφοροποιείται κατά τη γεωγραφική τάξη και το γεωγραφικό διαμέρισμα και εξελίσσεται διαρκώς μέσα στο χρόνο, αντίθετα το σύστημα γραφής είναι αναγκαστικά κοινό για όλους τους ομιλητές και διότι οι άνθρωποι δένονται συναισθηματικά με τη γραπτή μορφή των λέξεων της γλώσσας τους.. Δε διαβάζουμε γράμμα προς γράμμα, αλλά αναγνωρίζουμε τα σχήματα των λέξεων ως σύνολα με τον ίδιο τρόπο που αναγνωρίζουμε τα πρόσωπα των φίλων μας. Το πρόβλημα αυτό ξεπερνιέται με την κατάλληλη διδασκαλία, παραμένει όμως για τους δυσλεξικούς μαθητές... Μια δεύτερη, και ουσιαστικότερη, αιτία για την κρίση των σχολείων είναι ότι η κριτική ανάγνωση ενός κειμένου καθώς και η γραπτή έκφραση είναι επίκτητες ικανότητες και όχι έμφυτες, όπως ο προφορικός λόγος...... Ο κόσμος της γραφής είναι για το μέσο άνθρωπο ο κόσμος των ανεξέλεγκτων διισταμένων απόψεων...... Ένας Γάλλος, Γερμανός ή Έλληνας χρειάζεται είκοσι χρόνια, για να αποκτήσει πλήρη ευχέρεια στο γραπτό λόγο»..... («Έκθεση- Έκφραση για το Λύκειο», τεύχος Α', Χρ. Τσολάκη Δ. Τομπαϊδη κ.α.). Ωστόσο αυτά είναι λάθος ή απόψεις που ισχύουν για άλλες γραφές, γιατί:

α) Και ο γραπτός και ο προφορικός λόγος (η γλώσσα) δεν είναι κάτι το έμφυτο, αλλά το επίκτητο. Έμφυτα είναι μόνο η γλωσσο-γραμματική ικανότητα του ανθρώπου (λόγω: λογικής, αυτιών, στόματος, ματιών, γλώσσας κ.τ.λ.), όπως λέει ο Επίκουρος. Αν δεν ήταν έτσι, όλοι οι άνθρωποι θα μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Παρέβαλε και ότι όταν γεννηθεί ο άνθρωπος, όπως τα ζώα, δεν γνωρίζει ούτε γραφή ούτε γλώσσα και το ποια γλώσσα και ποια γραφή θα χρησιμοποιεί εξαρτάται από το αυτές που θα του μάθουν οι άλλοι. Τώρα, επειδή η γραφή διδάσκεται μετά που θα μάθουμε τη γλώσσα (σε πιο μεγάλη ηλικία) και συνάμα η γραφή είναι κάτι το διαφορετικό από τη γλώσσα, γι αυτό και αντιμετωπίζουν διαφορετικά προβλήματα.

β) Η Ελληνική γραφή δεν είναι ιστορική, για να λέμε τα πιο πάνω (δηλαδή ότι είναι δύσκολη ή ότι εκεί άλλα βλέπουμε και άλλα διαβάζουμε… ). Ιστορικές είναι π.χ. οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες και επομένως εκεί ισχύουν κάποια από τα ως άνω αναφερόμενα και απ΄όπου (από τα βιβλία διδασκαλίας των γραφών αυτών) αντέγραψαν οι ως άνω Έλληνες σχολικοί συγγραφείς χωρίς να ελέγξουν, αν αυτά ισχύουν και στην Ελλάδα.

Σαφώς πολλές γραφές είναι φοβερά δύσκολες στην εκμάθησή τους και ως απ’ αυτό προκαλούν σε πολλούς μαθητές ψυχική διαταραχή - δυσλεξία. Για παράδειγμα η Κινέζικη γραφή έχει κάπου 50.000 ιδεογράμματα, κάτι που δίδει και το μέτρο της δυσκολίας της και για να διαβάσει κάποιος μια εφημερίδα, θα πρέπει να ξέρει τουλάχιστον 3.000 ενώ, για να διαβάσει λογοτεχνία, 6.000 περίπου! Έτσι η κινέζικη γραφή απαιτεί αυξημένες πνευματικές ικανότητες ή εδώ, για να μάθουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε, θα πρέπει να διαθέτουμε και πάρα πολύ μυαλό και πάρα πολύ χρόνο, για να απομνημονεύσουμε ένα-ένα τα ιδεογράμματα. Κάτι τέτοιο ισχύει και στις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική κ.α.) λόγω ιστορικής γραφής, αφού και εδώ θα πρέπει να απομνημονεύσουμε μια-μια την ορθή γραφή των λέξεων μια και οι πιο πολλές λέξεις δεν γράφονται ως προφέρονται, αλλά ως γράφονται στη λατινική ή στην αρχαία Ελληνική, πρβλ π.χ. Ελληνικά: ιδέα, τιταν, Ευρώπη… = αγγλικά idea, titan, Europe … (προφορά: «αϊντία», «ταϊτάν», «γιούροπ»…). Αυτή η δυσκολία στην Ελληνική γραφή, όπως θα δούμε πιο κάτω, δεν υπάρχει και ως απ΄αυτό δεν θα έπρεπε να υπάρχει δυσλεξία σε Έλληνες μαθητές. (Περισσότερα για την «ιστορική γραφή» βλέπε πιο κάτω .)

9) Κάποιοι Έλληνες σχολικοί σύμβουλοι λένε ότι η Ελληνική γραφή είναι επιδεξιότητα που αδυνατούν να εννοήσουν ορισμένα παιδιά από εργατικές και φτωχές τάξεις για κοινωνικούς και ατομικούς λόγους ή ότι δυσλεξικοί είναι οι χαμηλής νοημοσύνης μαθητές. Ωστόσο και αυτά είναι λάθος δικαιολογίες, γιατί:

α) Η Ελληνική γραφή, όπως και οι άλλες δεν είναι κάτι το λεπτεπίλεπτο ή κάτι το τυχαίο ή κάτι που ο καθένας κάνει ότι θέλει αρκεί να φαίνεται ωραίο, για να μιλούμε για επιδεξιότητα, αλλά ένα συγκεκριμένο σύστημα γραφής (συγκεκριμένα σύμβολα και συγκεκριμένοι κανόνες χρήσης αυτών των συμβόλων) και που ή τα μαθαίνεις (ξέρεις) και γράφεις ή που δεν τα ξέρεις και δεν γράφεις.

β) Αν η δυσλεξία είναι αποτέλεσμα νοημοσύνης, τότε οι δυσλεξικοί δεν θα έπρεπε να μάθουν και τη γλώσσα, που είναι κάτι απείρως δυσκολότερο.

γ) Το Ελληνικό σύστημα γραφής, αν διδαχθεί όπως πρέπει, είναι κάτι πανεύκολο. Μαθαίνεται και μάλιστα τέλεια μόλις σε 30 μόλις λεπτά, όπως είδαμε στο βιβλίο «Το Ελληνικό σύστημα γραφής», Α. Κρασανάκη, οπότε δεν μπορούμε να μιλούμε για παιδιά που αδυνατούν να το εννοήσουν κ.τ.λ..

Βέβαια, έτσι που διδάσκεται σήμερα στα σχολεία η Ελληνική γραφή (διδάσκεται όμοια με τον τρόπο που διδάσκονται οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, επομένως λάθος, γιατί η Ελληνική γραφή δεν είναι ιστορική, όπως οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες) γίνεται ακατανόητη με συνέπεια είτε τον εκνευρισμό και ανικανότητα πολλών μαθητών να συλλάβουν το μηχανισμό της Ελληνικής γραφής, άρα ημιμάθεια – απέχθεια - αποστροφή για μάθηση και σχολείο, άρα δυσλεξία ή αναλφαβητισμός κ.τ.λ. είτε η διδασκαλία εκμάθησης της γραφής να διαρκεί μέχρι να επινοήσει - καταλάβει ο μαθητής από μόνος και από πείρας ότι η Ελληνική γραφή δεν γίνεται με τον απομνημονεύεις μια-μια τη γραφή των λέξεων, όπως λένε τα σχολικά βιβλία και οι δάσκαλοι σήμερα, αλλά με κανόνες, γράφοντας π.χ. τα ρήματα με –ω: καλώ, τα ουδέτερα με –ο: καλό, τα θηλυκά με –η: καλή...

10) Οι μαθητές με δυσλεξία φαίνονται αφ’ ενός να χάνουν τον ειρμό ή τη συνοχή της σκέψης τους, γιατί απλούστατα δουλεύουν κάτω από το κράτος του φόβου - στρες, άρα κουράζονται και όταν δεν τους προσέχει ο δάσκαλος χαλαρώνουν και ο νους τους μεταφέρεται αλλού, σε πιο απλά πράγματα. Οι ίδιοι φαίνονται να έχουν πρόβλημα προσανατολισμού ή ψυχολογικά προβλήματα, επειδή, όπως προαναφέραμε βρίσκονται κάτω από το κράτος του φόβου – εκνευρισμού απέναντι στη γραφή. Παρέβαλε και ότι όταν μας νευριάσει ή φοβίσει κάτι, όχι μόνο χάνουμε τα λόγια μας, κάνουμε λάθη στους υπολογισμούς μας κ.τ.λ. Μέχρι και τον προσανατολισμό μας χάνουμε.

4. ΝΟΜΟΙ, ΕΓΚΥΚΛΙΟΙ και Π.Δ. του Υπουργείου Παιδείας:

1) Ν. 2817/2000 (ΦΕΚ 78/Α΄) «Εκπαίδευση των ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες»
2) Π. Δ. 60/2006 - (ΦΕΚ 65Α΄) «Αξιολόγηση των μαθητών του Ενιαίου Λυκείου»
3) Π. Δ. 71/24-04-2007 - (ΦΕΚ 85Α') «Αξιολόγηση των μαθητών του Επαγγελματικού Λυκείου»
4) Εγκύκλιος ΥΠΕΠΘ Γ6/106/3-4-1992 «Μαθητές με δυσλεξία»
5) Εγκύκλιος ΥΠΕΠΘ Γ6/216/10-6-1997 «Εξέταση δυσλεξικών μαθητών/τριών»
6) Εγκύκλιος ΥΠΕΠΘ Γ2/1846/17-5-2000 «Τρόπος εξέτασης δυσλεξικών μαθητών/τριών»
7) Εγκύκλιος ΥΠΕΠΘ Γ6/532/9-5-2001 «Συμπληρωματικές οδηγίες για τον τρόπο εξέτασης δυσλεξικών μαθητών/τριών»
8) Εγκύκλιος ΥΠΕΠΘ Β6/1351/11-5-2001 «Τρόπος και εξέταση των Φυσικώς Αδυνάτων»
9) Εγκύκλιος ΥΠΕΠΘ Β6/32605/6-4-2004 «Εξέταση Φυσικώς Αδυνάτων υποψηφίων»

• Νόμος 2817/2000 (Εκπαίδευση των ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και άλλες διατάξεις), Άρθρο 1, παρ. 2«2.

Στα άτομα αυτά (σ.σ. με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες)
α) Έχουν νοητική ανεπάρκεια ή ανωριμότητα.
β) Έχουν ιδιαίτερα σοβαρά προβλήματα όρασης (τυφλοί, αμβλύωπες) ή ακοής (κωφοί, βαρήκοοι).
γ) Έχουν σοβαρά νευρολογικά ή ορθοπεδικά ελαττώματα ή προβλήματα υγείας.
δ) Έχουν προβλήματα λόγου και ομιλίας.
ε) Έχουν ειδικές δυσκολίες στη μάθηση, όπως δυσλεξία, δυσαριθμησία, δυσαναγνωσία.
στ) Έχουν σύνθετες γνωστικές, συναισθηματικές και κοινωνικές δυσκολίες
και όσοι παρουσιάζουν αυτισμό και άλλες διαταραχές ανάπτυξης»

• Προεδρικό Διάταγμα 60/2006 - ΦΕΚ 65Α΄ (Αξιολόγηση μαθητών Ενιαίου Λυκείου), Άρθρο 27, παρ. 1• Προεδρικό Διάταγμα 71 - ΦΕΚ 85 / τ. Α’ /24-04-2007 (Αξιολόγηση των μαθητών της Α ΄ τάξης του Επαγγελματικού Λυκείου), Άρθρο 18, παρ. 1

«α) Εξετάζονται μόνο προφορικά κατόπιν αιτήσεώς τους οι μαθητές που αδυνατούν να υποστούν γραπτή εξέταση επειδή:

ι) είναι τυφλοί, σύμφωνα με το Ν. 958/79 (ΦΕΚ 191 Α΄) ή έχουν ποσοστό αναπηρίας στην όρασή τους τουλάχιστον 80%,

ιι) έχουν κινητική αναπηρία τουλάχιστον 67% μόνιμη ή προσωρινή, που συνδέεται με τα άνω άκρα,

ιιι) πάσχουν από σπαστικότητα των άνω άκρων,

ιν) πάσχουν από κάταγμα ή άλλη προσωρινή βλάβη των άνω άκρων που καθιστά αδύνατη τη χρήση τους για γραφή,

ν) η επίδοσή τους στα μαθήματα δεν είναι δυνατόν να ελεγχθεί με γραπτές εξετάσεις λόγω ειδικής διαταραχής του λόγου (δυσλεξίας)

Η σχετική αίτηση υποβάλλεται στο Λύκειό τους συνοδευόμενη από τη γνωμάτευση, σύμφωνα με το ισχύον κάθε φορά σύστημα πιστοποίησης αναπηρίας της οικείας υγειονομικής επιτροπής για τις περιπτώσεις ι) έως ιν), από την οποία να προκύπτει ότι η επίδοσή τους στα μαθήματα δεν είναι δυνατόν να ελεγχθεί με γραπτές εξετάσεις. Για την περίπτωση ν) απαιτείται προσκόμιση ειδικής διαγνωστικής έκθεσης από το Κέντρο Διάγνωσης, Αξιολόγησης και Υποστήριξης (ΚΔΑΥ) που λειτουργεί στην Περιφέρεια της οικείας Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης ή της οικείας Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης. Στην περίπτωση κατά την οποία δε λειτουργεί ΚΔΑΥ ούτε στην Περιφέρεια της οικείας Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης ή είναι αδύνατη η πιστοποίηση από το ΚΔΑΥ που λειτουργεί, για αντικειμενικούς και μόνο λόγους που βεβαιώνονται από τον οικείο Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης, γίνεται δεκτή ειδική διαγνωστική έκθεση αναγνωρισμένου δημόσιου ιατροπαιδαγωγικού κέντρου ή σταθμού, με την οποία πιστοποιείται ότι είναι αδύνατος ο έλεγχος των γνώσεων με γραπτή εξέταση λόγω δυσλεξίας.

Η διαγνωστική αυτή έκθεση ισχύει για τρία χρόνια από την έκδοσή της, Εγκύκλιος Γ6/106/3-4-1992 ΥΠ.Ε.Π.Θ. (Μαθητές με δυσλεξία)

«3. Οι δυσλεξικοί μαθητές σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις απαλλάσσονται από τις πάσης φύσεως γραπτές εξετάσεις και εξετάζονται μόνον προφορικά. Η όλη αξιολόγηση πρέπει να γίνεται με κατανόηση, διακριτικότητα, αγάπη και εξάντληση της επιείκειας από όλους τους εκπαιδευτικούς με απώτερο στόχο την ενίσχυση και ενθάρρυνση του δυσλεξικού μαθητή. Ας σημειωθεί ότι η επανάληψη της τάξης από έναν δυσλεξικό μαθητή και μάλιστα στην υποχρεωτική εκπαίδευση (Δημοτικό - Γυμνάσιο) μπορεί να οδηγήσει στην εγκατάλειψη της προσπάθειας για μάθηση και αξιοποίηση των δυνατοτήτων του, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να του δημιουργήσει ψυχολογικά, εκπαιδευτικά και κοινωνικά προβλήματα. Επισημαίνεται όμως ότι δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να διαφαίνεται από την πλευρά του καθηγητή προς το δυσλεκτικό μαθητή η επιβαλλομένη διακριτική μεταχείριση».

• Εγκύκλιος Γ2/1846/17-5-2000 ΥΠ.Ε.Π.Θ. (Τρόπος εξέτασης δυσλεξικών μαθητών/τριών)

«4. Σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις, η αξιολόγηση των μαθητών/τριών αυτών με τις ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες γίνεται με προφορική εξέταση, δεδομένου ότι δυσκολεύονται να διατυπώσουν γραπτά τις σκέψεις τους και την όποια αποκτημένη γνώση τους. Η εξέτασή τους πρέπει να διεξάγεται μέσα σ’ ένα κλίμα ασφάλειας, αποδοχής και σεβασμού της ιδιαιτερότητάς τους. Γι αυτό το λόγο θα πρέπει να τους παρέχεται η δυνατότητα να χρησιμοποιούν το πρόχειρό τους, προκειμένου να σημειώσουν σ’ αυτό οτιδήποτε κρίνουν απαραίτητο για το θέμα, το οποίο στη συνέχεια θα αναπτύξουν προφορικά. Σε καμία περίπτωση οι πρόχειρες σημειώσεις δε συνυπολογίζονται στον τελικό βαθμό. Πρέπει ακόμα να τους παρέχονται διευκρινίσεις και να τους δίνεται επιπλέον χρόνος, στην περίπτωση που θα ζητηθεί.Στα θεωρητικά μαθήματα ενδέχεται ο εξεταζόμενος να μην μπορεί ή να δυσκολεύεται να αποδώσει σε συνεχή λόγο ένα γνωστικό αντικείμενο, οπότε κρίνεται σκόπιμο να απαντά σε ερωτήσεις που θα του υποβάλλονται. Ως προς την εξέταση στο μάθημα της έκθεσης, η αξιολόγηση να επικεντρώνεται στην κατανόηση των βασικών εννοιών του θέματος και στην παρουσίαση των επιχειρημάτων του.

Στην εξέταση στα πρακτικά μαθήματα π.χ. Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία είναι πιθανό ο μαθητής/τρια να μη χρησιμοποιεί σωστά τα πρόσημα ή να κάνει λάθη στις πράξεις. Τότε ο καθηγητής χρειάζεται να παρεμβαίνει, να επισημαίνει το λάθος και να τον/την υποβοηθεί να προχωρήσει. Επιπλέον, οι εξεταστές ας έχουν υπόψη τους, πως ο δυσλεξικός μαθητής/τρια παρουσιάζει αισθητή αδυναμία στην απομνημόνευση τύπων και ορισμών»

Κατεβάστε το έγγραφο Φ.252/33551/4.4.2003 ΥΠ.Ε.Π.Θ. που συνοψίζει αυτά που ισχύουν για τους μαθητές με δυσλεξία και τον τρόπο εξέτασης τους και στις Πανελλαδικές.

Αν έχετε δυσλεξία και θέλετε να αποκτήσετε το πιστοποιητικό πρέπει να πάτε σε ένα από τα Κέντρα Πιστοποίησης Δυσλεξίας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄

ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ

1. Τι είναι ο αναλφαβητισμός

Σύμφωνα με την UNESCO:

Αναλφάβητος είναι το πρόσωπο που δεν είναι ικανό να γράψει και να διαβάσει κατανοώντας μια απλή και σύντομη έκθεση γεγονότων, σχετικά με την καθημερινή ζωή.

Λειτουργικός αναλφάβητος είναι το πρόσωπο το οποίο δεν είναι ικανό να ασκήσει όλες εκείνες τις αναγκαίες δραστηριότητες για τις οποίες είναι απαραίτητη η γνώση της γραφής και ανάγνωσης για το συμφέρον της καλής λειτουργίας της ομάδας και της κοινότητάς του, καθώς επίσης και για να του επιτρέψουν να συνεχίσει να διαβάζει και να γράφει τόσο για τη δική του ανάπτυξη όσο και της κοινότητάς του.

Σύμφωνα με την Ελληνική λαϊκή αντίληψη αναλφάβητος είναι ο αγράμματος άνθρωπος και "άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο". Πιο απλά, αναλφάβητος είναι εκείνος που, ενώ έφθασε σε μια μεγάλη ηλικία, δε γνωρίζει ούτε να γράφει ούτε και να διαβάζει και συνεπώς δεν μπορεί να αποταμιεύει την πείρα του ή να επικαλείται την πείρα των άλλων με το διάβασμα κ.τ.λ., άρα έχει τεθεί σε δεύτερη μοίρα, τόσο στην εργασία και παραγωγή όσο και στο θέαμα και ψυχαγωγία.

2. Τα αίτια του αναλφαβητισμού

Ο αναλφαβητισμός δημιουργείται λόγω της αποχής των αναλφάβητων κατά την παιδική ηλικία από το σχολείο για διάφορους λόγους, όπως λόγω: πολέμου ( άρα κλείσιμο των σχολείων), επαγγελματικού Status, κοινωνικών και γεωγραφικών συνθηκών, φτώχειας (αδυναμίας πληρωμής των διδάκτρων), υγείας (αρρώστιες που συνεπάγονται απουσίες από το μάθημα, προβλήματα όρασης ή ακοής) κ.α.

3. Ο ξένος αναλφαβητισμός

Για τον αναλφαβητισμό στις ξένες γλώσσες (κινέζικη, αγγλική κ.τ.λ.) φταίνε κυρίως τα δύσκολα και «εν πολλοίς» ακατανόητα συστήματα γραφής τους, που ως απ’ αυτό δημιουργούν αποστροφή ή αντιπάθεια στο μαθητή. Παρέβαλε π.χ. ότι οι λαοί που γράφουν ιδεογραφικά (Κινέζοι, Ιάπωνες...) έχουν ένα σύστημα γραφής πάρα πολύ δύσκολο και χρονοβόρο στην εκμάθησή του, αφού για να μπορέσει κάποιος να γράψει και να διαβάσει μ’ αυτό το σύστημα, θα πρέπει να ξέρει-μάθει κάπου 30.000 - 50.000 ιδεογράμματα, άρα ένα τεράστιο ποσό για τη μνήμη του μαθητή, άρα πως να μην δημιουργηθεί εκεί αποστροφή στους μαθητές και εκατομμύρια αναλφάβητοι. Παρέβαλε, ομοίως, ότι όσοι λαοί χρησιμοποιούν τους λατινικούς χαρακτήρες (Αγγλοι, Ολλανδοί κ.τ.λ.) έχουν ιστορική γραφή και εξ αυτού εκεί:

α) άλλα βλέπεις και άλλα διαβάζεις, βλέπεις π.χ. τη γραφή idea και προφέρεις «αϊντία» αντί «ιντέα»,

β) για να μάθεις να γράφεις και να διαβάζεις πρέπει να απομνημονεύσεις μια μια τη γραφή-προφορά των λέξεων, κάτι όπως τα ιδεογράμματα στην ιδεογραφική γραφή, άρα κάτι πολύ δύσκολο και χρονοβόρο.

γ) δεν υποδεικνύεις-βοηθάς στην υπόδειξη του ορθού συλλαβισμού και στην πιστή ή ορθή προφορά των λέξεων,

δ) κάθε γράμμα έχει πάρα πολλές προφορές, πρβλ π.χ. τις λέξεις: go (προφορά «γκόου»), one («ουάν»), on («ον»), come («κάμ»),.. όπου το γράμμα ο προφέρεται πότε ο, πότε α, πότε ουα, πότε οου…

ε) για να μάθει εκεί κάποιος μαθητής να γραφεί και να διαβάζει, θα πρέπει να απομνημονεύσει μια μια τη γραφή όλων των λέξεων, κάτι ως γίνεται με την απομνημόνευση των ιδεογραμμάτων.

Αυτό συμβαίνει, γιατί η γραφή αυτή δε γράφει φθογγικά τις λέξεις, αλλά ως έχουν (φωτογραφικά) στη λατινική ή Ελληνική γραφή (παρά το ότι εκεί μπορεί και να προφέρονται αλλιώς οι ίδιες λέξεις), πρβλ π.χ. Ελληνικά: ιδέα, Ευρώπη, κούπα ή κύπελλο, γράμμα, φιλοσοφία... = αγγλικά: idea, Europe, cup, grammar, philosophy….. (προφορά αγγλική: «αϊντία, γιούροπ, κάπ, γκράμαρ» …)

Αυτά είναι και οι λόγοι που Έρασμος, Saussare κ.α. έχουν ζητήσει την κατάργηση των σημερινών γραφών με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλικής, γαλλικής, ολλανδικής κ.τ.λ.) και δημιουργία μιας άλλης που να έχει τόσα γράμματα όσοι και οι φθόγγοι. Κάτι που ως προς το δεύτερο δεν είναι σωστό, γιατί αν γράφουμε τις λέξεις μόνο φθογγικά δεν είναι δυνατόν να διακρίνονται οι ομόηχες και έτσι όλο λάθη θα γίνονται. Η μόνη λύση είναι η καθιέρωση παγκόσμια της Ελληνικής γραφής (του Ελληνικού αλφάβητου και των μηχανισμών του).

4. Ο Ελληνικός αναλφαβητισμός

Σύμφωνα με τη Γενική Γραμματεία Λαϊκής Επιμόρφωσης το 1984 στην Ελλάδα το 35% των αγροτών δεν ήταν σε θέση να διαβάσει ούτε τους τίτλους των εφημερίδων και το 82,8% των απασχολουμένων στις οικοδομές δεν είχε τελειώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση. Κάτι απαράδεκτο και γι αυτό δε φταίει κανείς άλλος παρά μόνο η κακή αντίληψη που έχει χρόνια τώρα το Υπουργείο Παιδείας και οι Έλληνες πανεπιστημιακοί καθηγητές για το Ελληνικό σύστημα γραφής. Δηλαδή που νομίζουν ότι η Ελληνική γραφή είναι ιστορική και έτσι δίνουν οδηγίες ή γράφουν βιβλία που είναι εντελώς λάθος (είναι μεν σωστά, όμως ισχύουν πιο πολύ στις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες και όχι στην Ελληνική) με συνέπεια κάποιοι μαθητές, αυτοί που αρκούνται μόνο στη σχολική εκπαίδευση, να βρίσκουν δύσκολη τη Ελληνική γραφή και να διακόπτουν τη φοίτηση από τα σχολεία.

Κάτι, βέβαια, απαράδεκτο, γιατί σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πια πόλεμοι, η εκπαίδευση γίνεται δωρεάν από το κράτος και το Ελληνικό σύστημα γραφής, αν διδαχθεί σωστά, μαθαίνεται σε 30 – 60 μόλις λεπτά (βλέπε στο βιβλίο «Το Ελληνικό σύστημα γραφής», Α, Κρασανάκη), άρα σήμερα αφ΄ ενός δεν έπρεπε να υπάρχει κανένας αναλφάβητος και αφ’ ετέρου αν υπάρχουν κάποιοι ενήλικες ή αλλοδαποί αναλφάβητοι, θα μπορούσε το κράτος να τους μαζέψει σε κάποιο σχολείο και σε μια - δυο μέρες να τους μάθει το Ελληνικό σύστημα γραφής τέλεια.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’

ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

1. Τι είναι το γλωσσικό ζήτημα

Γλωσσικό ζήτημα λέγεται «η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην προφορική γλώσσα του λαού και την επίσημη γραπτή». Η διαφορά αυτή οφείλεται στο ότι από τη μια η κάθε ανθρώπινη γλώσσα είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός που από καιρό σε καιρό αλλάζει, για να καλύψει τις ανάγκες ή για να βελτιωθεί (διαπλάθεται με φθογγικά πάθη, με αλλαγή καταλήξεων, αποβάλλοντας ξένες λέξεις και δημιουργώντας δικές της κ.α.) ή για να γίνει πιο απλή κ.τ.λ., πρβλ π.χ.: οικοκυρά > νοικοκυρά, εις τας Αθήνας > στην Αθήνα, κουβέρνο > Κυβέρνηση..…. και από την άλλη κάποιοι δεν επιθυμούν να καθιερωθούν οι αλλαγές αυτές της γλώσσας για διάφορους λόγους.

Παρατήρηση:

1) Η γραφή με λατινικούς χαρακτήρες γράφει τις λέξεις ως έχουν (φωτογραφικά) στην αρχαία Ελληνική ή τη λατινική γραφή και η γραφή αυτή παραμένει στο χρόνο ακόμη και αν η προφορά αλλάξει. Παρέβαλε π.χ. στην αγγλική ότι ενώ λένε π.χ.: «αϊντία, τζόρτζια, κάπ, κλάμπ, γιούροπ»..... γράφουν: idea, Georgia, cup, club, Europe .... από τα Ελληνικά και λατινικά: ιδέα, γεωργία, κούπα (cupa), κλούβα (cluva), Ευρώπη..., άρα η γραφή αυτή είναι ιστορική και κάπως ίδια με την ιδεογραφία.

2) Υπάρχουν μερικοί που δε θέλουν τις αλλαγές στη γλώσσα και γραφή είτε για λόγους εγωιστικούς είτε για λόγους ιστορίας, όπως λένε. Ωστόσο αυτό δεν είναι σωστό, γιατί τόσο η γλώσσα όσο και η γραφή δεν είναι κάτι το στατικό, αλλά εξελίξιμο. Συνεχώς εμπλουτίζονται, βελτιώνονται, απλοποιούνται κ.τ.λ., οπότε αν μένουμε σταθεροί σε κάποιο στάδιο της εξέλιξης, χάνουμε τα επόμενα, άρα την πρόοδο, την απλοποίηση, βελτίωση κ.τ.λ.

2. Το Ελληνικό γλωσσικό ζήτημα:

Στην Ελληνική δεν υπάρχει σήμερα γλωσσικό ζήτημα, επειδή εκεί τακτοποιήθηκε πρόσφατα με κρατική παρέμβαση. Όμως παλιότερα υπήρξε και μάλιστα πολύ έντονο. Το Ελληνικό γλωσσικό ζήτημα, δηλαδή «η διαφορά που υπήρχε μέχρι το 1976 ανάμεσα στην προφορική γλώσσα του λαού και την επίσημη γραπτή», οφειλόταν στο ότι στα σχολεία, ύστερα από εντολή του Υπουργείου παιδείας, διδασκόταν η αρχαία γλώσσα και στο σπίτι μιλιόταν η νέα ή η τοπική διάλεκτος. Δηλαδή, ενώ λέγαμε π.χ. στο σπίτι: "λάδι, ρίτορας, λύσι, οντότιτα, τάξι επικρατί στιν αθίνα"... = ορθογραφικά: "λάδι, ρήτορας, λύση, οντότητα, τάξη επικρατεί..., ωστόσο έπρεπε στην επίσημη γλώσσα και γραφή να πούμε - γράψουμε: φθογγικά: "έλεον, ρίτορ, λίσις, οντότις, τάξις επικρατί ις τας αθίνας" ..... = ορθογραφικά: "έλαιον, ρήτωρ, λίσις, οντότις, τάξις επικρατεί εις τας Αθήνας"... οι έλεγαν "ψάρι" και οι άλλοι "ιχθύς", άλλοι "μπογιατζής" (τούρκικα) και άλλοι "ελαιοχρωματιστής" (Ελληνικά)..

Τακτοποιήθηκε με την καθιέρωση το 1974 από το κράτος της Νεοελληνικής γλώσσας (λεξιλογίου, σύνταξης, κλίσης...). Αντιμετωπίστηκε εύκολα και τάχιστα, μόνο με μια υπουργική απόφαση, επειδή σ’ αυτό βοηθούσε το ίδιο το Ελληνικό σύστημα γραφής, επειδή μ’ αυτό μπορούμε και υποδείχνουμε άνετα την επιθυμητή, πρβ π.χ. ότι μ’ αυτό μπορούμε και δείχνουμε και την αρχαία προφορά: λύσις, λύσεως, λύσιν... και τη νέα: λύση, λύσης, λύση,….

( Περισσότερα βλέπε: "Το νεοελληνικό γλωσσικό ζήτημα",

στο βιβλίο "Η Ελληνική Γλώσσα" Α. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ.)

3. Το ξένο γλωσσικό ζήτημα

Το γλωσσικό ζήτημα των άλλων λαών οφείλεται στους ίδιους περίπου λόγους με το Ελληνικό, όμως εδώ (στους ξένους) δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί, τουλάχιστον εύκολα, επειδή δε βοηθά σ’ αυτό το σύστημα γραφής τους. Υπενθυμίζουμε ότι οι άλλοι λαοί, άλλοι γράφουν ιδεογραφικά, άλλοι ιστορικά και άλλοι συλλαβικά, άρα με συστήματα γραφής που έχουν δεν αποδίδουν την πιστή ή λεπτομερειακή προφορά των λέξεων, άρα πώς να υποδειχθεί στο λαό η επιθυμητή ή η κοινή προφορά κ.τ.λ. των λέξεων;

4. Η διγλωσσία και διπλοτυπία

Διγλωσσία λέγεται είτε το να ομιλούνται σε ένα κράτος δυο ή περισσότερες γλώσσες είτε η ανάμεικτη γλώσσα, δηλαδή το να μιλούμε με λέξεις, που άλλες να είναι π.χ. Ελληνικές και άλλες λατινικές ή τούρκικες κ.α. ή όταν αναμειγνύουμε αρχαία και νέα γλώσσα ή κοινή με τοπική.

Η διγλωσσία (η ανάμεικτη γλώσσα) δεν επιτρέπεται είτε για νοηματικούς λόγους (χρησιμοποιώντας αρχαίες ή τοπικές λέξεις στο λόγο μας πιθανόν να μην τις γνωρίζουν οι άλλοι) είτε για αισθητικούς λόγους (έτσι φαίνεται ότι παραποιούμε ή δεν γνωρίζουμε καλά τη γλώσσα μας).

Διπλοτυπία έχουμε, όταν μια λέξη λέγεται με δυο ή περισσότερες διαφορετικές μορφές, δηλαδή καταλήξεις στην αυτήν πτώση, π.χ. Ελλάς & Ελλάδα, για τα πτωτικά ή στο αυτό πρόσωπο για τα ρήματα, π.χ. λες & λέγεις.. Η διπλοτυπία οφείλεται στην ανάμειξη αρχαίων και νέων τύπων, καθώς και στην ανάμειξη τύπων της κοινής γλώσσας με κάποιας τοπικής διαλέκτου, επομένως στην ουσία είναι και αυτή διγλωσσία.

5. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ξένοι για την εκμάθηση της Ελληνικής

Για πολλούς ξένους η Ελληνική γλώσσα είναι πάρα πολύ δύσκολη. επειδή:

α) έχει πάρα πολλές λέξεις και μάλιστα μακροσκελείς (πολυσύλλαβες), άρα χρειάζεται πάρα πολύ χρόνος αφ’ ενός για να τις μάθεις και αφ ετέρου για να μάθεις της κάθε μιας την προφορά, τον τονισμό κ.τ.λ.

β) έχει δύσκολη ορθογραφία, πρέπει να απομνημονεύσεις ποιες λέξεις γράφονται με -ο- και ποιες με -ω-, ποιες με -ε- και ποιες με -αι-, ποιες με -η- και ποιες με -ι- ή -υ-.. άρα απαιτείται πολύ χρόνος εκμάθησης.

γ) έχει δύσκολη κλίση ή πάρα πολλές καταλήξεις.

δ) έχει τρία άρθρα και τρία γένη (αρσενικό, θηλυκό και ουδέτερο) αντί δυο (αρσενικό και θηλυκό) που είναι τα φυσικά και έτσι θα πρέπει να απομνημονεύσεις πότε λέμε π.χ. «το κλαδί» και πότε «ο κλάδος» κ.τ.λ.

Ωστόσο αυτά είναι σχετικά, γιατί:

1) Πράγματι η Ελληνική γλώσσα έχει πάρα πολλές λέξεις, αμέτρητες είναι οι λέξεις της, όμως οι αμέτρητες λέξεις αυτές δεν είναι ούτε άσχετες μεταξύ τους ούτε δημιουργημένες με τυχαίους συνδυασμούς φθόγγων, ώστε να είναι δύσκολο στην απομνημόνευσή τους. Δημιουργήθηκαν με παραγωγή και σύνθεση, κάτι όπως οι αριθμοί «ένα δύο τρία.... είκοσι-ένα, δέκα-τρία, είκοσι-δυο»... Δηλαδή με τα συγκεκριμένα γλωσσολογικά στοιχεία και τους συνδυασμούς των (τις καταλήξεις, παραγωγικές και τυπολογικές, και τα θέματα – ρίζες που είδαμε σε άλλο Κεφάλαιο), π.χ. γράφ- > γράφ-ω, γραφ-ή, γραφ-έας, γραφ-ικός.... Συνεπώς, αν σπουδάσεις-γνωρίσεις αυτά τα συστατικά στοιχεία, κατόπιν είναι εύκολο να μάθεις το Ελληνικό λεξιλόγιο, καθώς και να βρίσκεις το νόημα κάθε λέξης (με το αναλύοντάς την στα συστατικά της στοιχεία), π.χ.: Νίκ-ος, Μάν-ος, Κόκκιν-ος.. = αρσενικό όνομα, γιατί έχει αρσενική κατάληξη, Νίκ-η, ‘Ανοιξ-η, εξοχ-ή.. = θηλυκό όνομα, γιατί έχει θηλυκή κατάληξη, νικ-ώ, γράφ-ω... = ρήμα, ενέργεια, γιατί έχει ρηματική κατάληξη κ.ο.κ.ε. Κάτι που δεν ισχύει στις άλλες γλώσσες (πλην λατινικής), γιατί εκεί δεν υπάρχει η παραγωγή και η σύνθεση με την έκταση και τάξη που υπάρχει στην Ελληνική. Το λεξιλόγιο των άλλων γλωσσών αποτελείται από πάρα πολλά γλωσσικά δάνεια, συνήθως από Ελληνική και λατινική, και από μερικές βασικές λέξεις που ανάλογα με ποια θέση έχουν μέσα στην πρόταση ή τη λέξη που έχουν πριν ή μετά από αυτές εξειδικεύονται εννοιολογικά (Στην κινέζικη γλώσσα π.χ. μια λέξη μπορεί να έχει πάρει και μέχρι 100 έννοιες).

( Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ», Α. Κρασανάκη)

2) Πράγματι η Ελληνική γλώσσα έχει δύσκολη κλίση και πάρα πολλές καταλήξεις, κλητικές και παραγωγικές, άρα έχει κάπως δύσκολη κλίση και παραγωγή, όμως αυτή τη δυσκολία την αντιμετωπίζουν οι άλλες γλώσσες στη σύνταξη, στο να μάθεις πως θα πρέπει να τοποθετήσεις τις λέξεις μέσα στην πρόταση, για να βγάλεις το νόημα που θες, αφού όταν μια λέξη δεν έχει καταλήξεις έχει γενική έννοια και η έννοια αυτή εξειδικεύεται ή με τις καταλήξεις (βλέπε στην Ελληνική: αγάπη, αγάπης, αγαπώ, αγαπάς...) ή με την παράταξή της με άλλες λέξεις, βλέπε στην αγγλική: i love (αντωνυμία + λέξη = ρήμα = Ελληνικά αγαπ-ώ), the love (άρθρο + λέξη = ουσιαστικό = Ελληνικά αγάπ-η), of love, (of += λέξη = γενική κτητική = Ελληνικά αγάπ-ης)..., καθώς και τα: go on, go up, go down....

( Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ», Α. Κρασανάκη)

3) Πράγματι οι Ελληνικές λέξεις έχουν τρία άρθρα και πάρα πολλές καταλήξεις (ο Νίκ-ος & η Νίκ-η, το παιδ-ί & η μητ-έρα & ο πατ-έρας..), κάτι που δεν έχουν οι λέξεις των άλλων γλωσσών (Η αγγλική π.χ. έχει ένα άρθρο, το «the», και σχετικά λίγες καταλήξεις, ενώ η Κινέζικη δεν έχει ούτε άρθρα ούτε καταλήξεις). Ωστόσο αυτά στην Ελληνική δε λέγονται τυχαία μαζί με τις άλλες λέξεις, αλλά ανάλογα με το τι μέρος λόγου και γένος είναι το σημαινόμενό των λέξεων, άρα κάτι το εύκολο για να το μάθει κάποιος, πρβλ: ο Νίκ-ος ( με αρσενικό άρθρο και αρσενική κατάληξη, αν μιλούμε για αρσενικό), η Νίκ-η (με θηλυκό άρθρο και θηλυκή κατάληξη, αν μιλούμε για θηλυκό), το παιδ-ί (όταν μιλούμε για ουδέτερο)... (Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο «Η Ελληνική Γλώσσα», Α. Κρασανάκη)

4) Σαφώς η Ελληνική γραφή έχει πάρα πολλά ομόηχα γράμματα, τα: ο & ω, ε & αι, υ & η & ι... και έτσι φαίνεται δύσκολη και χρονοβόρα στην εκμάθησή της. Που να θυμάμαι, σου λέει ο άλλος, ποια λέξη γράφεται π.χ. με ω και ποια με ο, ποια με αι και ποια με ε κ.τ.λ.. Ωστόσο αυτό είναι για τους αμύητους ή γι αυτούς που βλέπουν επιφανειακά την Ελληνική γραφή, αφού τα ομόφωνα γράμματα αυτά δεν μπαίνουν στις λέξεις που γράφουμε τυχαία ή ιστορικά, όπως γίνεται η ορθογραφία των λέξεων στις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, ώστε να απαιτείται η αποστήθιση της γραφής μιας-μιας των λέξεων, αλλά με λίγους και συγκεκριμένους κανόνες, όπως π.χ. τους εξής: Τα ρήματα γράφονται με -ω,ει,: σήκω, φοιτώ, καλώ, καλεί, καλείς,.... , τα ουδέτερα με –ο,ι: σύκο, φυτό, καλό, φύλο,… φύλλο, φιλί, ..., τα θηλυκά με –η: καλή, καλής,.. κ.τ.λ. Επομένως, αν θυμούμαστε αυτούς τους κανόνες η Ελληνική γραφή γίνεται πανεύκολη.

( Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: «Το Ελληνικό Σύστημα Γραφής», Α. Κρασανάκη)

6. Πως μαθαίνουμε καλά μια γλώσσα

Για να μάθουμε πλήρως και σωστά μια γλώσσα, απαιτείται να μάθουμε καλά τα εξής:

α) Το λεξιλόγιό της. Το λεξιλόγιο πλουτίζεται διαβάζοντας πάρα πολλά κείμενα Ελλήνων λογοτεχνών. Για τις άγνωστες λέξεις παίρνουμε βοήθεια από ένα καλό λεξικό.

β) Την κλίση των κλιτών λέξεων

γ) Τα συστατικά στοιχεία των λέξεων της και ιδιαίτερα τις παραγωγικές και κλιτικές καταλήξεις τους , τη μορφή τους

δ) Τα μέρη λόγου της,

ε) Τη σύνταξή της (τους συντακτικούς κανόνες, τα σχήματα λόγου κ.τ.λ.),

στ) Τις ομοιότητες και διαφορές μεταξύ της νέας και της αρχαίας γλώσσας, καθώς και αυτές μεταξύ τοπικής διαλέκτου και κοινής, για να αποφεύγουμε τη διγλωσσία - διπλοτυπία.

( Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο:

«Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ», Α. Κρασανάκη)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ’

ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΓΡΑΦΗΣ ,

ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ

ΜΑΘΗΣΙΑΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

1. Οι διάφορες γραφές και τα μαθησιακά προβλήματα

Σύμφωνα με τους παλιότερους ξένους γλωσσολόγους (Έρασμο κ.α.), τα διάφορα μαθησιακά προβλήματα (δυσλεξία, αναλφαβητισμός κ.τ.λ.) οφείλονται στη δυσκολία εκμάθησης που απαιτούν οι σημερινές γραφές, Ελληνική και με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική, ολλανδική κ.α.), λόγω ιστορικής γραφής και ως απ΄ αυτό προτείνουν την κατάργησή τους και καθιέρωση του λατινικού αλφάβητου ή τη δημιουργία μιας νέας γραφής που να έχει μόνο τόσα γράμματα όσοι και οι φθόγγοι, ώστε να μην είναι δύσκολη η εκμάθηση ενός συστήματος γραφής.

Για την Ελληνική γραφή λένε ότι εκεί υπάρχουν τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, ε & αι…. που είναι δύσκολο να θυμάται κάποιος ποια λέξη γράφεται με το ο και ποια με το ω, ποια με το ε και ποια με το αι… Για τις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες λένε ότι εκεί οι λέξεις, ενώ προφέρονται αλλιώς γράφονται, αλλιώς, π.χ. η αγγλική λέξη με προφορά «αϊντίa» γράφεται idea, ενώ αυτή η καταγραφή μας δείχνει προφορά «ιντέα» με αποτέλεσμα και τη σωστή προφορά να μην υποδείχνουμε και να απαιτείται ο μαθητής να αποστηθίσει μια-μια τη γραφή των λέξεων, επομένως κάτι πάρα πολύ δύσκολο κ.τ.λ.

Ωστόσο η άποψη αυτή έχει τα εξής λάθη:

α) Αν γράφουμε τις λέξεις μόνο φθογγικά, τότε δε θα είναι δυνατόν να διακρίνονται οι ομόηχες λέξεις στα λεξικά, πινακίδες και σημαντικά έγγραφα, πρβ π.χ.: «κλίσι» = κλήση & κλίση, «αφτί» = αυτοί & αυτή & αυτί..

β) Η Ελληνική γραφή δεν είναι ιστορική. Ιστορικές γραφές, άρα δύσκολες στην εκμάθησή τους κ.τ.λ., είναι οι σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική, ολλανδική κ.α.), πρβ π.χ. Ελληνικά: ιδέα, Ευρώπη, τιτάν… = αγγλικά: idea, Europe, titan… (Περισσότερα βλέπε πιο κάτω.). Επομένως οι εν λόγω γραφές θέλουν κατάργηση και όχι η Ελληνική. Στην Ελληνική γραφή, όπως επίσης θα δούμε πιο κάτω, οι λέξεις καταγράφονται και μάλιστα μετά μεγάλης ευκολίας όπως ακριβώς προφέρονται και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία τους χρησιμοποιώντας με κανόνες τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, η & ι & υ…, ώστε να έχουμε βοήθεια και στην κατανόησή τους (εύρεση ετυμολογίας) και διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: καλώ & καλό, καλοί & καλεί & καλοί…

Σημειώνεται ότι:

1) Η Ελληνική γραφή, αρχαία και νέα, τώρα και πάντα, είναι η μόνη στον κόσμο που γράφει ό,τι προφέρουμε φθογγικά τη στιγμή που γράφουμε και συνάμα ό,τι εννοούμε ετυμολογικά (σε μέρος λόγου, τύπο κ.τ.λ.) με την επινόηση εκεί των ομόφωνων γραμμάτων: ο & ω, η & ι & υ…, των κεφαλαίων γραμμάτων: Α, Β, Γ…, των μικρών γραμμάτων: α, β, γ…., των ορθογραφικών σημείων (τόνου, διαλυτικών κ.τ.λ.) και των σημείων στίξης, πρβ π.χ.: σ’ όλα & σόλα & σε όλα, Νίκη & νίκη, πότε & ποτέ, αφτί & αυτοί & αυτή…. Επομένως είναι τέλεια γραφή, η καλύτερη του κόσμου και αυτή πρέπει να γίνει διεθνής. Απλώς η Ελληνική γραφή διδάσκεται με λάθος βιβλία, με βιβλία που επαναλαμβάνουν τις απόψεις Έρασμου για την Ελληνική και λατινική γραφή, και ως εκ τούτου και με λάθος διδασκαλία. Όταν οι δάσκαλοι ή η σχολική γραμματική σου λένε ότι τα γράμματα ω, η, υ σώζονται στη γραφή των λέξεων ιστορικά, ενώ δεν είναι έτσι, επομένως, για να μάθουν οι μαθητές να γράφουν σωστά τις λέξεις, θα πρέπει, είναι σαν να τους λέει η σημερινή σχολική γραμματική, να απομνημονεύσουν μια-μια τη γραφή των χιλιάδων λέξεων της γλώσσας, κάτι όπως γίνεται και στη σημερινή γραφή με λατινικούς χαρακτήρες και επομένως με τρόπο, αν όχι λάθος πάρα πολύ δύσκολο, χρονοβόρο και κουραστικό ή τρόπο που προκαλεί απέχθεια ή νευρική διαταραχή με επακόλουθο την αποχή (άρα αναλφαβητισμό) ή την πνευματική διαταραχή (άρα δυσλεξία) κάποιων μαθητών.

(Για το σωστό και γρήγορο τρόπο διδασκαλίας του Ελληνικού συστήματος γραφής βλέπε στο βιβλίο «Το Ελληνικό σύστημα γραφής», Α. Κρασανάκη.)

2) Το Ελληνικό σύστημα γραφής (όπως είδαμε στο βιβλίο «Το Ελληνικό σύστημα γραφής», Α. Κρασανάκη) όχι μόνο είναι το τελειότερο, αλλά και το ευκολότερο του κόσμου, αφού μαθαίνεται σε 30 μόλις λεφτά! Σαφώς η Ελληνική γραφή έχει πάρα πολλά ομόηχα γράμματα, τα ο & ω, ε & αι, υ & η & ι... και έτσι φαίνεται δύσκολη και χρονοβόρα στην εκμάθησή της. Που να θυμάμαι, σου λέει ο άλλος, ποια λέξη γράφεται π.χ. με ω και ποια με ο, ποια με αι και ποια με ε κ.τ.λ.. Ωστόσο αυτό είναι για τους αμύητους ή γι αυτούς που βλέπουν επιφανειακά την Ελληνική γραφή, αφού τα ομόφωνα γράμματα αυτά δε μπαίνουν στις λέξεις που γράφουμε τυχαία ή ιστορικά, όπως γίνεται η ορθογραφία των λέξεων στις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, αλλά με λίγους και συγκεκριμένους κανόνες, όπως τους εξής: Τα ρήματα με -ω,ει,: σήκω, φοιτώ, καλώ, καλεί, καλείς,.... , τα ουδέτερα με –ο,ι: σύκο, φυτό, καλό, φύλο,… φύλλο, φιλί, ..., τα θηλυκά με –η: καλή, καλής,.. κ.τ.λ. Επομένως, αν θυμούμαστε αυτούς τους κανόνες η Ελληνική γραφή γίνεται πανεύκολη.

2. Η Ελληνική γραφή δεν είναι όμοια με αυτή με το λατινικό αλφάβητο και επομένως έχει και διαφορετικό αποτέλεσμα και διαφορετική διδασκαλία

Παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο γίνεται σήμερα η διδασκαλία της Ελληνικής γραφής στα Ελληνικά σχολεία βλέπουμε ότι αυτή γίνεται κυρίως είτε με εικόνες που συνδέονται με λέξεις (π.χ. η εικόνα ενός μήλου με τη γραπτή λέξη «μήλο» κ.α.) είτε δείχνοντας στο παιδί την ορθή γραφή των λέξεων ενός τυχαίου γραπτού κειμένου που καλείται ο μαθητής να απομνημονεύσει φωτογραφικά μια-μια τη γραφή των λέξεών του, όπως π.χ.: είναι (με ει- και -αι, καλό (με –ο και όχι –ω), παιδί (με αι και ι και όχι ε και η)…. Κάτι που είναι λάθος, γιατί αυτό είναι κάτι που ισχύει σε άλλες γραφές, στις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική κ.α.) λόγω ιστορικής γραφής, και όχι στην Ελληνική. Και αυτό, γιατί:

1) Παρατηρώντας προσεχτικά τον τρόπο με τον οποίο καταγράφονται οι λέξεις στην αγγλική, γαλλική.. γραφή (δηλαδή στις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, τον τρόπο των οποίων μιμείται σήμερα, κακώς, η Ελληνική γραμματική), βλέπουμε ότι οι λέξεις εκεί δε γράφονται όπως επακριβώς προφέρονται στην αγγλική, γαλλική... γλώσσα, αλλά όπως έχουν (φωτογραφικά) στη λατινική ή στην αρχαία Ελληνική γραφή, άσχετα αν εκεί μπορεί και να προφέρονται κάπως διαφορετικά, πρβ π.χ.:

Ελληνική: πρόβλημα, τιτάν(ας), Γεωργία, Ευρώπη, ιδέα, τυπώ(νω), φωτοτυπία, νέο, Ολυμπιακός, φιλοσοφία, τηλέφωνο......

& αγγλική: problem (“πρόμπλεμ»), titan(«ταϊταν»), George («τζόρτζια»), Europe («γιούροπ»), idea («αϊντία»), type («τάϊπ»), prototype , new, Olympia philosophy, telephone,...

Ελληνική: ακ(τ)ίς, Γεωργιανός, Συριανός, Λατίνος...

& γαλλική: action («αξόν»), Georgien («ζεορζάν»), Syrien («σιριάν»), Latin («λατάν»)...

λατινική: cluba (κλούμπα -κλούβα), cupa (κούπα), America, pluς (πλους), imperial («ιμπέριαλ»), lina («λίνα»), douo > double («ντουπλέ»), catae («κάτε - γάτες»)..

& αγγλική: club («κλάμπ»), cup («κάπ»), America, plus («πλας»), imperial («ιμπίριαλ»), line («λάϊν»), double ("ντάμπλ"), gates (γκέϊτς)...

Επομένως οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες είναι ιστορικές και συνάμα εκεί άλλα βλέπεις και άλλα διαβάζεις ή άλλα ακούς και άλλα γράφεις. Τα γράμματα εδώ δεν έχουν πάντα την αυτή προφορά, άλλη σε μια λέξη και άλλη σε μια άλλη κ.ο.κ.ε., πρβ π.χ. τις λέξεις go, down, on, some… όπου το γράμμα Ο προφέρεται πότε οου, πότε α, πότε ο, κ.τ.λ. Έτσι εδώ «Ορθογραφία» είναι το να μάθεις από στήθους να γράφεις σωστά ένα συνδυασμό λατινικών γραμμάτων που έχει καθιερωθεί για κάθε λέξη, όπως π.χ. το συνδυασμό των γραμμάτων idea για τη λέξη «αϊντία», το συνδυασμό good για τη λέξη "γκούτ" (= καλός,ή,ό), το συνδυασμό two για τη λέξη "του" (= δυο), too για τη λέξη "του" (= επίσης), to για τη λέξη "του" ( = προς).....

Προ αυτού, για να μάθει κάποιος μαθητής να γράφει και να διαβάζει σωστά τις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, θα πρέπει να απομνημονεύσει μια-μια τη γραφή και την προφορά των λέξεων, άρα κάτι πολύ δύσκολο και χρονοβόρο, καθώς και κάτι που είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει απέχθεια ή στρες κ.τ.λ. σε κάποιους ευερέθιστους μικρούς μαθητές με αποτέλεσμα κατόπιν τη δυσλεξία τους.

Και, αφού οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες είναι ιστορικές ή επειδή εκεί τα γράμματα δεν έχουν πάντα την αυτή προφορά κ.τ.λ., γι αυτό και στις γραφές αυτές δε διδάσκονται οι φθόγγοι, ο συλλαβισμός, η αντιστοιχία φθόγγων – γραμμάτων και οι κανόνες ορθογραφίας (δηλαδή το πότε βάζουμε π.χ. ε & ι, ο & au, I & y…) παρά μόνο από τη μια τα στοιχεία γραφής (οι χαρακτήρες Α(a), b(b), G(g)...), για να απομνημονεύσει ο μαθητής το σχήμα τους, και από την άλλη οι καθιερωμένοι συνδυασμοί γραμμάτων που αντιπροσωπεύουν τις γραπτές λέξεις, όπως π.χ. ο συνδυασμός των γραμμάτων two για τη λέξη «του» (= δύο), το συνδυασμό των γραμμάτων too για τη λέξη «του» (= επίσης), το συνδυασμό των γραμμάτων apple για τη λέξη "έιπλ" ( = μήλο) κ.τ.λ., για να τους απομνημονεύσει, όπως τα ιδεογράμματα, ο μαθητής. Για τον ίδιο λόγο πολλά βιβλία, για να απομνημονεύσουν οι μαθητές ποιο εύκολα τους συνδυασμούς αυτούς, βάζουν δίπλα τους το γράφημα ή την εικόνα αυτού που παριστά, όπως π.χ. την εικόνα ενός μήλου και δίπλα του (ή από κάτω) το συνδυασμό των γραμμάτων «apple» για τη λέξη «έϊπλ = μήλο»...!

2) Παρατηρώντας προσεκτικά την Ελληνική γραφή, αρχαία και νέα, βλέπουμε ότι εκεί οι λέξεις γράφονται αφ’ ενός ως έχουν επακριβώς φθογγικά και αφ΄ ετέρου ανάλογα με την ετυμολογία τους. Δηλαδή ανάλογα αφ’ ενός με το τι μέρους λόγου ή τύπου είναι το σημαινόμενό τους και αφ’ ετέρου ανάλογα με τη ρίζα ή την πρωτότυπή τους λέξη, αν έχουμε λέξη παράγωγη και χρησιμοποιώντας ανάλογα τα ομόφωνα γράμματα Ω(ω) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) ……( γράφοντας π.χ. τα ρήματα με –ω,ει, τα ουδέτερα με –ο,ι, τα θηλυκά με –η κ.α..), ώστε ο αναγνώστης να έχει βοήθεια και στην κατανόησή των λέξεων και στη διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: Κρήτη > Κρητικός με –η- και κρίνω, κριτής > κριτικός με ι. Παρέβαλε ομοίως ότι τα κύρια ονόματα γράφονται με κεφαλαίο γράμμα και τα κοινά, καθώς και οι κοινές λέξεις με μικρό: νίκη & Νίκη, αγαθή & Αγαθή, Έλληνας & Ελληνική… Παρέβαλε ομοίως ότι τα θηλυκά γράφονται στην κατάληξη με –η ενώ τα ουδέτερα με –ι. τα επίθετα με –ο και τα ρήματα με –ω,ει: καλ-οί = με –οι, αν έχουμε επίθετο πληθ. & καλ-ή = με –η, αν έχουμε επίθ. θηλυκό ενικού & καλ-εί = με –ει, αν έχουμε ρήμα

Και, αφού στην Ελληνική γραφή τα γράμματα έχουν πάντα την αυτή προφορά και η γραφή των λέξεων εκεί γίνεται αφενός φθογγικά και αφετέρου ανάλογα με την ετυμολογία τους, γι αυτό και εκεί θα πρέπει να διδάσκονται αφενός το αλφάβητο (οι φθόγγοι, τα γράμματα, ο συλλαβισμός κ.τ.λ.) αφ ετέρου οι κανόνες χρήσης των ομόφωνων γραμμάτων: ο & ω, ε & αι.... (δηλ. πότε βάζουμε π.χ. το γράμμα ω αντί ο, πότε ε αντί αι...), καθώς και οι ετυμολογικές – γλωσσολογικές έννοιες που απαιτεί- καταγράφει το Ελληνικό σύστημα γραφής, άρα: τα μέρη λόγου ( άρθρο, ουσιαστικό, ρήμα, επίθετο..), τα συστατικά στοιχεία των λέξεων (ρίζα, θέμα, κατάληξη, α’ & β’ συνθετικό κ.τ.λ.), τους τύπους των λέξεων (= η κλίση, τα γένη, οι αριθμοί, οι πτώσεις και τα πρόσωπα), την παραγωγή και σύνθεση των λέξεων), τα φθογγικά πάθη (συναίρεση, αφομοίωση..) των λέξεων. Παρέβαλε και ότι π.χ. γράφουμε:

τα θηλυκά που λήγουν σε φθόγγο <-ι > με -η: καλ-ή, λύση, λαβή, πράξη, τάξη, φυλή…

οι πληθυντικοί αρσενικών που λήγουν σε <–ι> με -οι: καλ-οί, άποροι, άτυχοι...,

τα ρήματα με -ω,ει: καλ-ώ, φοιτώ, φιλεί.. καλ-εί, πράξει, τάξει...,

τα ουδέτερα με -ο,ι: καλ-ό, φυτό... φιλί, τυρί.....

,............................................

(Το σωστό τρόπο διδασκαλίας του Ελληνικού συστήματος γραφής

βλέπε στο βιβλίο «Το Ελληνικό σύστημα γραφής», Α. Κρασανάκη.)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε’

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΜΕ ΛΑΘΟΣ ΒΙΒΛΙΑ

1. Τα σχολικά βιβλία γλώσσας και γραφής είναι λανθασμένα

Αν ρίξουμε μια ματιά στις σχολικές γραμματικές, αρχαίων και νέων Ελληνικών, που κυκλοφορούν σήμερα στα βιβλιοπωλεία ή στα σχολεία, θα δούμε ότι σε άλλα σημεία είναι σωστές, σε άλλα ελλιπείς και σε άλλα λάθος και ως απ’ αυτό και η διδασκαλία που απορρέει από αυτές. Ειδικότερα, δεν αναφέρουν ούτε το μηχανισμό (τεχνική) του Ελληνικού συστήματος γραφής ούτε τον πραγματικό αριθμό των φθόγγων των λέξεων (με συνέπεια π.χ. άλλοι να λένε ότι οι φθόγγοι είναι 24, άλλοι 20 κ.τ.λ.) ούτε τον πραγματικό αριθμό και τα είδη των γραμμάτων της Ελληνικής γραφής ούτε τους κανόνες με τους οποίους μπαίνουν στη γραφή τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, η & υ & ι… κ.α. Αναφέρουν μόνο το αλφάβητο, δηλαδή τα 24 γράμματα του αλφάβητου, ώστε να τα απομνημονεύσει ως σχήμα ο μαθητής, τα μέρη λόγου (ποσότητα και κάποιες λέξεις από το κάθε ένα, και εκτενώς την κλίση κάποιων αντιπροσωπευτικών λέξεων, ώστε ο μαθητής να μάθει να κλίνει και τις υπόλοιπες λέξεις το ίδιο, λες και η Ελληνική γραμματική είναι βιβλίο εκμάθησης της γλώσσας και όχι της γραφής. Και δεν αναφέρουν τα όσα αναφέραμε πιο πριν οι σχολικές γραμματικές, επειδή είναι γραμμένες σύμφωνα με την άποψη που είχε ο Ολλανδός φιλόλογος Έρασμος το μεσαίωνα για τη νεώτερη Ελληνική γραφή.

Σημειώνεται ότι:

Α) Σύμφωνα με τον Έρασμο και τους οπαδούς του, τα γράμματα ω, η, υ που υπάρχουν στις γραπτές λέξεις είναι γράμματα που αντιπροσώπευαν στην αρχαία Ελληνική γλώσσα φθόγγους που νεώτερα συνέπεσαν, λόγω αλλαγής φωνής των Ελλήνων, με την προφορά των ο, ι, και τα οποία διατηρούνται στη νεώτερη Ελληνική γραφή των λέξεων από συνήθεια (ιστορικά). Κάτι που δεν είναι σωστό, γιατί η Ελληνική γραφή δεν είναι ιστορική, όπως είδαμε πιο πριν. Ιστορική γραφή είναι οι σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, ολλανδική, γαλλική κ.τ.λ.) από την Ελληνική και λατινική, πρβλ π.χ. στην Ελληνική: ιδέα, Ευρώπη, τιτάν,… και στην αγγλική: idea, Europe, titan…

Β) Ο Έρασμος έκρινε τη νέα Ελληνική γραφή «εξ ιδίων». Δηλαδή, επειδή οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, είναι ιστορικές από τη λατινική και αρχαία Ελληνική, νόμισε ότι το ίδιο ισχύει και με τη σημερινή γραφή με Ελληνικούς χαρακτήρες σε σχέση προς την αρχαία Ελληνική. Ακολούθως οι Έλληνες συγγραφείς των σχολικών βιβλίων (Γ. Μπαμπινιώτης, Γ. Χατζηδάκης, Τομπαϊδης, Σετάτος κ.τ.λ.). επαναλαμβάνουν την άποψη που είχε ο Έρασμος για την Ελληνική γραφή χωρίς να ερευνήσουν, αν αυτό είναι σωστό ή όχι.

Φυσικά τα γράμματα ω, η, υ της Ελληνικής γραφής, αρχαίας και νέας, δεν είναι αρχαίοι φθόγγοι που συνέπεσαν στο χρόνο με την προφορά των ο, ι και στη γραφή διασώζονται από συνήθεια, όπως λέει – υποθέτει ο Έρασμος, αλλά μέρος των ομόφωνων γραμμάτων ο & ω, ε & αι, η & ι & υ & οι …. που υπάρχουν στην Ελληνική γραφή, αρχαία και νέα, για να υποδείχνουμε, βάσει κανόνων, το μέρος λόγου, τον τύπο και την παραγωγή ή τη σύνθεσή των λέξεων που γράφουμε και έτσι ο αναγνώστης να έχει βοήθεια στην ετυμολογία τους (και στην εύρεση του νοήματός τους και στη διάκριση των ομοήχων), πρβλ π.χ. ότι τα ρήματα γράφονται με –ω,ει: καλώ, καλεί, γελώ, σήκω…ενώ τα ουδέτερα με –ι,ο: ψωμί, τυρί, σύκο, καλό.., τα θηλυκά με –η: καλή, κακή.. .. Παρέβαλε, επίσης, ότι βάσει αυτών γίνεται διάκριση των ομοήχων ή ότι βάσει αυτών διακρίνουμε αν μιλούμε για ρήμα ή πτωτικό, αρσενικό ή θηλυκό κ.τ.λ. ( π.χ. το –ω δείχνει ρήμα, το –ο δείχνει ουδέτερο, το –η θηλυκό, το –ι ουδέτερο κ.τ.λ.): σύκο & σήκω, καλώς & καλώς, λύρα & λίρα, καλό & καλώ, καλώς & καλός, καλεί & καλοί & καλή….. (Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο «Ψεύδη για την Ελληνική γλώσσα και γραφή», Α. Κρασανάκη)

Γ) Η αρχαία Ελληνική γραφή είναι ίδια με τη νέα Ελληνική, κάτι που δεν ισχύει το ίδιο στη λατινική και τις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες. Η λατινική γραφή ήταν κάτι ως περίπου η Ελληνική, ενώ οι σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες ιστορικές όχι.

Δ) Επειδή οι ως άνω σχολικές γραμματικές είχαν τα λάθη και παραλείψεις που προαναφέραμε είχε ως συνέπεια να αποδειχθούν αναποτελεσματικές και σήμερα να μην διανέμεται στα Ελληνικά σχολεία (Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου) και έτσι ο κάθε δάσκάλος να διδάσκει τους μαθητές ό,τι θέλει και με όποιο τρόπο θέλει, με επακόλουθο να φθάνουν στο Γυμνάσιο μαθητές που άλλοι να είναι δυσλεξικοί, άλλοι λειτουργικά αναλφάβητοι και άλλοι ανορθόγραφοι. Να δυσκολεύονται να γράψουν ακόμη και το όνομά τους! Ο ένας δάσκαλος να λέει π.χ. ότι οι φθόγγοι φωνήεντα είναι 5 οι: α, ε, ο, ι ου, άλλος 7 οι: α, ε, ο, ι, υ, ω, η, άλλος 12, οι: α, ε, αι, υ, η, ι, οι, ει, υι, ο, ω, ου… κ.τ.λ., οπότε η Ελληνική γραφή να φαίνεται ως επιδεξιότητα που αδυνατούν να κατανοήσουν οι αδέξιοι και οι χαμηλής νοημοσύνης Έλληνες μαθητές κ.α.

2. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ ΜΕ ΑΓΓΛΙΚΗ, ΓΑΛΛΙΚΗ κ.α. ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

Παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο γίνεται σήμερα η διδασκαλία της Ελληνικής γραφής στα Ελληνικά σχολεία βλέπουμε ότι αυτή γίνεται κυρίως είτε με εικόνες που συνδέονται με λέξεις (π.χ. η εικόνα ενός μήλου με τη γραπτή λέξη «μήλο» κ.α.) είτε δείχνοντας στο παιδί την ορθή γραφή των λέξεων ενός τυχαίου γραπτού κειμένου που καλείται ο μαθητής να απομνημονεύσει φωτογραφικά μια-μια τη γραφή των λέξεών του, όπως π.χ.:είναι (με ει- και -αι, καλό (με –ο και όχι –ω), παιδί (με αι και ι και όχι ε και η)….

Κάτι που είναι λάθος, γιατί αυτό είναι κάτι που ισχύει σε άλλες γραφές, στις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική κ.α.) λόγω ιστορικής γραφής, και όχι στην Ελληνική. Και αυτό, γιατί:

Ελληνική: ακ(τ)ίς, Γεωργιανός, Συριανός, Λατίνος...

& γαλλική: action («αξόν»), Georgien («ζεορζάν»), Syrien («σιριάν»), Latin («λατάν»)...

Και, αφού στην Ελληνική γραφή τα γράμματα έχουν πάντα την αυτή προφορά και η Ελληνική γραφή γίνεται διαφορετικά απ’ ό,τι στη γραφή με λατινικούς χαρακτήρες (στην Ελληνική γραφή οι λέξεις γράφονται όχι ιστορικά, αλλά όπως επακριβώς προφέρονται φθογγικά στην Ελληνική γλώσσα την στιγμή που γράφουμε και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία τους), επομένως η Ελληνική γραφή είναι διαφορετικής τεχνικής και αποτελέσματος από εκείνη με τη γραφή με λατινικούς χαρακτήρες, μαθαίνεται γνωρίζοντας αφενός ορισμένες γλωσσολογικές γνώσεις (τα μέρη λόγου, τους τύπους, συστατικά στοιχεία των λέξεων κ.α.) και αφετέρου το αλφάβητο (τους φθόγγους, τα γράμματα, το συλλαβισμό κ.τ.λ.) και τους κανόνες χρήσης των ομόφωνων γραμμάτων ο & ω, ε & αι.... (Πότε και για πιο λόγο βάζουμε π.χ. το γράμμα ω αντί ο, πότε ε αντί αι...). Παρέβαλε π.χ. ότι γράφουμε:

τα θηλυκά που λήγουν σε φθόγγο <-ι > με -η: καλ-ή, λύση, λαβή, πράξη, τάξη, φυλή…

οι πληθυντικοί αρσενικών που λήγουν σε <–ι> με -οι: καλ-οί, άποροι, άτυχοι...,

τα ρήματα με -ω,ει: καλ-ώ, φοιτώ, φιλεί.. καλ-εί, πράξει, τάξει...,

τα ουδέτερα με -ο,ι: καλ-ό, φυτό... φιλί, τυρί.....

,............................................

(Τους κανόνες και το σωστό τρόπο διδασκαλίας του ελλ. συστήματος γραφής

βλέπε στο βιβλίο: «Το Ελληνικό σύστημα γραφής», Α. Κρασανάκη.)

ΤΟ ΤΕΣΤ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ – ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ!

Στα σημερινά πανεπιστημιακά βιβλία γλώσσας και γραφής: Γ. Μπαμπινιώτη, Δ. Τομπαίδη, Μ. Σετάτου κ.α. αναφέρονται και τα εξής Κεφάλαια:

<< Η Ελληνική ιστορική γραφή, απόψεις: Εrasmuς, Saussure… Έννοια, είδη και σύγχρονες τάσεις στη διαμόρφωση αναλυτικών προγραμμάτων. Κυριότερες θεωρίες για τη διδακτική των αρχαίων Ελληνικών. Μοντέλα διδασκαλίας των αρχαίων Ελληνικών. Μάθηση και ενθάρρυνση. Μάθηση με υποκατάσταση. Συντελική μάθηση. Ενορατική, αθροιστική και κοινωνική μάθηση. Γενετικοί παράγοντες ανάπτυξης του Piaget και η παιδαγωγική και διδακτική της αξιοποίησης. Σκέψη και γλώσσα. Θεωρίες της ψυχολογίας της μάθησης. Ψυχογλωσσολογία. Μενταλιστική, ουμανική.. Θεωρία. Σύγχρονες τάσεις στη διδασκαλία των νέων Ελληνικών. Μάθηση και ανάπτυξη.... Το πρόγραμμα σπουδών Curiculum, syllabus... Όροι συγκριτικής γλωσσολογίας: Αequivailenz - Tranfer - interimsprachen...Η συγκριτική γλωσσολογία στα πλαίσια της δομιστικής γραμματικής και της γενετικής - μετασχηματιστικής γραμματικής..... Βασικές αρχές του προτύπου Clomsky της Κυβέρνησης και Αναφορικής. Συγκριτική ανάλυση γραμματικών φαινομένων"..... >>...

Δηλ. κεφάλαια με κάτι τίτλους, που μόλις τους βλέπει να "κουφαίνεσαι". Να σε κάνουν να λες: "Πρόγραμμα Curiculum..! Μοντέλα διδασκαλίας..! Πω.. πω τι είναι αυτά! Μωρέ άνθρωποι είναι αυτοί ή σοφοί ή προφήτες! Μωρέ να μην έχουμε και 'μείς έναν τέτοιο καθηγητή, μόνο είχαμε το δικό μας τον "ανόητο" και μείναμε αγράμματοι! Ρε τους άχρηστους στο Υπουργείο Παιδείας τι μας κάνουν! Πως μας αδικούν έτσι"! Καλά ε, σου μιλάω για μεγάλη επιστήμη, εξωτερικού! Να λες τους τίτλους αυτούς στους φίλους σου και να τους "τρελαίνεις"! Να τους κάνεις να αισθάνονται "κόμπλεξ", να τρέχουν και να διαμαρτύρονται, που με μέσον αποκλείστηκαν από τα μεταπτυχιακά του ΙΚΥ! Έπειτα να νομίζεις ότι η γραφή και η ανάγνωση είναι κάτι που μόνο ένας απόφοιτος από το Πανεπιστήμιο των ως άνω καθηγητών μπορεί να διδάξει!

Ωστόσο σπουδάζοντάς τα σε βάθος και προσεκτικά σε κάνουν να λες: "Kαλά, ε, σου μιλάω για μεγάλες χαζομάρες! Mα, αν ισχύουν τα ως άνω (δηλαδή ότι η Ελληνική γραφή είναι ιστορική ή ενόραση κ.τ.λ. ή γίνονται με μοντέλα κ.τ.λ.) και όχι αυτά που είπαμε εμείς πιο πριν, τότε «ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα»! Ας μας πει κάποιος από τους ως άνω καθηγητές πώς γράφονται π.χ. οι λέξεις "κριτικός, καλό, καλί" χωρίς να του πω τίποτε άλλο; Φυσικά δε θα μπορέσουν να το κάνουν στον αιώνα τον άπαντα, γιατί απλούστατα οι λέξεις στην Ελληνική γραφή δε γράφονται ούτε τυχαία ούτε ιστορικά ούτε μόνο φθογγικά, αλλά αφ ‘ ενός φθογγικά και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία τους (δηλαδή ανάλογα με το τι μέρος λόγου ή τύπος κ.τ.λ. είναι το σημαινόμενό τους και συνάμα ανάλογα με τη ρίζα ή την πρωτότυπη λέξη τους, αν έχουμε λέξη παράγωγη) με τη χρήση - βοήθεια των ομόφωνων γραμμάτων: ω & ο, η & ι..., πρβ π.χ.:

Φθογγικά: "κριτικός = ορθογραφικά: Κρητικός, με η, αν από Κρήτη και κριτικός, με ι, αν από κρίνω, κριτής

Φθογγικά: "καλό, καλί" = ορθογραφικά: καλώ, καλεί (με -ω,ει, αν έχουμε ρήμα) & καλό, καλή, καλοί (με -ο,η,οι, αν έχουμε επίθετο).

Άρα η Ελληνική γραφή μαθαίνεται με "ενθάρρυνση, με πρόγραμμα, με μοντέλα, με θεωρίες, με μάθηση και υποκατάσταση"... ή με συγκεκριμένους κανόνες που ή τους ξέρεις και γράφεις ή που δεν τους ξέρεις και δε γράφεις όση νοημοσύνη και αν διαθέτεις;

Άρα είναι ή δεν είναι βλακείες οι άνω απόψεις; Άρα είναι ή δεν είναι ανοησία το ότι η Ελληνική γραφή είναι ιστορική; Άρα χρειάζεται κάποιος 6 χρόνια δημοτικό και 6 χρόνια γυμνάσιο, για να μάθει τελικά να γράφει και να διαβάζει σωστά ή ένα απλό δάσκαλο γνώστη των γραμματικών κανόνων και των στοιχείων του αλφάβητου, για να του τα μάθει σε 30 λεπτά!

(Περισσότερα βλέπε στα βιβλία:

α) «Το Ελληνικό σύστημα γραφής», Α. Κρασανάκη.

β) «Ψεύδη που λέγονται για την ελλ. Γλώσσα & γραφή», Α. Κρασανάκη»)

3. Σήμερα στα Ελληνικά σχολεία δε διανέμεται βιβλίο γραμματικής

Σήμερα στα σχολεία δε διανέμεται βιβλίο γραμματικής, αρχαίων και νέων Ελληνικών, με το αιτιολογικό ότι ο μαθητής μπορεί να μάθει καλύτερα να γράφει μέσα από τα κείμενα και αφού η σχολική γραμματική αποδείχθηκε, λένε, ότι είναι αναποτελεσματική. Ωστόσο το μόνο που αποδείχθηκε είναι ότι αφενός τώρα τα πιο πολλά παιδιά καταφθάνουν στο Γυμνάσιο χωρίς να ξέρουν να γράψουν ούτε το όνομά τους και αφετέρου να υπάρχουν τόσα παιδιά με μαθησιακά προβλήματα (δυσλεξία) όσο ποτέ. Η δυσλεξία ήταν κάτι που στην ουσία τώρα το μάθαμε. Συνήθως αυτό ίσχυε στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα.

Σημειώνεται ότι:

1) Όπως είδαμε πιο πριν, η καταγραφή των λέξεων στην Ελληνική γραφή δε γίνεται ούτε τυχαία ούτε ιστορικά ούτε μόνο φθογγικά, για να μαθαίνεται η γραφή τους μνημονικά κατά το διάβασμα, όπως γίνεται σήμερα στα Ελληνικά δημόσια σχολεία, αλλά αφ’ ενός φθογγικά και αφετέρου ανάλογα με την ετυμολογία τους. Επομένως τόσο ο δάσκαλος όσο και ο μαθητής θα πρέπει να διαθέτουν ένα βιβλίο Γραμματικής (όπως γινόταν πριν με τις Γραμματικές Τζάρτζανου, Τριανταφυλλίδη και Οικονόμου, απλώς να φύγουν από εκεί τα διάφορα λάθη τους) στο οποίο εκτός από τους φθόγγους – γράμματα, θα πρέπει ν’ αναφέρονται και οι κανόνες χρήσης των γραμμάτων (κεφαλαίων – μικρών, ομόφωνων, δίψηφων κ.τ.λ.) και οι γλωσσολογικές – ετυμολογικές έννοιες που απαιτεί – καταγράφει το Ελληνικό σύστημα γραφής. Δηλαδή τι είναι η ετυμολογία, τα μέρη λόγου ( άρθρο, ουσιαστικό, ρήμα, επίθετο..), τα συστατικά στοιχεία των λέξεων (ρίζα, θέμα, κατάληξη κ.τ.λ.) και οι τύποι των λέξεων (= η κλίση ή τα γένη, οι αριθμοί, οι πτώσεις και τα πρόσωπα κ.τ.λ.), η παραγωγή και η σύνθεση των λέξεων, τα φθογγικά πάθη (συναίρεση, αφομοίωση..) των λέξεων κ.τ.λ.

2) Πολλοί λένε ότι έμαθαν την Ελληνική γραφή των λέξεων όχι με κανόνες κ.τ.λ., αλλά οπτικά ή εμπειρικά, του τύπου π.χ.: "καλή μάνα" με -η, ενώ "καλοί άνθρωποι" με -οι, .... Ωστόσο αυτό είναι ανόητο, γιατί η πραγματικότητα είναι ότι και αυτοί, ύστερα από πολύ χρόνο διατριβής με τα κείμενα, «τους έκοψε μηχανικά, ασυνείδητα» (επινόησαν χωρίς να το «καταλάβουν») ότι η Ελληνική γραφή των λέξεων γίνεται όχι τυχαίως ή ιστορικά, αλλά με κανόνες και ανάλογα με το τι μέρος λόγου ή ρίζας κ.τ.λ. είναι η κάθε λέξη. Αυτό φαίνεται και από το ότι αν τους πούμε να μας γράψουν μια λέξη, π.χ. τη λέξη «καλί», αμέσως θα μας ρωτήσουν: «Μιλάς για επίθετο ή μιλάς για ρήμα;», άλλως δε θα ξέρουν πώς να γράψουν. Και μόλις τους απαντήσουμε γράφουν:

καλ-ή, με -η, αν μιλούμε για θηλυκό, όπως όλα τ' άλλα: νίκη, τιμή.... ,

καλ-εί, με ει, αν μιλούμε για ρήμα, όπως όλα τ' άλλα: θέλει, λέγει…

καλ-οί, με -οι, αν μιλούμε για επίθετο, πληθυντικός αρσενικού κ.τ.λ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Το παρόν βιβλίο είναι μια πρότυπη μελέτη που στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο σε αρχαίους συγγραφείς, καθώς και σε αναγνωρισμένους σύγχρονους ειδικούς, Έλληνες και ξένους, των οποίων τα λεγόμενα μαζί με τα ονόματά τους αναφέρονται εκεί που πρέπει να αναφερθούν εντός του βιβλίου.